Dag lezer,
Het voordeel van cruisen is veel zien in weinig tijd. Natuurlijk, als je door de Middellandse zee vaart of in het Caribisch gebied ligt dat anders, zonnen aan dek, cocktails drinken, eens een keer een eilandje bezoeken maar vooral veel zonnen aan dek.
Bij ons was toch wel even wat anders. Afzien!
Vijf steden in 12 dagen, waarvan de eerste en de laatste eigenlijk al afvielen.
Kopenhagen, Riga, Helsinki, Sint Petersburg, Talinn en dan nog Bornholm maar dat tel ik niet mee. Die laatste stop was vooral bedoeld om te voorkomen dat gasten twee dagen lang alleen maar aan boord zijn, volgens mij.
Wij vonden het ideaal. Je bent 's morgens zo rond half tien in het cenrtum van een stad en met een plattegrond ga je op pad. Je scoort wat bekende gebouwen, doet een museum, wandelt een park door, bekijkt wat moderne kunst en dan is het al weer tijd om te lunchen. Als je het goed doet, kun je echt heel veel zien in een paar uur. En na de lunch: shoppen! Winkels kijken, mensen kijken: wat dragen ze, wat hangt er in de winkels, welke merken zijn hot, zijn er designers of ketens die wij niet kennen? Hebben ze hier gave tassen? Of toch maar een jurkje?
Natuurlijk leer je de stad niet echt kennen, dat kan pas als je er langer bent maar je doet wel een eerste indruk op en kunt dan besluiten om een keer terug te gaan. Voor ons is de keuze niet moeilijk: vooral Riga en Talinn vonden M en ik heel bijzonder. Nog niet verpest door te veel toeristen, hadden beide steden een heel eigen sfeer. Oude centra, nieuwe architectuur, moderne horeca, bijna iedereen spreekt Engels.... en je kunt er met ander geld betalen. Altijd leuk nu dat in heel veel landen door de Euro niet meer nodig is.
Wij gaan zeker terug. En dan in mei. Als de avonden bijna meteen overgaan in de volgende dag. Een zon die bijna niet ondergaat en een stad die opbloeit na een lange, donkere winter.
In Sint Petersburg noemen ze dat: white nights en black days. Als ik er over nadenk, begrijp ik dat mensen er 's winters aan de drank gaan (en er dan in de zomer niet meer vanaf komen).
Sint Petersburg was overweldigend, Helsinki was hip en Kopenhagen heeft fantastische winkels. Kortom voor mij als echter shopper een Walhalla.
Om zes uur weer terug op de boot om na een lange dag van een heerlijke cocktail te genieten, terwijl de Costa weer op weg ging naar een volgende bestemming.
Dus tot ziens, wij komen terug.
JJ
maandag 28 september 2009
maandag 21 september 2009
Bootblog: het cruiseleven
Dag Lezer,
Reizen met een cruiseboot maakt je liever lui dan moe. Alles is voor je geregeld. Je hut met buitenbalkon wordt twee keer per dag schoongemaakt. Bijna 1 personeelslid op drie gasten. Overal wordt voor je gezorgd als je dat wilt. En als je dat niet wilt, kan dat ook. Zelfredzaamheid wordt zeker op prijs gesteld maar valt nog niet mee op een boot waar alles helaas toch een beetje volgens de gebaande paden moet verlopen om alle logistieke processen efficient te laten verlopen.
Een ander bijzonder fenomeen is de scheepsrekening, je kent dat wel: als je dan na 12 dagen afrekent, denk je bij jezelf: heb ik echt zoveel wijntjes gedronken of heb ik gewoon meer rondjes gegeven dan ik onthouden heb? Gelukkig is de rekening zeer gespecificeerd en moet je wel toegeven dat alles wat er op staat toch echt door jouw genuttigd is. Trouwens, je kunt wel gaan klagen maar op een boot met 2800 gasten die in lange rijen voor de balie staan, vergaat je de lust om dat te doen al gauw.
