Hi!
Ik blijf het een leuk mens vinden: Annemarie van Gaal! Steeds weer lanceert ze een nieuw initiaitef en ook als het een keer niet lukt, laat ze het er niet bij zitten en begint gewoon met wat nieuws. Ik wil het vandaag hebben over de site http://www.designer-vintage.com/. De site waar je je authentieke designer spullen kunt verkopen en kopen. In tijden van (mode)recessie een uitkomst voor de echte fashionlover. En voor het goede doel vind je op deze site nog een charity shop van Orange babies. Alles spullen die je in deze webshop kunt kopen zijn gedoneerd en de opbrengsten gaan naar het goede doel Orange Babies.
Maar even terug naar de real stuff. Je kunt kleding, tassen, shoenen kopen van meer dan honderd designers. Laarzen van Manolo, pumps van Jimmy Choo, Tassen van Chanel, jurken van Pucci en Marni, jeans van Blue Blood en ga zo maar door. En regelmatig hangen de prijskaartjes er nog aan. Van dat laatste word ik pas afgunstig. Als dat mij al eens een keer overkomt blijft het toch echt bij een te klein gekocht H&M"etje.
De site bevat een uitgebreide instructie hoe je je spullen moet verkopen en zo goed mogelijk kunt presenteren en fotograferen. De kosten van een advertenitie zijn 5 euro voor een stuk dat tot 50 euro moet opbrengen, 10 euro voor een item dat duurder is dan 150 euro. Verder zijn er nog wat speciale deals te maken als je je advertentie in de spotlight wilt zetten.
Voor kopers ziet de site er overzichterlijk uit zonder dat je te veel informatie krijgt waar je niets mee kunt maar wel doorheen moet, zoals bijvoorbeeld op Marktplaats. Je kunt de spullen goed uitzoeken op maat, prijs en kleur. Je kun took VIP worden en dan heb je de eerste keus om de nieuwe advertenties te bekijken.
Er is een Kids shop voor het modebewuste kroost, Dus ook als moderne moeder kom je aan je trekken voor in elk geval minder euro's dan je er in de winkel voor zou moeten betalen. En het grote voordeel van echte designer kleding is dat het jaren later nog niet outdated is als je de goede stukken kiest.
Dus ladies, dress more for less! Ik vind het een goede site met mooie spullen. Helaas zijn een aantal items, zoals de tassen nog steeds erg duur........... maar ik wacht geduldig tot "mijn" tas voorbij komt!
Veel plezier!
Jellie
dinsdag 29 december 2009
woensdag 23 december 2009
Sale!!!!!
Hi,
Wat is dat toch voor ondefinieerbaar gevoel dat twee keer paar jaar weer naar boven komt drijven. Je kunt het heel lang wegduwen. De maanden, nou ja weken, ervoor, heb je het idee dat je dit feest deze keer toch echt aan je voorbij laat gaan. De kast hangt immers al vol en het is eigenlijk vooral tijd om dingen weg te gooien.
En dan ineens slaat het virus toe, het virus van de Sale, de uitverkoop! Ik was eigenlijk stilletjes al een beetje trots op mezelf. Want de afgelopen weken heb ik toch niet veel nieuwe spullen gekocht. Nu kon dat ook niet want op de winkelmomenten waren er gewoon andere dingen die voorgingen, maar het resultaat mag er zijn, vind ik zelf.
Nu is het dan toch zo ver. Door de sneeuw ben ik al een paar dagen zo ongeveer aan huis gekluisterd. Je wilt mij niet om je heen hebben als je door de sneeuw moet banjeren. Zelf zie je al niet veel en met mij erbij nog veel minder........ Alleen de deur uit voor het hoogstnoodzakelijke. Beetje cocoonen en achterstellig werk wegwerken. Kortom geen prikkels, zou je zeggen. Morgen nog een paar uur naar kantoor en dan een paar dagen vrij, weer geen prikkels? Toch!
Maar dan ineens komt die mail van http://www.theoutnet.com/ binnen, of ik niet een account wil voor de GO GO Go down sale. Het werkt zo, ze hebben een designersitem in de aanbieding, daarover krijg je een mail en de prijs zakt verder tot dat iemand er op biedt en het item van hem of haar is. Nou, dit was voor mij deze keer de trigger. Ik ben nu de gelukkige bezitter van zo'n account en verheug me op wat komen gaat.
Dat is het Sale-gevoel! Maar nu is er geen houden meer aan als ik niet oppas.
Want in de uitverkoop iets kopen is toch geld besparen? Ik snap niet waarom onder andere mannen dat nou nog steeds niet begrijpen. Dus voordat ik me morgen in het hopelijk wat verder ontdooide sneeuwgebeuren stort en me laat verleiden door wat ik wellicht in de winkels zie hangen, verlekker ik me vanavond nog maar even op het internetgebeuren.
Ik laat het SALE-gevoel dus nu volledig toe. En ergens heb ik me zelf toch altijd wel in de hand. Toch? Niet dan?
Let de SALE begin.
JJ
Wat is dat toch voor ondefinieerbaar gevoel dat twee keer paar jaar weer naar boven komt drijven. Je kunt het heel lang wegduwen. De maanden, nou ja weken, ervoor, heb je het idee dat je dit feest deze keer toch echt aan je voorbij laat gaan. De kast hangt immers al vol en het is eigenlijk vooral tijd om dingen weg te gooien.
En dan ineens slaat het virus toe, het virus van de Sale, de uitverkoop! Ik was eigenlijk stilletjes al een beetje trots op mezelf. Want de afgelopen weken heb ik toch niet veel nieuwe spullen gekocht. Nu kon dat ook niet want op de winkelmomenten waren er gewoon andere dingen die voorgingen, maar het resultaat mag er zijn, vind ik zelf.
Nu is het dan toch zo ver. Door de sneeuw ben ik al een paar dagen zo ongeveer aan huis gekluisterd. Je wilt mij niet om je heen hebben als je door de sneeuw moet banjeren. Zelf zie je al niet veel en met mij erbij nog veel minder........ Alleen de deur uit voor het hoogstnoodzakelijke. Beetje cocoonen en achterstellig werk wegwerken. Kortom geen prikkels, zou je zeggen. Morgen nog een paar uur naar kantoor en dan een paar dagen vrij, weer geen prikkels? Toch!
Maar dan ineens komt die mail van http://www.theoutnet.com/ binnen, of ik niet een account wil voor de GO GO Go down sale. Het werkt zo, ze hebben een designersitem in de aanbieding, daarover krijg je een mail en de prijs zakt verder tot dat iemand er op biedt en het item van hem of haar is. Nou, dit was voor mij deze keer de trigger. Ik ben nu de gelukkige bezitter van zo'n account en verheug me op wat komen gaat.
Dat is het Sale-gevoel! Maar nu is er geen houden meer aan als ik niet oppas.
Want in de uitverkoop iets kopen is toch geld besparen? Ik snap niet waarom onder andere mannen dat nou nog steeds niet begrijpen. Dus voordat ik me morgen in het hopelijk wat verder ontdooide sneeuwgebeuren stort en me laat verleiden door wat ik wellicht in de winkels zie hangen, verlekker ik me vanavond nog maar even op het internetgebeuren.
Ik laat het SALE-gevoel dus nu volledig toe. En ergens heb ik me zelf toch altijd wel in de hand. Toch? Niet dan?
Let de SALE begin.
JJ
zondag 20 december 2009
Ogenupdate: Back in business
Dag,
Heb je dat ook wel eens, dat je wel van alles wilt maar dat het er even niet van komt.
Nou, zo verging het mij de laatste dagen. of eigenlijk weken. En eigenlijk is het niet helemaal eerlijk van mij. Heb ik jullie de afgelopen maanden lastig gevallen met al mijn ogengedoe, kom ik er door van alles en nog wat, in een latere blog daarover meer, niet aan toe om jullie te vertellen dat het nu toch beter gaat met mijn ogen.
Ruim een week geleden gingen we namelijk opnieuw naar het UMCG, waar ik ineens een bijzonder interessant geval lijk te zijn, we konden namelijk meteen doorlopen naar het hoofd van de afdeling terwijl de rest van het ogenvolk gewoon op zijn of haar beurt moest wachten.
De oogdruk werd gemeten en hij was 17! Vijf punten boven het algemeen aanvaardbare kritische punt.Top dus! Of wel deze laatste druppel helpt! Ik hoef nu pas 18 januari weer te komen en wie weet kunnen we dan nog wat medicatie afbouwen want mijn programma (regime!) is nu als volgt:
- 's morgens een halve pil en twee druppels
- 's middags idem
- 's avonds een halve pil en drie druppels
Nou ja, dat moet vol te houden zijn toch! Dus ik ben blij! En nu maar hopen dat deze oplossing heel lang gaat werken.
En het is heel gek, door al de energie die ik hierin heb gestoken, samen met M en alle mensen om mij heen, zijn veel andere dingen naar de achtergrond geraakt. Maar helaas zijn die niet ook meteen opgelost. Niet erg, maar dus meteen nieuwe dingen om mee aan de slag te gaan. Wat misschien ook wel zo is, is dat je ineens erachter komt dat de afgelopen periode toch ook meer energie heeft gekost dan ik zelf had gedacht.
Kortom, ik moet mezelf even herpakken en me even heel goed realiseren dat waar ik vier maanden geleden nog erg bang voor was: namelijk dat het helemaal mis zou kunnen gaan, voorlopig niet aan de orde is! En dat is fijn, erg fijn. Het biedt weer nieuwe kansen, ruimte, nieuwe energie, levenslust. iemand noemde het ooit eens: levenskunst!!!!
Ik zie het nu soms even niet zo, er zijn dingen die ik wil veranderen en waarover ik soms erg twijfel maar gelukkig kan dat ook weer. Want de opties zijn veel groter dan had gekund! Dus Jellie, sprak zij zichzelf vermanend toe: twijfel aan alles maar niet aan dat het goed komt!
Klinkt lekker gestructueerd allemaal niet waar! Maar heus, dat maak ik gauw goed.
Tot gauw,
JJ
Ps, en vergeet niet: de uitverkoop is in volle gang!
Ps2: dank aan iedereen voor de reactie op mijn ogenupdates!
Heb je dat ook wel eens, dat je wel van alles wilt maar dat het er even niet van komt.
Nou, zo verging het mij de laatste dagen. of eigenlijk weken. En eigenlijk is het niet helemaal eerlijk van mij. Heb ik jullie de afgelopen maanden lastig gevallen met al mijn ogengedoe, kom ik er door van alles en nog wat, in een latere blog daarover meer, niet aan toe om jullie te vertellen dat het nu toch beter gaat met mijn ogen.