De andere kant van de medaille is dat je te maken krijgt met heel veel mensen uit evenzovele culturen. Gesprekken over politiek en geloof worden niet geschuwd. Al kan de sfeer wel wat stroef worden als je elke avond met dezelfde mensen aan tafel moet zitten. Gelukkig kun je bij hoge uitzondering vragen om andere tafeldames en -heren. Over het algemeen is dat gelukkig niet nodig. Al moest ik wel even slikken toen ik aan tafel kwam te zitten met iemand die vele oud collega's kende van de rechtsvoorganger van de organisatie waar ik nu voor werk.
Een ander hoogtepunt was de hottub op dak. Het is ons gelukt om met een fles met bubbels op een leeg bovendek (dek 12!) in de zon een uur lang in de tub te zitten terwijl het merendeel van de gasten zich nog op het pittoreske waddeneiland Bornholm vermaakt, althans van boord was om daar door de straatjes te lopen en zich af te vragen waarom ze eigenlijk in die klotsende reddingsboten waren gestapt. Je begrijpt: Bornholm was niet het hoogtepunt van de reis. Gelukkig zijn wij er vrij zeker van dat M en ik onze verkoudheid daar niet hebben opgelopen.
Last but nog least voor deze blog: de cocktail of the day! Het eten was redelijk aan boord maar de cocktails waren super. Met verve werden ze iedere dag voor ons gemixt aan de Central Bar, daar waar je iedereen voorbij kon zien komen na een lange dag aan boord of in de stad. En natuurlijk zijn wij Nederlanders dan blij met Happy Hour, het viel ons namelijk op dat het op dat soort momenten wel erg druk was aan de bar. Ach, eigenlijk moet ik mijn mond houden want wij zater er natuurlijk ook.
Kortom, met enige aanpassing en begrip voor het feit dat niet iedere gast exact dat kan doen wat hij of zij wil, kun je aan boord van een cruiseschip met alle voorzieningen zoals wij die hadden, een toptijd hebben.
En slim als we zijn, na twee dagen weet je exact hoe je de rijen mensen moet onlopen. Pas dan heb je echt vakantie............
Tot gauw,
JJ
Reizen met een cruiseboot maakt je liever lui dan moe. Alles is voor je geregeld. Je hut met buitenbalkon wordt twee keer per dag schoongemaakt. Bijna 1 personeelslid op drie gasten. Overal wordt voor je gezorgd als je dat wilt. En als je dat niet wilt, kan dat ook. Zelfredzaamheid wordt zeker op prijs gesteld maar valt nog niet mee op een boot waar alles helaas toch een beetje volgens de gebaande paden moet verlopen om alle logistieke processen efficient te laten verlopen.
Een ander bijzonder fenomeen is de scheepsrekening, je kent dat wel: als je dan na 12 dagen afrekent, denk je bij jezelf: heb ik echt zoveel wijntjes gedronken of heb ik gewoon meer rondjes gegeven dan ik onthouden heb? Gelukkig is de rekening zeer gespecificeerd en moet je wel toegeven dat alles wat er op staat toch echt door jouw genuttigd is. Trouwens, je kunt wel gaan klagen maar op een boot met 2800 gasten die in lange rijen voor de balie staan, vergaat je de lust om dat te doen al gauw.
De andere kant van de medaille is dat je te maken krijgt met heel veel mensen uit evenzovele culturen. Gesprekken over politiek en geloof worden niet geschuwd. Al kan de sfeer wel wat stroef worden als je elke avond met dezelfde mensen aan tafel moet zitten. Gelukkig kun je bij hoge uitzondering vragen om andere tafeldames en -heren. Over het algemeen is dat gelukkig niet nodig. Al moest ik wel even slikken toen ik aan tafel kwam te zitten met iemand die vele oud collega's kende van de rechtsvoorganger van de organisatie waar ik nu voor werk.
Een ander hoogtepunt was de hottub op dak. Het is ons gelukt om met een fles met bubbels op een leeg bovendek (dek 12!) in de zon een uur lang in de tub te zitten terwijl het merendeel van de gasten zich nog op het pittoreske waddeneiland Bornholm vermaakt, althans van boord was om daar door de straatjes te lopen en zich af te vragen waarom ze eigenlijk in die klotsende reddingsboten waren gestapt. Je begrijpt: Bornholm was niet het hoogtepunt van de reis. Gelukkig zijn wij er vrij zeker van dat M en ik onze verkoudheid daar niet hebben opgelopen.