Ruim een week geleden gingen we namelijk opnieuw naar het UMCG, waar ik ineens een bijzonder interessant geval lijk te zijn, we konden namelijk meteen doorlopen naar het hoofd van de afdeling terwijl de rest van het ogenvolk gewoon op zijn of haar beurt moest wachten.
De oogdruk werd gemeten en hij was 17! Vijf punten boven het algemeen aanvaardbare kritische punt.Top dus! Of wel deze laatste druppel helpt! Ik hoef nu pas 18 januari weer te komen en wie weet kunnen we dan nog wat medicatie afbouwen want mijn programma (regime!) is nu als volgt:
- 's morgens een halve pil en twee druppels
- 's middags idem
- 's avonds een halve pil en drie druppels
Nou ja, dat moet vol te houden zijn toch! Dus ik ben blij! En nu maar hopen dat deze oplossing heel lang gaat werken.
En het is heel gek, door al de energie die ik hierin heb gestoken, samen met M en alle mensen om mij heen, zijn veel andere dingen naar de achtergrond geraakt. Maar helaas zijn die niet ook meteen opgelost. Niet erg, maar dus meteen nieuwe dingen om mee aan de slag te gaan. Wat misschien ook wel zo is, is dat je ineens erachter komt dat de afgelopen periode toch ook meer energie heeft gekost dan ik zelf had gedacht.
Kortom, ik moet mezelf even herpakken en me even heel goed realiseren dat waar ik vier maanden geleden nog erg bang voor was: namelijk dat het helemaal mis zou kunnen gaan, voorlopig niet aan de orde is! En dat is fijn, erg fijn. Het biedt weer nieuwe kansen, ruimte, nieuwe energie, levenslust. iemand noemde het ooit eens: levenskunst!!!!
Ik zie het nu soms even niet zo, er zijn dingen die ik wil veranderen en waarover ik soms erg twijfel maar gelukkig kan dat ook weer. Want de opties zijn veel groter dan had gekund! Dus Jellie, sprak zij zichzelf vermanend toe: twijfel aan alles maar niet aan dat het goed komt!
Klinkt lekker gestructueerd allemaal niet waar! Maar heus, dat maak ik gauw goed.
Tot gauw,
JJ
Ps, en vergeet niet: de uitverkoop is in volle gang!
Ps2: dank aan iedereen voor de reactie op mijn ogenupdates!
maandag 30 november 2009
Ogenupdate: lichtpuntje?
Dag lezer,
Even een korte update. Afgelopen vrijdag zijn we opnieuw naar het UMCG getogen voor de zoveelste afspraak in een paar weken.
En wat bleek: de oogdruk is gezakt van 28 naar 18! Dat ziet er alvast goed uit. Nu nog terug van 1,75 naar 1,5 pil en gedurende ten minste nog anderhalve week goed in de gaten houden of de bijwerking van vocht achter het netvlies zich niet alsnog gaat voordoen. Dat kan namelijk nog steeds gebeuren. Het schijnt namelijk zo te zijn dat als dit zich voordoet, dat heel geleidelijk kan gaan waardoor je het niet meteen in de gaten hebt. Heel langzaam ga je dan troebel zicht krijgen. Dus het blijft van belang om, behalve de druk, ook het zicht heel goed te blijven volgen. Dat doen we dan ook maar door volgende week weer terug te komen voor een nieuwe meting. Maar het was al heel fijn te horen dat het nieuws deze keer iets postiever was dan twee weken geleden.
Deze week mag ik nog een keer naar de optometrist om mij glazen aan te laten meten voor een nieuwe bril. Ook dat gebeurt vanwege de complexiteit van mijn orgen, er zit namelijk ook geen lens meer in het goeie oog, wist ik veel, in het ziekenhuis.
Als we die gegevens boven tafel hebben en ze sluiten aan bij de meting die de opticien al heeft gedaan, kan ik weer gaan doen wat ik het liefste doe: shoppen! Want dan heb ik toch echt een nieuw hip montuur nodig.
Jullie mogen dan allemaal voor mij duimen dat ik die bril nog steeds kan gebruken als hij over twee maanden klaar is. Om deze blog af te sluiten met ene politiek statement, wil ik daarbij nog wel even vermelden dat de ziektekostenverzekering van deze investering zowat nul komma nada vergoedt! Met dank aan ons kabinet en de tweede kamer!
Want zeg nou zelf, zonder bril zou mijn wereld er toch een stuk kleiner uit zien!
So keep your fingers crossed. Ik doe het ook! En laat het licht helder blijven!
Tot gauw,
JJ
Even een korte update. Afgelopen vrijdag zijn we opnieuw naar het UMCG getogen voor de zoveelste afspraak in een paar weken.
En wat bleek: de oogdruk is gezakt van 28 naar 18! Dat ziet er alvast goed uit. Nu nog terug van 1,75 naar 1,5 pil en gedurende ten minste nog anderhalve week goed in de gaten houden of de bijwerking van vocht achter het netvlies zich niet alsnog gaat voordoen. Dat kan namelijk nog steeds gebeuren. Het schijnt namelijk zo te zijn dat als dit zich voordoet, dat heel geleidelijk kan gaan waardoor je het niet meteen in de gaten hebt. Heel langzaam ga je dan troebel zicht krijgen. Dus het blijft van belang om, behalve de druk, ook het zicht heel goed te blijven volgen. Dat doen we dan ook maar door volgende week weer terug te komen voor een nieuwe meting. Maar het was al heel fijn te horen dat het nieuws deze keer iets postiever was dan twee weken geleden.
Deze week mag ik nog een keer naar de optometrist om mij glazen aan te laten meten voor een nieuwe bril. Ook dat gebeurt vanwege de complexiteit van mijn orgen, er zit namelijk ook geen lens meer in het goeie oog, wist ik veel, in het ziekenhuis.
Als we die gegevens boven tafel hebben en ze sluiten aan bij de meting die de opticien al heeft gedaan, kan ik weer gaan doen wat ik het liefste doe: shoppen! Want dan heb ik toch echt een nieuw hip montuur nodig.
Jullie mogen dan allemaal voor mij duimen dat ik die bril nog steeds kan gebruken als hij over twee maanden klaar is. Om deze blog af te sluiten met ene politiek statement, wil ik daarbij nog wel even vermelden dat de ziektekostenverzekering van deze investering zowat nul komma nada vergoedt! Met dank aan ons kabinet en de tweede kamer!
Want zeg nou zelf, zonder bril zou mijn wereld er toch een stuk kleiner uit zien!
So keep your fingers crossed. Ik doe het ook! En laat het licht helder blijven!
Tot gauw,
JJ
zondag 29 november 2009
Missing someone!
Dag lezer,
Deze week zou R, mijn vorige lief jarig zijn. Twee december. Altijd een fijne dag. Zo tijdens de donkere dagen voor kerst, als de eerste adventzondag vaak alweer voorbij is, altijd een feestelijk moment. Maar R is er niet meer. Gisteren hebben we bloemen gebracht naar het graf in G. Het is altijd fijn om daar even te zijn. En het klinkt misschien vreemd, maar als ik daar kom schijnt altijd de zon. Soms is de zon vriendelijk en gul en soms komt hij net door de wolken om ons gedag te zeggen.
Al drie en een half jaar is hij er niet meer en toch lijkt het soms alsof het gisteren was. Dat heeft niets te maken met het feit dat er een nieuwe liefde in mijn leven is. Immers geen enkele liefde is dezelfde. Gelukkig niet, je zou er alleen maar van gaan vergelijken. Vaak kom ik iets tegen in de krant of in een boek of ik ontmoet iemand en dan zou ik dat heel even willen vertellen. Heb je ook gelezen dat..... of wist je al dat die en die............ Maar dat kan niet meer. Nooit meer.
Voordat je het zelf mee maakt kun je je niet voorstellen wat 'nooit' meer is. Misschien is dat maar goed ook want ik weet net wat dat zou betekenen voor de manier waarop je met elkaar om gaat. Als je weet dat elk contact het laatste kan zijn, is volgens mij ieder contact per definitie niet meer vanzelfsprekend en dat is ong veel erger. Maar soms zou je graag een lijstje maken over wat je met elkaar nog wilt delen. Ook al gaat het ogenschijnlijk nergens over als het voor jou belangrijk is, dan doet het er toe.
Gelukkig kun je van iemand blijven houden ook al is hij of zij er niet meer. En wat ik dan soms doe, is even naar boven kijken en zachtjes fluisteren wat ik wil zeggen. Volgens mij moet dat ergens terecht komen, waar dan ook.
R, ik mis je.
Liefs,
JJ
Deze week zou R, mijn vorige lief jarig zijn. Twee december. Altijd een fijne dag. Zo tijdens de donkere dagen voor kerst, als de eerste adventzondag vaak alweer voorbij is, altijd een feestelijk moment. Maar R is er niet meer. Gisteren hebben we bloemen gebracht naar het graf in G. Het is altijd fijn om daar even te zijn. En het klinkt misschien vreemd, maar als ik daar kom schijnt altijd de zon. Soms is de zon vriendelijk en gul en soms komt hij net door de wolken om ons gedag te zeggen.
Al drie en een half jaar is hij er niet meer en toch lijkt het soms alsof het gisteren was. Dat heeft niets te maken met het feit dat er een nieuwe liefde in mijn leven is. Immers geen enkele liefde is dezelfde. Gelukkig niet, je zou er alleen maar van gaan vergelijken. Vaak kom ik iets tegen in de krant of in een boek of ik ontmoet iemand en dan zou ik dat heel even willen vertellen. Heb je ook gelezen dat..... of wist je al dat die en die............ Maar dat kan niet meer. Nooit meer.
Voordat je het zelf mee maakt kun je je niet voorstellen wat 'nooit' meer is. Misschien is dat maar goed ook want ik weet net wat dat zou betekenen voor de manier waarop je met elkaar om gaat. Als je weet dat elk contact het laatste kan zijn, is volgens mij ieder contact per definitie niet meer vanzelfsprekend en dat is ong veel erger. Maar soms zou je graag een lijstje maken over wat je met elkaar nog wilt delen. Ook al gaat het ogenschijnlijk nergens over als het voor jou belangrijk is, dan doet het er toe.
Gelukkig kun je van iemand blijven houden ook al is hij of zij er niet meer. En wat ik dan soms doe, is even naar boven kijken en zachtjes fluisteren wat ik wil zeggen. Volgens mij moet dat ergens terecht komen, waar dan ook.