Last but nog least voor deze blog: de cocktail of the day! Het eten was redelijk aan boord maar de cocktails waren super. Met verve werden ze iedere dag voor ons gemixt aan de Central Bar, daar waar je iedereen voorbij kon zien komen na een lange dag aan boord of in de stad. En natuurlijk zijn wij Nederlanders dan blij met Happy Hour, het viel ons namelijk op dat het op dat soort momenten wel erg druk was aan de bar. Ach, eigenlijk moet ik mijn mond houden want wij zater er natuurlijk ook.
Kortom, met enige aanpassing en begrip voor het feit dat niet iedere gast exact dat kan doen wat hij of zij wil, kun je aan boord van een cruiseschip met alle voorzieningen zoals wij die hadden, een toptijd hebben.
En slim als we zijn, na twee dagen weet je exact hoe je de rijen mensen moet onlopen. Pas dan heb je echt vakantie............
Tot gauw,
JJ
zondag 20 september 2009
Je hebt mij niet, ik ben bij jou.
Lieve lezer,
Twee foto's: 'Pril geluk', M en ik, en jaar geleden: en 'Geluk', M en ik, precies een jaar later:
En ineens was er een jaar om. Na onze liefdesverklaring van 19 september 2008 (http://www.openbareliefdesverklaring.nl/ is nog online maar soms even uit de lucht) is het eerste jaar omgevlogen. Ik zou hier nu natuurlijk een heel romantische blog over kunnen schrijven. Over rozegeur, maneschijn en al wat dies mer zij. Dat doe ik niet. Iedereen die M en mij ontmoet of samen ziet of wellicht volstaat een ontmoeting met één van ons, moet maar voor zichzelf uitmaken hoeveel rozen en volle manen aan onze relatie te pas komen.
En ineens was er een jaar om. Na onze liefdesverklaring van 19 september 2008 (http://www.openbareliefdesverklaring.nl/ is nog online maar soms even uit de lucht) is het eerste jaar omgevlogen. Ik zou hier nu natuurlijk een heel romantische blog over kunnen schrijven. Over rozegeur, maneschijn en al wat dies mer zij. Dat doe ik niet. Iedereen die M en mij ontmoet of samen ziet of wellicht volstaat een ontmoeting met één van ons, moet maar voor zichzelf uitmaken hoeveel rozen en volle manen aan onze relatie te pas komen.
En natuurlijk is er ook meer dan dat. De laatste maanden hebben we dat wel ervaren. In mijn vorige blog heb ik daar voorlopig weer genoeg over gezegd.
Maar wat ik vooral aan onszelf bewonder, bescheidenheid vind ik een totaal overgewaardeerde eigenschap, is dat wij het nog steeds op onze manier doen. We blijven onszelf. We blijven de redenen waarom we hebben gekozen voor een bijzondere ceremonie zonder wettelijke status trouw. We staan nog steeds achter onze keuzes en de wijze waarop wij onze relatie en ons leven samen inrichten.
Zoals een andere grote liefde altijd zei: je hebt mij niet, ik ben bij jou. Ik zou zeggen, laten we dat zo houden.
Liefs,
JJ.
Oogupdate: if I were a rich girl.....
Lieve lezer,
If I were a rich girl, I would buy me a hospital.
Dan zou ik er voor zorgen dat ik niet hoefde te wachten tot 14 oktober tot mijn volgende afspraak op het spreekuur terwijl de brief over de second opinion het toch echt over half september opereren had.
Dan zou ik er voor zorgen dat er geen dames achter de telefoon zouden zitten die als enige missie in hun leven hebben ervoor te zorgen dat een patient geen oogarts te spreken krijgt buiten een afspraak om.
Dan zou ik er voor zorgen dat er bijvoorbeeld een telefonisch of email spreekuur zou zijn waar mensen zoals ik die over het algemeen vrij assertief door het leven gaan, hun vragen kwijt kunnen omdat ze soms dingen tegenkomen die ze niet goed onder controle hebben en waar ze iets mee over willen weten, ook als ze even niet bij de dokter zelf terecht kunnen.
Ook zou ik er voor zorgen dat vragen die je wel kunt stellen aan de dames achter de telefoon effectief beantwoord worden. Want als de second opinion aangeeft dat het bloed gecontroleerd moet worden om te kijken hoe de specifieke medicatie daarop reageert die je volgens alles en iedereen maar een beperkte tijd mag gebruiken toch wel echt tot gevolg heeft dat je een groot deel van je energie kwijt ben, dan volstaat een antwoord niet dat luidt: ga maar naar je huisarts. Want wie weet kun je inmiddels, omdat je al zes weken geen oogdrukmeting meer hebt gehad wel volstaan met een iets kleinere dosis waardoor de griep die je hebt opgelopen wat sneller dan nu zijn beslag krijgt.
Natuurlijk weet ik dat ik een ongedulidge persoon ben maar ik weet ook dat ik me nog niet vaak in mijn leven zo veel zorgen heb moeten maken over hoe het nu verder zal gaan. Want er waren toch risico's verbonden aan wat er moet gebeuren? Is er dan niemand die het een goed idee vindt om het daar gewoon eens rustig over te hebben?
Tsja, als ik het geld zou hebben, kocht ik een ziekenhuis en ging in elk geval dit soort dingen een heel stuk beter doen. Vooralsnog probeer ik dan maar, tussen de ongemakken van de medicatie door, de komende weken net te doen alsof alles gewoon een beetje doorgaat. Maar net zoals het schip met geld er nog niet is, zal dat ook wel niet zo gemakkelijk gaan.
Tot gauw,
JJ
If I were a rich girl, I would buy me a hospital.
Dan zou ik er voor zorgen dat ik niet hoefde te wachten tot 14 oktober tot mijn volgende afspraak op het spreekuur terwijl de brief over de second opinion het toch echt over half september opereren had.
Dan zou ik er voor zorgen dat er geen dames achter de telefoon zouden zitten die als enige missie in hun leven hebben ervoor te zorgen dat een patient geen oogarts te spreken krijgt buiten een afspraak om.
Dan zou ik er voor zorgen dat er bijvoorbeeld een telefonisch of email spreekuur zou zijn waar mensen zoals ik die over het algemeen vrij assertief door het leven gaan, hun vragen kwijt kunnen omdat ze soms dingen tegenkomen die ze niet goed onder controle hebben en waar ze iets mee over willen weten, ook als ze even niet bij de dokter zelf terecht kunnen.
Ook zou ik er voor zorgen dat vragen die je wel kunt stellen aan de dames achter de telefoon effectief beantwoord worden. Want als de second opinion aangeeft dat het bloed gecontroleerd moet worden om te kijken hoe de specifieke medicatie daarop reageert die je volgens alles en iedereen maar een beperkte tijd mag gebruiken toch wel echt tot gevolg heeft dat je een groot deel van je energie kwijt ben, dan volstaat een antwoord niet dat luidt: ga maar naar je huisarts. Want wie weet kun je inmiddels, omdat je al zes weken geen oogdrukmeting meer hebt gehad wel volstaan met een iets kleinere dosis waardoor de griep die je hebt opgelopen wat sneller dan nu zijn beslag krijgt.
Natuurlijk weet ik dat ik een ongedulidge persoon ben maar ik weet ook dat ik me nog niet vaak in mijn leven zo veel zorgen heb moeten maken over hoe het nu verder zal gaan. Want er waren toch risico's verbonden aan wat er moet gebeuren? Is er dan niemand die het een goed idee vindt om het daar gewoon eens rustig over te hebben?
Tsja, als ik het geld zou hebben, kocht ik een ziekenhuis en ging in elk geval dit soort dingen een heel stuk beter doen. Vooralsnog probeer ik dan maar, tussen de ongemakken van de medicatie door, de komende weken net te doen alsof alles gewoon een beetje doorgaat. Maar net zoals het schip met geld er nog niet is, zal dat ook wel niet zo gemakkelijk gaan.