R, ik mis je.
Liefs,
JJ
zaterdag 21 november 2009
Ogenupdate: trial and error
Dag Lezer,
Het hele leven is trial and error...... zo ook mijn ogenprobleem. oh nee, ik hoor natuurlijk te zeggen: ogenuitdaging! Afgelopen maandag opnieuw naar het UMCG voor een controle. Alles duurde natuurlijk weer veel langer dan gepland dus opnieuw mijn hele agenda overhoop maar daar mag je als patient niet over klagen, geloof ik!
We zaten er om kwart over tien en we waren anderhalf uur later klaar terwijl onze afspraak stond gepland om half 11, maar ok, alles went.
Inmiddels was duidelijk dat minder medicatie in de vorm van pillen niet echt werkte. De eerste week ging het nog maar toen werd het zicht allengs waziger. De oogdruk was echter vrij constant gebleven. Deze poging om tot een optimale behandelwijze te komen, zoals de dokter het uitdrukte, was dus mislukt. Jammer!
Ik zou nu de spanning kunnen opvoeren: komt een operatie dichterbij? Ja, met alle risico's van dien! Maar er was nog één druppel die we konden proberen.
We noemen hem Lumicol of Xalatan. Waarom deze druppel niet eerder in de strijd is geworpen? Hij kan nogal wat bijwerkingen veroorzaken, onder andere vocht achter je netvlies, vooral bij mensen die geen lens meer in hun ogen hebben, zoals ik, maar dat schijnt weer over te gaan als je met druppelen stopt.
Als die bijwerkng zich voordoet, welke leidt tot minder zicht, dan betekent dat dat de eventuele positieve werking van de druppel hierdoor weer teniet wordt gedaan.
Maandagavond zijn we daarmee begonnen en tot vandaag gaat het goed maar wanneer de bijwerking zich kan voordoen, is niet bekend. Dus elke dag is weer spannend. Maar weet je wat nu het gekke is, hoe hou je jezelf voor de gek, wel zien went veel sneller dan minder zien. Dus als het even minder is, schrik je toch meteen.
Kortom het is een proces van trial and error. En daar ben ik nog niet aan gewend. Als je niet oppast, weerhoudt het je om die dingen te doen die je zo graag wilt doen. Je moet scherp blijven en niet te snel gaan roepen: ja maar........ Ik probeer dat dan ook niet te doen maar soms wordt je er wel eens even moedeloos van. Gelukkig zijn er mensen om me heen die me dan corrigerend toespreken en is er altijd het werk als ultieme afleiding, ahum.
So let's stay focussed on the trial and forget as soon as possible about all the errors.......
Tot gauw,
JJ
Het hele leven is trial and error...... zo ook mijn ogenprobleem. oh nee, ik hoor natuurlijk te zeggen: ogenuitdaging! Afgelopen maandag opnieuw naar het UMCG voor een controle. Alles duurde natuurlijk weer veel langer dan gepland dus opnieuw mijn hele agenda overhoop maar daar mag je als patient niet over klagen, geloof ik!
We zaten er om kwart over tien en we waren anderhalf uur later klaar terwijl onze afspraak stond gepland om half 11, maar ok, alles went.
Inmiddels was duidelijk dat minder medicatie in de vorm van pillen niet echt werkte. De eerste week ging het nog maar toen werd het zicht allengs waziger. De oogdruk was echter vrij constant gebleven. Deze poging om tot een optimale behandelwijze te komen, zoals de dokter het uitdrukte, was dus mislukt. Jammer!
Ik zou nu de spanning kunnen opvoeren: komt een operatie dichterbij? Ja, met alle risico's van dien! Maar er was nog één druppel die we konden proberen.
We noemen hem Lumicol of Xalatan. Waarom deze druppel niet eerder in de strijd is geworpen? Hij kan nogal wat bijwerkingen veroorzaken, onder andere vocht achter je netvlies, vooral bij mensen die geen lens meer in hun ogen hebben, zoals ik, maar dat schijnt weer over te gaan als je met druppelen stopt.
Als die bijwerkng zich voordoet, welke leidt tot minder zicht, dan betekent dat dat de eventuele positieve werking van de druppel hierdoor weer teniet wordt gedaan.
Maandagavond zijn we daarmee begonnen en tot vandaag gaat het goed maar wanneer de bijwerking zich kan voordoen, is niet bekend. Dus elke dag is weer spannend. Maar weet je wat nu het gekke is, hoe hou je jezelf voor de gek, wel zien went veel sneller dan minder zien. Dus als het even minder is, schrik je toch meteen.
Kortom het is een proces van trial and error. En daar ben ik nog niet aan gewend. Als je niet oppast, weerhoudt het je om die dingen te doen die je zo graag wilt doen. Je moet scherp blijven en niet te snel gaan roepen: ja maar........ Ik probeer dat dan ook niet te doen maar soms wordt je er wel eens even moedeloos van. Gelukkig zijn er mensen om me heen die me dan corrigerend toespreken en is er altijd het werk als ultieme afleiding, ahum.
So let's stay focussed on the trial and forget as soon as possible about all the errors.......
Tot gauw,
JJ
zaterdag 14 november 2009
Fashionvictim
Lieve lezer,
En dan is het zaterdagmorgen tien uur of om precies te zijn 10.01! Ok, zul je zeggen, waarom is dat belangrijk. Nou dat is het moment dat de site van H&M opengaat. De site met de Jimmy Choo collectie. Jimmy Choo, de van oorsprong Britse schoenenontwerper die we allemaal hebben leren kennen door de schoenen van Carrie, als ze een keer geen Manolo's droeg, tijdens de jaren van Sex and the City.
M heeft voor mij de laptop opgesteld op de eetkamertafel zodat ik tijdens het ontbijt mijn slag kan slaan.
Dit tijdstip is al een hele verbetering. Bij de vorige special collections ging de site om 00.01 uur open. Maar eigenlijk maakt het niets uit want opnieuw is alles overbelast.
Ik ben inmiddels op de site maar men laat mij vriendelijk weten dat wegens grote drukte, ik de winkel nog niet in kan............ en het vooral opnieuw moet proberen. Tijdens het typen van deze column klik ik dan ook regelmatig even terug naar de webpagina van H&M om te checken of de deuren voor mij al open gaan.
Dus tot op dit moment nog geen succes. Jammer, jammer, jammer............ want vooraf had ik het allemaal natuurlijk al gezien. De leren jurk, de schoenen, de tuniek, de sieraden. En ik geef het volmondig toe: de hype!
Want diep in mijn hart wist ik natuurlijk al lang dat het een hele toer zou worden om de site binnen te komen omdat iedereen iets wil hebben of het nou mooi is of niet. Maar toch wil ik ook mee doen en een poging wagen. Ik heb al een kast vol kleren, fantastische spullen maar het nieuwe, het andere, blijft lonken.
Schaam ik me er voor? Nee, ik ben ook niet trots op mezelf. Toch doe ik ook weer mee aan de hype.
En daarom verklaar ik mezelf hierbij tot slachtoffer van de mode en ik vind het heerlijk. Dus duim voor me, ik ga voor de zwarte leren jurk, maat 40, want ruilen mag niet en kleiner maken kan altijd....
Lfs,
JJ
Ps, kijk vooral morgen op de site: http://www.hm.com/
Ps2, en om 12.15 was de buit slechts 1 paar oorbellen....... nu maar op naar Marktplaats. Wellicht staat daar de andere helft van de collectie online voor twee keer zoveel geld! Speciaal voor mij en al die andere slachtoffers van de mode.
Ps3, het is nu maandagavond 16 november en Marktplaats staat vol met Jimmy Choo producten. Ik probeer me niet gek te laten maken en ben nog steeds in de race voor twee fantastische armbanden.......... die nu al anderhalf keer zo duur zijn als in de winkel, maar ja, je moet er wat voor over hebben.
En dan is het zaterdagmorgen tien uur of om precies te zijn 10.01! Ok, zul je zeggen, waarom is dat belangrijk. Nou dat is het moment dat de site van H&M opengaat. De site met de Jimmy Choo collectie. Jimmy Choo, de van oorsprong Britse schoenenontwerper die we allemaal hebben leren kennen door de schoenen van Carrie, als ze een keer geen Manolo's droeg, tijdens de jaren van Sex and the City.
M heeft voor mij de laptop opgesteld op de eetkamertafel zodat ik tijdens het ontbijt mijn slag kan slaan.
Dit tijdstip is al een hele verbetering. Bij de vorige special collections ging de site om 00.01 uur open. Maar eigenlijk maakt het niets uit want opnieuw is alles overbelast.
Ik ben inmiddels op de site maar men laat mij vriendelijk weten dat wegens grote drukte, ik de winkel nog niet in kan............ en het vooral opnieuw moet proberen. Tijdens het typen van deze column klik ik dan ook regelmatig even terug naar de webpagina van H&M om te checken of de deuren voor mij al open gaan.
Dus tot op dit moment nog geen succes. Jammer, jammer, jammer............ want vooraf had ik het allemaal natuurlijk al gezien. De leren jurk, de schoenen, de tuniek, de sieraden. En ik geef het volmondig toe: de hype!
Want diep in mijn hart wist ik natuurlijk al lang dat het een hele toer zou worden om de site binnen te komen omdat iedereen iets wil hebben of het nou mooi is of niet. Maar toch wil ik ook mee doen en een poging wagen. Ik heb al een kast vol kleren, fantastische spullen maar het nieuwe, het andere, blijft lonken.
Schaam ik me er voor? Nee, ik ben ook niet trots op mezelf. Toch doe ik ook weer mee aan de hype.
En daarom verklaar ik mezelf hierbij tot slachtoffer van de mode en ik vind het heerlijk. Dus duim voor me, ik ga voor de zwarte leren jurk, maat 40, want ruilen mag niet en kleiner maken kan altijd....
Lfs,
JJ
Ps, kijk vooral morgen op de site: http://www.hm.com/
Ps2, en om 12.15 was de buit slechts 1 paar oorbellen....... nu maar op naar Marktplaats. Wellicht staat daar de andere helft van de collectie online voor twee keer zoveel geld! Speciaal voor mij en al die andere slachtoffers van de mode.
Ps3, het is nu maandagavond 16 november en Marktplaats staat vol met Jimmy Choo producten. Ik probeer me niet gek te laten maken en ben nog steeds in de race voor twee fantastische armbanden.......... die nu al anderhalf keer zo duur zijn als in de winkel, maar ja, je moet er wat voor over hebben.
vrijdag 6 november 2009
Bibliotheekblog: Column voor het Bibliotheekblad.
De Costa Luminosa
Deze zomer heb ik een cruise gemaakt. Ja, inderdaad op zo’n groot schip, de Costa Luminosa, driehonderd meter lang, dat ‘s nachts vaart en overdag vreemde havens aandoet. Ik bezocht onder andere Riga, Helsinki en Talinn.
Achtentwintighonderd gasten bevolkten het schip, negenhonderd medewerkers uit meer dan 35 landen probeerden het ons, verwende vakantiegangers naar de zin te maken met een grote diversiteit aan producten en diensten, variërend van een animatieprogramma vol muziek en dans tot dagelijkse hardlooptrainingen onder leiding van een coach. Natuurlijk was er een bibliotheek aan boord met boeken in tien talen, vijf computers en kranten die regelmatig werden ververst.
Al varende bekroop mij het gevoel, ik kan mijn werk moeilijk loslaten, dat dit cruiseschip een mooie metafoor is voor onze branche. Ook de bibliotheken bieden vele producten en diensten aan zonder vooraf veel marktonderzoek te doen.
Een voorbeeld: er werd aan boord gegeten in shifts van 800 man met een vast menu en steeds dezelfde tafelschikking voor iedereen. Anders zou de reis te duur worden en het logistieke proces te ingewikkeld.
Zowel aan boord als in de bibliotheken is er nog weinig aandacht voor het focussen op specifieke doelgroepen.
Dan het personeel: iedereen weet wat ie moet doen en vaak hebben mensen meerdere taken. Hoe we ook hebben geprobeerd medewerkers kritische opmerkingen te ontlokken, het lukte ons niet. Enerzijds kwam dat omdat iedereen het de gasten graag naar de zin wilde maken, anderzijds was het duidelijk dat men een goede tijd had aan boord en de ambitie om zichzelf te ontwikkelen groot was. Hoe vaak komen wij het tegenovergestelde nog niet tegen. Mensen zijn niet gemotiveerd om zichzelf verder te ontwikkelen en nemen niet de regie over hun eigen loopbaan in handen. Ze blijven te lang vasthouden aan hoe het ooit was.
Aan boord spelen de officieren dan een belangrijke rol. Zij voeren de troepen aan, laten zien welke koers er wordt gevaren en waarom. Wij, managers van bibliotheekorganisaties, moeten dat ook veel meer doen. Hoe ouderwets het ook klinkt, wij moeten een zichtbare voorbeeldfunctie vervullen net als die officieren die je overal tegenkwam.
Maar officieren zijn niets zonder een kapitein. In ons geval: Kapitein Mouro, het equivalent van kapitein Stubing van de Love Boat. Uiteindelijk is de kapitein het boegbeeld van het schip, degene die de koers uitzet. In onze branche zijn we mijns inziens naarstig op zoek naar een kapitein. En of dat nou de voorzitter of de directeur van de brancheorganisatie of het sectorinstituut, wordt, is uiteindelijk totaal onbelangrijk, als ie er maar komt! Want anders gaat deze branche, net als dat andere beroemde cruiseschip in 1912, reddeloos ten onder.
Ps, wie heeft zijn sollicitatiebrief al klaar?
Deze zomer heb ik een cruise gemaakt. Ja, inderdaad op zo’n groot schip, de Costa Luminosa, driehonderd meter lang, dat ‘s nachts vaart en overdag vreemde havens aandoet. Ik bezocht onder andere Riga, Helsinki en Talinn.
Achtentwintighonderd gasten bevolkten het schip, negenhonderd medewerkers uit meer dan 35 landen probeerden het ons, verwende vakantiegangers naar de zin te maken met een grote diversiteit aan producten en diensten, variërend van een animatieprogramma vol muziek en dans tot dagelijkse hardlooptrainingen onder leiding van een coach. Natuurlijk was er een bibliotheek aan boord met boeken in tien talen, vijf computers en kranten die regelmatig werden ververst.
Al varende bekroop mij het gevoel, ik kan mijn werk moeilijk loslaten, dat dit cruiseschip een mooie metafoor is voor onze branche. Ook de bibliotheken bieden vele producten en diensten aan zonder vooraf veel marktonderzoek te doen.
Een voorbeeld: er werd aan boord gegeten in shifts van 800 man met een vast menu en steeds dezelfde tafelschikking voor iedereen. Anders zou de reis te duur worden en het logistieke proces te ingewikkeld.
Zowel aan boord als in de bibliotheken is er nog weinig aandacht voor het focussen op specifieke doelgroepen.
Dan het personeel: iedereen weet wat ie moet doen en vaak hebben mensen meerdere taken. Hoe we ook hebben geprobeerd medewerkers kritische opmerkingen te ontlokken, het lukte ons niet. Enerzijds kwam dat omdat iedereen het de gasten graag naar de zin wilde maken, anderzijds was het duidelijk dat men een goede tijd had aan boord en de ambitie om zichzelf te ontwikkelen groot was. Hoe vaak komen wij het tegenovergestelde nog niet tegen. Mensen zijn niet gemotiveerd om zichzelf verder te ontwikkelen en nemen niet de regie over hun eigen loopbaan in handen. Ze blijven te lang vasthouden aan hoe het ooit was.
Aan boord spelen de officieren dan een belangrijke rol. Zij voeren de troepen aan, laten zien welke koers er wordt gevaren en waarom. Wij, managers van bibliotheekorganisaties, moeten dat ook veel meer doen. Hoe ouderwets het ook klinkt, wij moeten een zichtbare voorbeeldfunctie vervullen net als die officieren die je overal tegenkwam.
Maar officieren zijn niets zonder een kapitein. In ons geval: Kapitein Mouro, het equivalent van kapitein Stubing van de Love Boat. Uiteindelijk is de kapitein het boegbeeld van het schip, degene die de koers uitzet. In onze branche zijn we mijns inziens naarstig op zoek naar een kapitein. En of dat nou de voorzitter of de directeur van de brancheorganisatie of het sectorinstituut, wordt, is uiteindelijk totaal onbelangrijk, als ie er maar komt! Want anders gaat deze branche, net als dat andere beroemde cruiseschip in 1912, reddeloos ten onder.
Ps, wie heeft zijn sollicitatiebrief al klaar?
maandag 2 november 2009
Vrouwen aan de top!
Dag,
Hebben jullie het al gelezen: http://www.womancapital.nl/manifest/manifest.htm van Woman Capital?
Ik heb het manifest inmiddels ondertekend. Ik had het liever niet gedaan. Lang heb ik op het standpunt gestaan dat, en dan betrek ik het maar op mezelf, ik niet als excuus truus een hogere functie aangeboden wil krijgen in een organisatie. In het verleden heb ik daarom zelfs banen geweigerd. Maar dat was tenminste vijftien jaar geleden. Toen hoopte ik nog dat het aantal vrouwen in hogere functies vanzelf zou toenemen. Of omdat de mannen niet langer om ons heen konden, of omdat het oldboys netwerk vanzelf uit zijn voegen zou barsten. Maar helaas, het aantal vrouwen in veel topposities is in veel sectoren nog steeds marginaal.
Is dit manifest waarin gepleit wordt voor quota voor vrouwen in bestuurs- en toezichthoudende functies in grotere bedrijven, dan de beste oplossing. Nee, want we willen niet alleen vrouwen in bestuursfuncties maar ook op hogere posten in de bedrijven zelf. En dan niet alleen in de grote organisaties en bedrijven maar ook in bijvoorbeeld het MKB. Niet alles valt te realiseren door middel van quota. Vaak zullen we moeten beginnen met streefcijfers waarbij we de organisaties die dat niet halen, er op aanspreken waarom hen dat niet lukt. Ze moeten aantonen wat ze hebben gedaan om vrouwen binnen te halen en te behouden. Waarbij het dan uiteindelijk gaat om een goede balans tussen het aantal mannen en vrouwen.
Dus nee, dit manifest is niet mijn ideaal. Quota zouden niet nodig moeten zijn. Maar we moeten ergens beginnen. Als we aan de kant blijven staan, gebeurt er namelijk helemaal niks of heel erg weinig zoals we de afgelopen jaren helaas hebben moeten constateren.
Je kunt dit manifest nog steeds ondertekenen. En laten we in de tussentijd vanuit onze eigen werkkringen en omgevingen bijdragen aan een betere man-vrouw verhouding in organisaties waardoor, in mijn optiek, de effectiviteit van een organisatie alleen maar kan verbeteren.
Ik wens ons succes.
Jellie
Ps, een ander goed initiatief op dit gebied is http://www.talentnaardetop.nl/
Hebben jullie het al gelezen: http://www.womancapital.nl/manifest/manifest.htm van Woman Capital?
Ik heb het manifest inmiddels ondertekend. Ik had het liever niet gedaan. Lang heb ik op het standpunt gestaan dat, en dan betrek ik het maar op mezelf, ik niet als excuus truus een hogere functie aangeboden wil krijgen in een organisatie. In het verleden heb ik daarom zelfs banen geweigerd. Maar dat was tenminste vijftien jaar geleden. Toen hoopte ik nog dat het aantal vrouwen in hogere functies vanzelf zou toenemen. Of omdat de mannen niet langer om ons heen konden, of omdat het oldboys netwerk vanzelf uit zijn voegen zou barsten. Maar helaas, het aantal vrouwen in veel topposities is in veel sectoren nog steeds marginaal.
Is dit manifest waarin gepleit wordt voor quota voor vrouwen in bestuurs- en toezichthoudende functies in grotere bedrijven, dan de beste oplossing. Nee, want we willen niet alleen vrouwen in bestuursfuncties maar ook op hogere posten in de bedrijven zelf. En dan niet alleen in de grote organisaties en bedrijven maar ook in bijvoorbeeld het MKB. Niet alles valt te realiseren door middel van quota. Vaak zullen we moeten beginnen met streefcijfers waarbij we de organisaties die dat niet halen, er op aanspreken waarom hen dat niet lukt. Ze moeten aantonen wat ze hebben gedaan om vrouwen binnen te halen en te behouden. Waarbij het dan uiteindelijk gaat om een goede balans tussen het aantal mannen en vrouwen.
Dus nee, dit manifest is niet mijn ideaal. Quota zouden niet nodig moeten zijn. Maar we moeten ergens beginnen. Als we aan de kant blijven staan, gebeurt er namelijk helemaal niks of heel erg weinig zoals we de afgelopen jaren helaas hebben moeten constateren.