Tot gauw,
JJ
zondag 13 september 2009
Captain's dinners on the Love boat
Lieve lezer,
De tweede dag aan boord is het dan zover. Het dagelijkse informatiemagazine dat iedere avond rond 11 uur in de hut wordt afgeleverd, vermeldt dat de volgende dag een Captains's dinner zal worden gegeven. Kledingvoorschrift: gala/formeel. Deze cruise telde er drie: een welcoming dinner, een Rusisan dinner en een farewell dinner. Deze mededeling is het startsein voor veel geroezemoes aan boord.
En waarom, dat blijkt al gauw als je 's avonds vanaf zes uur de eerste ronde gasten van de restaurants voorbij ziet komen.
Heeft mijn lief M na enig zuchten vol overgave zijn smoking in de koffer gestopt en ik een paar cocktailjurkjes, met veel minder gezucht, een groot aantal mensen hebben besloten dat zij niet mee hoeven te doen aan dit ritueel. Het is vervolgens hilarisch om te zien hoe mensen in korte broek daadwerkelijk worden teruggestuurd bij de ingang met het verzoek zich dan in elk geval in een langer exemplaar te kleden. De meerderheid heeft andere smoezen: we wisten nergens van, het reisbureau heeft ons dit niet verteld, we doen niet mee aan die poppenkast, etc, etc.
Nu verwacht ik echt niet 2800 man en vrouw op en top in een galaoutfit. Een donker pak of broek met overhemd of een leuk jurkje volstaan ook. Maar hoe moeilijk is het nou om als deze informatie zo duidelijk overal wordt gecommuniceerd hier een beetje rekening mee te houden en in elk geval een beetje voor jezelf te zorgen. Want eigenlijk is dat nog het ergste. Natuurlijk we hebben allemaal onze minderwaardigheidcomplexen op zijn tijd maar als we allemaal een ons best doen om onszelf van onze gunstigste kant te laten zien dan wordt de wereld echt wel een stukje mooier.
Gelukkig had een aanzienlijk deel van de gasten wel zijn best gedaan. En naar mate de cruise vorderde leek het wel of meer mensen dat gingen doen. Hint misschien?
Mannen die hun vrouwen ineens bij de arm pakten of elkaar hand vasthielden. Mensen die elkaar complimenten gaven over hun outfit. Je ziet, het werkt! En natuurlijk schoonheid komt van binnenuit maar het oog wil ook wat.
En zo werd het, wat dat onderdeel betreft, toch ook nog een klein beetje de loveboat van captain Stubing. Onze kapiteit Mauro had ook een mooie bos grijs haar en leek veel overwicht te hebben maar verliefd zou ik er niet op worden. Gelukkig is er tegenwoordig internet, mocht je verliefd willen worden op captain Stubing 2009, check the internet voordat je boekt.
Tot de volgende cruiseblog,
JJ
De tweede dag aan boord is het dan zover. Het dagelijkse informatiemagazine dat iedere avond rond 11 uur in de hut wordt afgeleverd, vermeldt dat de volgende dag een Captains's dinner zal worden gegeven. Kledingvoorschrift: gala/formeel. Deze cruise telde er drie: een welcoming dinner, een Rusisan dinner en een farewell dinner. Deze mededeling is het startsein voor veel geroezemoes aan boord.
En waarom, dat blijkt al gauw als je 's avonds vanaf zes uur de eerste ronde gasten van de restaurants voorbij ziet komen.
Heeft mijn lief M na enig zuchten vol overgave zijn smoking in de koffer gestopt en ik een paar cocktailjurkjes, met veel minder gezucht, een groot aantal mensen hebben besloten dat zij niet mee hoeven te doen aan dit ritueel. Het is vervolgens hilarisch om te zien hoe mensen in korte broek daadwerkelijk worden teruggestuurd bij de ingang met het verzoek zich dan in elk geval in een langer exemplaar te kleden. De meerderheid heeft andere smoezen: we wisten nergens van, het reisbureau heeft ons dit niet verteld, we doen niet mee aan die poppenkast, etc, etc.