Je kunt dit manifest nog steeds ondertekenen. En laten we in de tussentijd vanuit onze eigen werkkringen en omgevingen bijdragen aan een betere man-vrouw verhouding in organisaties waardoor, in mijn optiek, de effectiviteit van een organisatie alleen maar kan verbeteren.
Ik wens ons succes.
Jellie
Ps, een ander goed initiatief op dit gebied is http://www.talentnaardetop.nl/
Ogenupdate: good news, bad news
Dag allemaal,
Vanmorgen om 11 uur was het dan zover. Mijn volgende afspraak in het UMCG. Gelukkig eindelijk met een arts die goed begreep waarover het ging. Helaas bleek eerst mijn dossier zoek te zijn, ik had zelf een copie bij me, maar de brief uit Rotterdam waar ook ik nog op zat te wachten, was bij hem nog niet bekend. Na een telefoontje met het ziekenhuis in Rotterdam en een gewillige fax konden we verder praten.
Naar nu blijkt heb ik volgens mijn nieuwe arts een te hoge oogdruk die minder gevolgen heeft voor de oogzenuw, cq. de glaucoom. Mijn hoge oogdruk tast vooral het toch al slechte hoornvlies aan.
En helaas de druk was nog veel te hoog. Dat was het slechte nieuws. 28 is gen 15!! Terwijl mijn zicht de laatste weken wel veel beter was en ik ook in de kamer van de dokter weer meer letters kon lezen.......... Maar het kan nu zo zijn dat voor mijn situatie een zo hoge oogdruk acceptabel is. We gaan daarom proberen de pillen tegen hoogteziekte die ik slik en die op de lange termijn funest voor je nieren zijn, af te bouwen. Van 3x1 naar 3x0,5 per dag. Dat zou dus het goede nieuws kunnen zijn.
Als dat niet werkt dan moeten we toch verder praten over een operatie. Waarbij hij nu heel duidelijk heeft gezegd dat als het goed gaat ik van de hoge oogdruk af kan komen, tenminste zolang de drain die het vocht moet afvoeren, cq. de druk moet verminderen, blijft zitten. Blijven druppelen zal overigens onvermijdelijk zijn.
Tegelijkertijd is er een reeel risico dat het niet goed gaat en het hoornvlies, dat nu ook al wordt aangetast door de te hoge druik, zodanig wordt aangetast door de operatie, dat je moet denken aan transplantaties, etc. en dan ben je dus nog veel verder van huis. Het kan zelfs zo zijn dat de operatie om de drain aan te brengen goed verloopt, maar het hoornvlies het toch begeeft.
Kortom, de onzekerheid blijft en ook de arts in het UMCG wil een operatie zo lang mogelijk uitstellen. Dat was wel duidelijk.
Vanaf morgen dus minder pillen slikken en hopen dat het zicht net zo goed blijft als de laatste weken. Over twee weken moet ik weer komen tenzij ik eerder merk dat het zicht minder wordt.
Lieve allemaal, ik hoop dat jullie zo weer op de hoogte zijn van mijn oogperikelen. En ik zou zeggen, duim voor me dat ik met minder pillen toe kan. M en ik gaan proberen zo onbezorgd mogelijk de komende weken in te gaan. Want stress helpt zeker niet. Wordt vervolgd!
Veel liefs,\
JJ
Vanmorgen om 11 uur was het dan zover. Mijn volgende afspraak in het UMCG. Gelukkig eindelijk met een arts die goed begreep waarover het ging. Helaas bleek eerst mijn dossier zoek te zijn, ik had zelf een copie bij me, maar de brief uit Rotterdam waar ook ik nog op zat te wachten, was bij hem nog niet bekend. Na een telefoontje met het ziekenhuis in Rotterdam en een gewillige fax konden we verder praten.
Naar nu blijkt heb ik volgens mijn nieuwe arts een te hoge oogdruk die minder gevolgen heeft voor de oogzenuw, cq. de glaucoom. Mijn hoge oogdruk tast vooral het toch al slechte hoornvlies aan.
En helaas de druk was nog veel te hoog. Dat was het slechte nieuws. 28 is gen 15!! Terwijl mijn zicht de laatste weken wel veel beter was en ik ook in de kamer van de dokter weer meer letters kon lezen.......... Maar het kan nu zo zijn dat voor mijn situatie een zo hoge oogdruk acceptabel is. We gaan daarom proberen de pillen tegen hoogteziekte die ik slik en die op de lange termijn funest voor je nieren zijn, af te bouwen. Van 3x1 naar 3x0,5 per dag. Dat zou dus het goede nieuws kunnen zijn.
Als dat niet werkt dan moeten we toch verder praten over een operatie. Waarbij hij nu heel duidelijk heeft gezegd dat als het goed gaat ik van de hoge oogdruk af kan komen, tenminste zolang de drain die het vocht moet afvoeren, cq. de druk moet verminderen, blijft zitten. Blijven druppelen zal overigens onvermijdelijk zijn.
Tegelijkertijd is er een reeel risico dat het niet goed gaat en het hoornvlies, dat nu ook al wordt aangetast door de te hoge druik, zodanig wordt aangetast door de operatie, dat je moet denken aan transplantaties, etc. en dan ben je dus nog veel verder van huis. Het kan zelfs zo zijn dat de operatie om de drain aan te brengen goed verloopt, maar het hoornvlies het toch begeeft.
Kortom, de onzekerheid blijft en ook de arts in het UMCG wil een operatie zo lang mogelijk uitstellen. Dat was wel duidelijk.
Vanaf morgen dus minder pillen slikken en hopen dat het zicht net zo goed blijft als de laatste weken. Over twee weken moet ik weer komen tenzij ik eerder merk dat het zicht minder wordt.
Lieve allemaal, ik hoop dat jullie zo weer op de hoogte zijn van mijn oogperikelen. En ik zou zeggen, duim voor me dat ik met minder pillen toe kan. M en ik gaan proberen zo onbezorgd mogelijk de komende weken in te gaan. Want stress helpt zeker niet. Wordt vervolgd!
Veel liefs,\
JJ
woensdag 28 oktober 2009
Jeugdsentiment
Dag Lezer,
AFgelopen weekend was ik op Terschelling, altijd een beetje thuiskomen daar.
Volgens mij kwam ik daar al toen ik nog een baby was en ik heb hele vroege beelden aan kampeervakanties op het eiland. Dat was voordat we naar Drenthe gingen. Ik weet dat nog goed omdat ik aan Drenthe veel minder goede herinneringen bewaar.
Terschelling heeft alles. Als je op de boot stapt, ben je al met vakantie. En als je aankomt, ligt West-Tersschelling met zijn befaamde horeca aan je voeten. Zeezicht, het Amsterdams Koffiehuis, de Braskoer en niet te vergeten de Walvis, alles is te voet bereikbaar. Je kunt het zelfs kruipen als andere manieren van voortbewegen echt niet meer gaan.
Ik dronk mijn eerste cocktail bij de Walvis, mijn eerste Amaretto met ijs bij de Zeezicht en bier drinken is onlosmakelijk verbonden met het Amsterdams Koffiehuis. Natuuurlijk kun je ook fietsen en wandelen op het eiland. Of op het strand liggen, als er dan een keer genoeg zon is, maar helaas die geneugten van het eiland staan niet het meest op mijn netvlies gebrand.
And the best is yet to come! Want de grootste attractie op het eiland is natuurlijk Hessel (http://www.hessel.nl/). Ik kwam er met mijn eerste liefde. Alle (het zijn er maar een paar hoor!) mannen die daarna in mijn leven opdoken heb ik er mee naar toe genomen. Toen ik voor de eerste keer She"s flying to America hoorde, helemaal onderseboven van HdJ, was ik verkocht.
Ik kwam daarna regelmatig terug. Alleen, met mijn liefdes, met vriendinnen of familie. Tijdens drukke avonden waarbij je tegen het podium aangeduwd stond mee te zingen met welk nummer dan ook of zoals afgelopen zondag, zittend aan de bar en luisterend naar veel rustige nummers.
Helaas voor Hessel was ik op hemzelf nooit verliefd maar de muziek, de sfeer van de avond, de dromen en verwachtingen over alles wat nog komen gaat, de herinnering aan wat nooit meer terugkomt, dat alles hoort bij Hessel en dus bij Terschelling.
En daarom, as allways: Terug naar Terschelling, al word ik 100 jaar!
Groet,
JJ
AFgelopen weekend was ik op Terschelling, altijd een beetje thuiskomen daar.
Volgens mij kwam ik daar al toen ik nog een baby was en ik heb hele vroege beelden aan kampeervakanties op het eiland. Dat was voordat we naar Drenthe gingen. Ik weet dat nog goed omdat ik aan Drenthe veel minder goede herinneringen bewaar.
Terschelling heeft alles. Als je op de boot stapt, ben je al met vakantie. En als je aankomt, ligt West-Tersschelling met zijn befaamde horeca aan je voeten. Zeezicht, het Amsterdams Koffiehuis, de Braskoer en niet te vergeten de Walvis, alles is te voet bereikbaar. Je kunt het zelfs kruipen als andere manieren van voortbewegen echt niet meer gaan.
Ik dronk mijn eerste cocktail bij de Walvis, mijn eerste Amaretto met ijs bij de Zeezicht en bier drinken is onlosmakelijk verbonden met het Amsterdams Koffiehuis. Natuuurlijk kun je ook fietsen en wandelen op het eiland. Of op het strand liggen, als er dan een keer genoeg zon is, maar helaas die geneugten van het eiland staan niet het meest op mijn netvlies gebrand.
And the best is yet to come! Want de grootste attractie op het eiland is natuurlijk Hessel (http://www.hessel.nl/). Ik kwam er met mijn eerste liefde. Alle (het zijn er maar een paar hoor!) mannen die daarna in mijn leven opdoken heb ik er mee naar toe genomen. Toen ik voor de eerste keer She"s flying to America hoorde, helemaal onderseboven van HdJ, was ik verkocht.
Ik kwam daarna regelmatig terug. Alleen, met mijn liefdes, met vriendinnen of familie. Tijdens drukke avonden waarbij je tegen het podium aangeduwd stond mee te zingen met welk nummer dan ook of zoals afgelopen zondag, zittend aan de bar en luisterend naar veel rustige nummers.
Helaas voor Hessel was ik op hemzelf nooit verliefd maar de muziek, de sfeer van de avond, de dromen en verwachtingen over alles wat nog komen gaat, de herinnering aan wat nooit meer terugkomt, dat alles hoort bij Hessel en dus bij Terschelling.
En daarom, as allways: Terug naar Terschelling, al word ik 100 jaar!
Groet,
JJ
donderdag 22 oktober 2009
Toezicht = inzicht!
Dag lezer,
De media buitelen deze dagen over elkaar heen met het ventileren van allerlei al dan niet gefundeerde opvattingen over toezichthouders. Over het algemeen wordt er niet echt complimenteus geschreven en gesproken over deze menselijke soort. Toezichthouders luisteren te veel naar de bestuurder, krijgen geld met nietsdoen dan wel met ja knikken, stellen niet de goede vragen en hadden veel en veel eerder in moeten grijpen.
Nu ben ik toevallig zelf ook zo'n toezichthouder, niet van megagrote organisaties - je moet klein beginnen - en voor aanmerkelijk minder geld dan als je zo'n klus bij bijvoorbeeld een bank moet klaren, maar toch gaat het in mijn geval ook om organisaties met meer dan 1000 medewerkers. Maar ik zit ook in een paar Raden van organisatie in de non profitsector met maximaal 75-100 medewerkers. En ik ben niet de enige. Overal in het land worden, soms met veel moeite, deze Raden van Toezicht, gevuld met mensen die de verantwoordelijkheid aandurven.
Want het is geen sinecure. Je bent geen bestuurder. Je bent niet 'de baas'. Je hebt maar beperkte bevoegdheden maar als het mis gaat ben je wel degelijk verantwoordelijk.
Je moet dus zorgen dat je de goede vragen stelt en over de goede informatie kunt beschikken.
Vaak komt die informatie vooral van de bestuurder. Daar mag je dus niet alleen genoegen mee nemen. Je moet ook andere bronnen aanboren zonder dat je op de stoel van die bestuurder gaat zitten. Dus met individuele medewerkers praten doe je niet zo gauw maar je moet wel zorgen dat je regelmatig bij de Ondernemingsraad aan tafel zit. En dan nog, dan nog is dat niet genoeg.
Je gezonde verstand, je onderbuikgevoel, een gezonde afstand tot de bestuurder, de signalen die je om je heen oppikt zijn net zo belangrijk als de financiele cijfers. Je moet alert blijven en je verantwoordelijk en betrokken blijven voelen. Het mag niet één van de vele vergaderingen worden die nu eenmaal in je agenda staan.
En ook al geldt dat, wat mij betreft, nog niet voor megaconcerns, ik denk dat er wezenlijk niet veel verandert als je in de Raad van Commissarissen van een bank terecht komt.
Ik ben dan ook bereid om te onderzoeken of mijn beweringen kloppen. Kortom: ik ben beschikbaar! Zie mijn linkedin pagina: http://www.linkedin.com/in/jjtiemersma
Ik houd jullie vast en zeker op de hoogte van de aanbiedingen.
Groet,
Jellie
De media buitelen deze dagen over elkaar heen met het ventileren van allerlei al dan niet gefundeerde opvattingen over toezichthouders. Over het algemeen wordt er niet echt complimenteus geschreven en gesproken over deze menselijke soort. Toezichthouders luisteren te veel naar de bestuurder, krijgen geld met nietsdoen dan wel met ja knikken, stellen niet de goede vragen en hadden veel en veel eerder in moeten grijpen.
Nu ben ik toevallig zelf ook zo'n toezichthouder, niet van megagrote organisaties - je moet klein beginnen - en voor aanmerkelijk minder geld dan als je zo'n klus bij bijvoorbeeld een bank moet klaren, maar toch gaat het in mijn geval ook om organisaties met meer dan 1000 medewerkers. Maar ik zit ook in een paar Raden van organisatie in de non profitsector met maximaal 75-100 medewerkers. En ik ben niet de enige. Overal in het land worden, soms met veel moeite, deze Raden van Toezicht, gevuld met mensen die de verantwoordelijkheid aandurven.
Want het is geen sinecure. Je bent geen bestuurder. Je bent niet 'de baas'. Je hebt maar beperkte bevoegdheden maar als het mis gaat ben je wel degelijk verantwoordelijk.
Je moet dus zorgen dat je de goede vragen stelt en over de goede informatie kunt beschikken.
Vaak komt die informatie vooral van de bestuurder. Daar mag je dus niet alleen genoegen mee nemen. Je moet ook andere bronnen aanboren zonder dat je op de stoel van die bestuurder gaat zitten. Dus met individuele medewerkers praten doe je niet zo gauw maar je moet wel zorgen dat je regelmatig bij de Ondernemingsraad aan tafel zit. En dan nog, dan nog is dat niet genoeg.
Je gezonde verstand, je onderbuikgevoel, een gezonde afstand tot de bestuurder, de signalen die je om je heen oppikt zijn net zo belangrijk als de financiele cijfers. Je moet alert blijven en je verantwoordelijk en betrokken blijven voelen. Het mag niet één van de vele vergaderingen worden die nu eenmaal in je agenda staan.
En ook al geldt dat, wat mij betreft, nog niet voor megaconcerns, ik denk dat er wezenlijk niet veel verandert als je in de Raad van Commissarissen van een bank terecht komt.
Ik ben dan ook bereid om te onderzoeken of mijn beweringen kloppen. Kortom: ik ben beschikbaar! Zie mijn linkedin pagina: http://www.linkedin.com/in/jjtiemersma
Ik houd jullie vast en zeker op de hoogte van de aanbiedingen.
Groet,
Jellie
dinsdag 20 oktober 2009
Fashionstory: een lichtblauwe zonnejurk
Lieve lezer,
Een liefde begint maar één keer!
Een lichtblauwe zonnejurk
Zuid Spanje is nog steeds heet in september. Toch merk je dat de zomer over haar hoogtepunt heen is. Het is broeierig warm maar het kan ineens donker worden en voor je het weet loop je midden in een bijna tropische regenbui. Nog geen tien minuten later staat de zon dan weer stralend aan de hemel. Dwalend door steden als Cordoba, Granada en Sevilla kies ik toch voor super zomerse outfits en laat me verrassen.
Elke stad die ik bezoek is anders. Granada is werelds, elegant en modern. Ruim opgezette avenida´s, grote warenhuizen, paleizen met gigantische tuincomplexen waar je eeuwen terug in de tijd waant. Cordoba wordt gedomineerd door een kerk die rond een moskee is gebouwd, een goed voorbeeld van hoe respectloos mensen al eeuwenlang met elkaar omgaan als het gaat om religie. Deze stad maakt me weemoedig. Als laatste reis ik door naar Sevilla. De stad van Carmen, de Joodse wijk, de wereldtentoonstelling, de kleine nauwe straatjes waar je kunt verdwalen en de sinaasappellikeur Pacharan die thuis nooit meer zo lekker was als daar.
Ik was daar niet alleen. Een culturele rondreis door Zuid Spanje had ik geboekt. De tweede keer dat ik alleen op reis ging. Deze keer met een groep. Het was geen leuke groep. Maar er waren gelukkig een aantal mensen waarmee ik het wel goed kon vinden. Elke avond zaten we tot laat op een terras. Tapas eten, wijn drinken en veel praten. Alles om maar zo weinig mogelijk op je hotelkamer te hoeven zijn. Want ik kan je verzekeren, de hotels en de gezamenlijke maaltijden leverden geen bijdrage aan de fantastische culturele ervaring die deze reis moet worden volgens de touroperator. Bovendien was het de manier om in contact te komen met de inwoners van de plaatsen die we bezochten. Met wat Engels en een paar Spaans woorden probeerden we te achterhalen hoe het moest zijn om te wonen in een stad waar je acht maanden per jaar tot diep in de nacht kon genieten het echte stadsleven.
Vaak bleven we met ons drieën over. Twee vrouwen en een man. Drie mensen met totaal verschillende carrières, achtergronden en visies op het leven. En toch voelde het goed. Met haar heb ik de hele week leuke maar oppervlakkige gesprekken gevoerd, zoals je dat doet met mensen die je net kent en waarvan je weet dat je ze na de vakantie niet weer zult zien. Met hem was het anders, we hadden de eerste dag al een lang gesprek gehad. En dat nadat hij mij had gered uit een voor mij ontzettend lastige situatie. Zoals altijd was ik van menig dat ik alles moest kunnen, dus natuurlijk kon ik die wandeling door het rotsachtige natuurpark bij Malaga maken. En dat terwijl ik mijn hele leven al geen perspectief kan zien door een oogafwijking. Voor mij waren alle rotsen dus even plat en lagen ze gelijkmatig naast elkaar net als een gewoon Nederlands trottoir. Dat bleek dus niet zo te zijn. Na een uur ploeteren was ik gaan zitten met in mijn hoofd maar een gedachte: als ik hier weg moet komen ze maar halen. En ik werd gehaald, door mijn nog onbekende reisgenoot. Samen met hem, met zijn hand in de mijne, heb ik de wandeling afgemaakt. Ik voelde me trots maar ook heel kwetsbaar. Ik gaf me niet zo makkelijk over maar nu had ik geen keus gehad en het voelde goed. Hij maakte er geen misbruik van en ´s middags onder het genot van een goed glas wijn kon ik hem dan ook zonder gene vertellen dat alle mannen niet deugden. Hij probeerde die uitspraak te nuanceren maar ik geloof niet dat ik daar op dat moment voor open stond.
De rest van de week bleven we met zijn drieën optrekken. Hij wist veel over de bezienswaardigheden die we bezochten. En hij hield van winkelen. Hoeveel mannen kwam je nu tegen die verstand hebben van mode en in elk geval de indruk konden wekken dat ze het niet erg vonden om winkel in, winkel uit te gaan. Op de een of andere manier vonden hij en ik elkaar steeds weer. Zij was er ook altijd bij maar ik keek er vooral naar uit om hem weer te zien.
De laatste dagen van onze reis waren we dus in Sevilla, een mooie oude stad met een lange geschiedenis. We liepen van wijk naar wijk, raakten ontroerd door de oude Joodse wijk en vroegen ons af wat er in de middeleeuwen allemaal gebeurd moet zijn met mensen die een ander geloof aanhingen. Mensen die niet katholiek waren. En toch, als je wandelt door de kathedraal die op het centrale piazza nog steeds in volle glorie staat te pronken, dan kun je niet anders dan bewondering hebben voor de onverzettelijkheid die nodig moet zijn geweest om zulke bouwwerken neer te zetten.