Nu verwacht ik echt niet 2800 man en vrouw op en top in een galaoutfit. Een donker pak of broek met overhemd of een leuk jurkje volstaan ook. Maar hoe moeilijk is het nou om als deze informatie zo duidelijk overal wordt gecommuniceerd hier een beetje rekening mee te houden en in elk geval een beetje voor jezelf te zorgen. Want eigenlijk is dat nog het ergste. Natuurlijk we hebben allemaal onze minderwaardigheidcomplexen op zijn tijd maar als we allemaal een ons best doen om onszelf van onze gunstigste kant te laten zien dan wordt de wereld echt wel een stukje mooier.
Gelukkig had een aanzienlijk deel van de gasten wel zijn best gedaan. En naar mate de cruise vorderde leek het wel of meer mensen dat gingen doen. Hint misschien?
Mannen die hun vrouwen ineens bij de arm pakten of elkaar hand vasthielden. Mensen die elkaar complimenten gaven over hun outfit. Je ziet, het werkt! En natuurlijk schoonheid komt van binnenuit maar het oog wil ook wat.
Tot de volgende cruiseblog,
JJ
donderdag 10 september 2009
Bootblogs
We zijn weer thuis. Allebei met een keelonsteking waar we aan boord gelukkig geen last van hebben gehad maar die M en mij nu wel heeft gevloerd. Bij mij gaat een en ander ook nog gepaard met koorts en overvolle holtes wat er voor zorgt dat de oogdruk om hoog wordt gestuwd en mijn zicht niet beter wordt, gelukkig kan ik vandaag weer wat meer zien dan gistermiddag en -avond. We hadden nog zo gehoopt op een romantisch einde van onze evenzo romantische en fantastische cruisevakantie maar we belandden al heel vroeg in bed met paracetamol, hoestpastilles en zakdoeken inclusief koorts. Dat betekent nu dat ik even de tijd heb om deze blog te schrijven. Want ook al ben ik dan geen echte workaholic, toch?, ik had vandaag wel weer graag aan de slag gewild. Gelukkig komt H straks even langs om me bij te praten over het een en ander.
De komende dagen zal ik jullie meenemen op die cruise. Helaas kon dat niet aan boord. Voor alle soorten van beperkingen was er van alles geregeld maar de computers blonken niet uit in leesbaarheid en het kostte te veel tijd, moeite en geld om daar iets aan te doen. En jullie begrijpen natuurlijk wel dat we ook zoveel mogelijk tijd wilden besteden aan dat cruiseleven. Want het is een wereld apart. Een klein dorp met 2850 gasten en 900 medewerkers. En zowel de gasten als de medewerkers kwamen uit meer dan 35 landen. Iedereen brengt zijn eigen gewoonten en eigenaardigheden mee. Gelukkig hoefden we niet in quarantaine voor de Mexicaanse griep en mochten we regelmatig van boord want dat maakt dat de onderlinge verhoudingen goed blijven. Meer dan goed soms. In de disco zag je toch regelmatig nieuwe stelletjes ontstaan van jongeren tussen de 15 en 20 jaar. Dus inderdaad, er waren mensen van alle leeftijden aan boord. Dat dat ook kan betekenen dat je één van de doelgroepen soms wat minder tevreden kunt stellen, komt dan natuurlijk ook voor maar daarover later meer.
Wat ons betreft, zeker voor herhaling vatbaar! Vijf prachtige steden in twaalf dagen en verder gewoon vakantie vieren. Maar wees kritisch op de keuze van je boot. Wij kunnen je alle tips geven die je nodig hebt.
Over mijn ogen is er dus op dit moment niet veel meer te melden dan dat ze van een zware verkoudheid met ontstoken holten niet vrolijk worden. We moeten dus zelf weer achter de doktoren aan maar de volgende blogs zal ik jullie in plaats van een oogupdate een cruiseupdate geven met leuke tips over dé shoppingmogelijkheden in de steden die we hebben aangedaan.
Want je begrijpt, kerken zijn leuk maar winkels natuurlijk nog beter, die geven immers zo goed weer wat er leeft in een land.............
Liefs,
J
Ps, de foto is genomen vanaf de reddingsboot die ons naar de laatste bestemmig moest brengen omdat de boot niet in de haven aan kon leggen. We gingen terug in een bijna lege boot waardoor de golven metershoog waren. Afzien!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