Onze laatste avond brak aan. Ik kwam de trap af in ons hotel in een korte, zonnige, lichtblauwe zomerjurk met spaghettibandjes. Hij maakte me een compliment, hij vond dat ik er zo mooi uit zag. Ik lachte naar hem. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde me ineens zoals die jurk. Licht, luchtig en mooi! We liepen de warme nazomeravond in. Het was broeierig warm, meer dan die jurk leek ik niet nodig te hebben. We dronken veel wijn. Na een tijdje waren we de rest van het gezelschap kwijt, ik weet niet meer hoe dat kwam. Ineens liepen we in de schaduwen van de kathedraal. De kathedraal werd hier en daar verlicht door oranje schijnwerpers. Het werd wat killer. Ik kreeg het koud in mijn blote jurk. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me tegen zich aan. Ik begon ineens te gloeien. Ik wilde meer, meer voelen. Nog dichter liepen we langs de muren van het eeuwenoude gebouw. Er waren nissen die zo donker waren dat niemand ons meer kon zien. We stonden stil in zo´n nis waar de schijnwerpers niet konden komen. Opeens nam hij mijn gezicht in zijn handen en kuste me. Onze eerste kus. Een lieve, lichte kus. Zacht en luchtig als mijn lichtblauwe zomerjurk.
Groet,
JJ
Een liefde begint maar één keer!
Een lichtblauwe zonnejurk
Zuid Spanje is nog steeds heet in september. Toch merk je dat de zomer over haar hoogtepunt heen is. Het is broeierig warm maar het kan ineens donker worden en voor je het weet loop je midden in een bijna tropische regenbui. Nog geen tien minuten later staat de zon dan weer stralend aan de hemel. Dwalend door steden als Cordoba, Granada en Sevilla kies ik toch voor super zomerse outfits en laat me verrassen.
Elke stad die ik bezoek is anders. Granada is werelds, elegant en modern. Ruim opgezette avenida´s, grote warenhuizen, paleizen met gigantische tuincomplexen waar je eeuwen terug in de tijd waant. Cordoba wordt gedomineerd door een kerk die rond een moskee is gebouwd, een goed voorbeeld van hoe respectloos mensen al eeuwenlang met elkaar omgaan als het gaat om religie. Deze stad maakt me weemoedig. Als laatste reis ik door naar Sevilla. De stad van Carmen, de Joodse wijk, de wereldtentoonstelling, de kleine nauwe straatjes waar je kunt verdwalen en de sinaasappellikeur Pacharan die thuis nooit meer zo lekker was als daar.
Ik was daar niet alleen. Een culturele rondreis door Zuid Spanje had ik geboekt. De tweede keer dat ik alleen op reis ging. Deze keer met een groep. Het was geen leuke groep. Maar er waren gelukkig een aantal mensen waarmee ik het wel goed kon vinden. Elke avond zaten we tot laat op een terras. Tapas eten, wijn drinken en veel praten. Alles om maar zo weinig mogelijk op je hotelkamer te hoeven zijn. Want ik kan je verzekeren, de hotels en de gezamenlijke maaltijden leverden geen bijdrage aan de fantastische culturele ervaring die deze reis moet worden volgens de touroperator. Bovendien was het de manier om in contact te komen met de inwoners van de plaatsen die we bezochten. Met wat Engels en een paar Spaans woorden probeerden we te achterhalen hoe het moest zijn om te wonen in een stad waar je acht maanden per jaar tot diep in de nacht kon genieten het echte stadsleven.
Vaak bleven we met ons drieën over. Twee vrouwen en een man. Drie mensen met totaal verschillende carrières, achtergronden en visies op het leven. En toch voelde het goed. Met haar heb ik de hele week leuke maar oppervlakkige gesprekken gevoerd, zoals je dat doet met mensen die je net kent en waarvan je weet dat je ze na de vakantie niet weer zult zien. Met hem was het anders, we hadden de eerste dag al een lang gesprek gehad. En dat nadat hij mij had gered uit een voor mij ontzettend lastige situatie. Zoals altijd was ik van menig dat ik alles moest kunnen, dus natuurlijk kon ik die wandeling door het rotsachtige natuurpark bij Malaga maken. En dat terwijl ik mijn hele leven al geen perspectief kan zien door een oogafwijking. Voor mij waren alle rotsen dus even plat en lagen ze gelijkmatig naast elkaar net als een gewoon Nederlands trottoir. Dat bleek dus niet zo te zijn. Na een uur ploeteren was ik gaan zitten met in mijn hoofd maar een gedachte: als ik hier weg moet komen ze maar halen. En ik werd gehaald, door mijn nog onbekende reisgenoot. Samen met hem, met zijn hand in de mijne, heb ik de wandeling afgemaakt. Ik voelde me trots maar ook heel kwetsbaar. Ik gaf me niet zo makkelijk over maar nu had ik geen keus gehad en het voelde goed. Hij maakte er geen misbruik van en ´s middags onder het genot van een goed glas wijn kon ik hem dan ook zonder gene vertellen dat alle mannen niet deugden. Hij probeerde die uitspraak te nuanceren maar ik geloof niet dat ik daar op dat moment voor open stond.
De rest van de week bleven we met zijn drieën optrekken. Hij wist veel over de bezienswaardigheden die we bezochten. En hij hield van winkelen. Hoeveel mannen kwam je nu tegen die verstand hebben van mode en in elk geval de indruk konden wekken dat ze het niet erg vonden om winkel in, winkel uit te gaan. Op de een of andere manier vonden hij en ik elkaar steeds weer. Zij was er ook altijd bij maar ik keek er vooral naar uit om hem weer te zien.
De laatste dagen van onze reis waren we dus in Sevilla, een mooie oude stad met een lange geschiedenis. We liepen van wijk naar wijk, raakten ontroerd door de oude Joodse wijk en vroegen ons af wat er in de middeleeuwen allemaal gebeurd moet zijn met mensen die een ander geloof aanhingen. Mensen die niet katholiek waren. En toch, als je wandelt door de kathedraal die op het centrale piazza nog steeds in volle glorie staat te pronken, dan kun je niet anders dan bewondering hebben voor de onverzettelijkheid die nodig moet zijn geweest om zulke bouwwerken neer te zetten.
Onze laatste avond brak aan. Ik kwam de trap af in ons hotel in een korte, zonnige, lichtblauwe zomerjurk met spaghettibandjes. Hij maakte me een compliment, hij vond dat ik er zo mooi uit zag. Ik lachte naar hem. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde me ineens zoals die jurk. Licht, luchtig en mooi! We liepen de warme nazomeravond in. Het was broeierig warm, meer dan die jurk leek ik niet nodig te hebben. We dronken veel wijn. Na een tijdje waren we de rest van het gezelschap kwijt, ik weet niet meer hoe dat kwam. Ineens liepen we in de schaduwen van de kathedraal. De kathedraal werd hier en daar verlicht door oranje schijnwerpers. Het werd wat killer. Ik kreeg het koud in mijn blote jurk. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me tegen zich aan. Ik begon ineens te gloeien. Ik wilde meer, meer voelen. Nog dichter liepen we langs de muren van het eeuwenoude gebouw. Er waren nissen die zo donker waren dat niemand ons meer kon zien. We stonden stil in zo´n nis waar de schijnwerpers niet konden komen. Opeens nam hij mijn gezicht in zijn handen en kuste me. Onze eerste kus. Een lieve, lichte kus. Zacht en luchtig als mijn lichtblauwe zomerjurk.
Groet,
JJ
maandag 12 oktober 2009
Rolemodels
Dag Lezer,
Zaterdag 10 oktober was ik met M bij de verkiezing van de Etnnische Zakenvrouw van Nederland http://www.ezvn.nl/ . Een fantastische gala-avond. Iedereen was er, Prem presenteerd, de dames die hebben gewonnen hadden het verdiend, de Minister President was amusant, waarover iedereen overigens erg verrast leek te zijn, er was muziek van Replay, een modeshow van Ronald Kolk, http://www.ronaldkolk.nl/ één van mijn favorieten en de gasten waren leuk! Kortom, alle ingredienten voor een topavond.
Maar eigenlijk is het niet ok dat we dit soort avonden nog moeten organiseren. Awards voor etnische zakenvrouwen, de verkiezing van de Nederlandse zakenvrouw en manager van het jaar, de CAP-awards voor mensen met een handicap en ga zo nog maar even door. Blijkbaar hebben we nog steeds dat soort rolemodels nodig.
Nee, waar ik moeite mee heb is dat we nog allerlei verschillende soorten rolmodellen nodig hebben, met al dan niet een andere huidsklaar, een ander geslacht, een lichamelijke beperking, etc. Laten we daar nu maar eens mee ophouden en met elkaar ieder jaar een aantal mensen in de schijnwerpers zettten die uiteenlopende achtergronden hebben en rolemodel willen zijn voor alle Nederlanders! En ik weet zeker, de grote ondernemer zal dan nog een boel kunnen leren van die vrouw die in 1 van de Vogelaarwijken een project heeft opgezet om\VMBO-dropouts weer aan de slag te krijgen.
En als de MP net zo leuk doet als zaterdagavond, dan mag hij de jury voorzitten.
Groet,
JJ
Zaterdag 10 oktober was ik met M bij de verkiezing van de Etnnische Zakenvrouw van Nederland http://www.ezvn.nl/ . Een fantastische gala-avond. Iedereen was er, Prem presenteerd, de dames die hebben gewonnen hadden het verdiend, de Minister President was amusant, waarover iedereen overigens erg verrast leek te zijn, er was muziek van Replay, een modeshow van Ronald Kolk, http://www.ronaldkolk.nl/ één van mijn favorieten en de gasten waren leuk! Kortom, alle ingredienten voor een topavond.
Maar eigenlijk is het niet ok dat we dit soort avonden nog moeten organiseren. Awards voor etnische zakenvrouwen, de verkiezing van de Nederlandse zakenvrouw en manager van het jaar, de CAP-awards voor mensen met een handicap en ga zo nog maar even door. Blijkbaar hebben we nog steeds dat soort rolemodels nodig. Op zich heb ik helemaal niets tegen rolemodels, integendeel! Het is prima dat mensen, instellingen of bedrijven laten zien aan nieuwe generaties hoe zij de dingen hebben aangepakt, waarom\zij verder zijn gekomen dan de middelmaat, welke in ons land op dit moment de dienst lijkt uit te maken. Ik ben dol op mensen met ambitie. Ook ik leer veel van bijzondere mensen om me heen die wel durfden te doen waar ze van droomden, die hun passie volgen. En dat kunnen grote dingen zijn, het verdienen van veel geld, het opzetten van bedrijven maar veel vaker gaat het om mensen waar ik energie van krijg. Die mij inspireren om een volgende, al is het soms kleine stap, te zetten en niet stil te blijven staan.
Nee, waar ik moeite mee heb is dat we nog allerlei verschillende soorten rolmodellen nodig hebben, met al dan niet een andere huidsklaar, een ander geslacht, een lichamelijke beperking, etc. Laten we daar nu maar eens mee ophouden en met elkaar ieder jaar een aantal mensen in de schijnwerpers zettten die uiteenlopende achtergronden hebben en rolemodel willen zijn voor alle Nederlanders! En ik weet zeker, de grote ondernemer zal dan nog een boel kunnen leren van die vrouw die in 1 van de Vogelaarwijken een project heeft opgezet om\VMBO-dropouts weer aan de slag te krijgen.
En als de MP net zo leuk doet als zaterdagavond, dan mag hij de jury voorzitten.
Groet,
JJ
Fashionstory: een kakikleurig mantelpakje
Lieve lezer,
Al eerder hebben jullie kunnen lezen over welke herinneringen een bepaald kledingsstuk bij mij kan oproepen. Dit verhaal gaat over mijn allereerste mantelpakje. Voor mij is dit het meest persoonlijke verhaal dat ik tot nu toe met jullie heb gedeeld. En toch valt het me niet zwaar. Misschien schrijf ik dingen van me af om zo de ruimte te krijgen voor het schrijven van nieuwe verhalen, het optekenen van nieuwe herinneringen.
Een kakikleurig mantelpakje
Mama is dood. Het is woensdagmorgen 11 februari 1987. Om vijf uur word ik wakker gemaakt uit en onrustige slaap. Ik heb vannacht nog aan haar bed gestaan. Wist niet meer wat ik moest zeggen. Misschien hoefde ik ook wel niets meer te zeggen. Ze lag daar zo stil maar toch ook zo rustig. Ze wilde niet meer leven. Ze wilde naar de hemel, naar haar Vader, de God waar ze onomstotelijk in geloofde. Ik gunde dat haar. Ze was immers zo ziek, zo verzwakt. De kanker had haar lichaam kapot gemaakt. Maar het is toch nog onverwacht als het dan ineens zo ver is. Papa vertelt dat mama dood is. Hij huilt. Ik niet. Ik kan niet huilen, heb nooit goed kunnen huilen. Ik zie hoe hij lijdt. Wil hem troosten maar vind de woorden niet.
Het wordt licht. De dag begint. Het huis stroomt vol met familie. Veel familie. Iedereen zal het vast goed bedoelen maar ik zou het liefst alleen willen zijn. Dat gaat blijkbaar niet. Er moet veel gebeuren. De begrafenisondernemer komt binnen en even daarna de dominee. Er wordt gesproken over de tekst van de rouwkaart, de advertentie, de inhoud en de liturgie van de kerkdienst. Het is te druk om iets te voelen of om ergens over na te denken. De dag vliegt voorbij. Mama wordt aangekleed en bij ons weggehaald. Ze zal worden opgebaard in het Heer Ivo huis. Ik help mee waar ik kan. Ben blij iets te doen te hebben. De laatste weken hebben immers vooral bestaan uit wachten, wachten op een einde dat onherroepelijk zou komen. We praatten er niet veel over maar we wisten het allemaal.
Ik voel me schuldig omdat ik niet wanhopig ben van verdriet, omdat ik in staat ben allerlei dingen te regelen. Ik trek me terug op mijn kamer en huil, ik wil huilen, wil iets voelen. Diep in mijn hart voel ik intussen ook iets van opluchting. Omdat het lange wachten voorbij is. Voor haar? Voor mij? Ik zeg niet wat ik voel, bang dat men mij egoïstisch vindt.
Donderdag verloopt het zelfde als de dag daarvoor. En ik wil weg. Ik wil winkelen. Over een paar dagen wordt mama begraven en ik weet niet wat ik aan moet. Ik heb niets dat past bij wat ik voel en wat ik wil laten zien. Dat klinkt als twee totaal verschillende dingen maar zo is het niet. Ik voel me deze dagen heel erg de oudste dochter, ik wil kalmte uitstralen en voel me ook zo. Ik wil geen medelijden. Van niemand.
Ik ga alleen de stad in. Geld speelt deze keer geen rol. Ik moet iets vinden dat past bij mijn stemming. Ik kom in winkels waar ik vaker spullen koop, in winkels waar ik anders nooit kom, kortom, alle winkels die Leeuwarden heeft maar vind niets. Ik voel dat de paniek toeslaat. Dan zie ik een boetiekje in de Sint Jacobstraat, een lange, smalle winkel. Ik bekijk alles zorgvuldig en als een vriendelijke verkoopster mij vraagt wat ik nodig heb, vertel ik dat ik iets nodig heb voor een begrafenis. Ik vertel niet dat mijn moeder dood is.
Ze laat me veel spullen zien, er is niets van mijn gading bij. Dan laat ze mij als laatste een linnen kakikleurig mantelpakje zien. Een rok tot op de knie, een lang, enigszins getailleerd colbert dat over mijn heupen valt. Ik kan het eigenlijk niet betalen maar als ik het aantrek, voel ik dat het goed is. Het is stijlvol maar niet te. Zakelijk maar niet te koel. De kleur is rustig, geen zwart maar dat past ook niet bij onze familie, te dramatisch. Ik besluit het te kopen maar ik ben nog niet klaar. Ik moet er nog iets onder dragen. Het zijn immers de jaren van de blouses, hooggesloten, keurig. Ik kiest voor een zeeblauwe blouse van synthetisch materiaal. Samen met zwarte pumps en huidkleurige panty’s maakt deze aankoop het plaatje dat ik in mijn hoofd heb, compleet.
Die zaterdag, twee dagen later, hebben we mama begraven. Ik ben die ochtend vroeg opgestaan. Mijn nieuwe kleren voelden koel en schoon aan, als een veilig omhulsel. Staand voor de spiegel, voel ik me rustig worden. Ik weet dat ik het aankan. Ook deze dag kom ik door. Ik zal zijn wat ik wil zijn, niet omdat een ander dat van mij verwacht maar om wat ik van mezelf verwacht. Omdat dat is wie ik ben.
Bij de kerkdienst en de begrafenis daarna waren heel veel mensen. Ook al mijn vrienden en vriendinnen. Mensen huilden, ook mensen die haar nauwelijks hadden gekend. Ik dacht waarom huilen jullie eigenlijk, jullie kennen haar immers niet. Als er al iemand mag huilen, ben ik dat wel. Maar bij mij kwamen er nauwelijks tranen. Wel keek ik zo nu en dan naar boven en vroeg me af wat mama zou denken als ze ons allemaal zo zou zien, daar boven in de hemel. Mijn mantelpakje beschermde me, zo leek het wel.
Dat mantelpakje heb ik nog lang gedragen. Het was niet ´´besmet´´ geraakt doordat ik het tijdens de begrafenis van mijn moeder had gedragen. En hoe kon dat ook, het had me immers moed gegeven. Ook wilde ik het niet bewaren als een soort relikwie of herinnering. Ik wilde verder leven. Ik heb het dus gewoon gedragen tot het bijna versleten was. Het jasje op een spijkerbroek, het rokje met andere truitjes of blouses. Uiteindelijk heb ik het jasje weg moeten gooien. Ik droeg het toen ik mijn haar liet laten kleuren en er per ongeluk een klodder haarverf op de kraag van het jasje terecht kwam waardoor de stof onherstelbaar beschadigd werd. Niemand kon er iets aan doen maar ik ben huilend naar huis gefietst nadat ik bij de kapper vandaan kwam.
Zomer 2006.
Ook nu voel ik weer de emotie die hoort bij dit verhaal. En dat geeft niet. Ik was geen kind meer toen maar soms toch ook nog even wel. Of ik het goed heb gedaan? ik weet het niet maar ik weet wel dat ik nog vaak even naar boven kijk om te me er even van te vergewissen dat het goed is zo.
Liefs,
JJ
Al eerder hebben jullie kunnen lezen over welke herinneringen een bepaald kledingsstuk bij mij kan oproepen. Dit verhaal gaat over mijn allereerste mantelpakje. Voor mij is dit het meest persoonlijke verhaal dat ik tot nu toe met jullie heb gedeeld. En toch valt het me niet zwaar. Misschien schrijf ik dingen van me af om zo de ruimte te krijgen voor het schrijven van nieuwe verhalen, het optekenen van nieuwe herinneringen.
Een kakikleurig mantelpakje
Mama is dood. Het is woensdagmorgen 11 februari 1987. Om vijf uur word ik wakker gemaakt uit en onrustige slaap. Ik heb vannacht nog aan haar bed gestaan. Wist niet meer wat ik moest zeggen. Misschien hoefde ik ook wel niets meer te zeggen. Ze lag daar zo stil maar toch ook zo rustig. Ze wilde niet meer leven. Ze wilde naar de hemel, naar haar Vader, de God waar ze onomstotelijk in geloofde. Ik gunde dat haar. Ze was immers zo ziek, zo verzwakt. De kanker had haar lichaam kapot gemaakt. Maar het is toch nog onverwacht als het dan ineens zo ver is. Papa vertelt dat mama dood is. Hij huilt. Ik niet. Ik kan niet huilen, heb nooit goed kunnen huilen. Ik zie hoe hij lijdt. Wil hem troosten maar vind de woorden niet.
Het wordt licht. De dag begint. Het huis stroomt vol met familie. Veel familie. Iedereen zal het vast goed bedoelen maar ik zou het liefst alleen willen zijn. Dat gaat blijkbaar niet. Er moet veel gebeuren. De begrafenisondernemer komt binnen en even daarna de dominee. Er wordt gesproken over de tekst van de rouwkaart, de advertentie, de inhoud en de liturgie van de kerkdienst. Het is te druk om iets te voelen of om ergens over na te denken. De dag vliegt voorbij. Mama wordt aangekleed en bij ons weggehaald. Ze zal worden opgebaard in het Heer Ivo huis. Ik help mee waar ik kan. Ben blij iets te doen te hebben. De laatste weken hebben immers vooral bestaan uit wachten, wachten op een einde dat onherroepelijk zou komen. We praatten er niet veel over maar we wisten het allemaal.
Ik voel me schuldig omdat ik niet wanhopig ben van verdriet, omdat ik in staat ben allerlei dingen te regelen. Ik trek me terug op mijn kamer en huil, ik wil huilen, wil iets voelen. Diep in mijn hart voel ik intussen ook iets van opluchting. Omdat het lange wachten voorbij is. Voor haar? Voor mij? Ik zeg niet wat ik voel, bang dat men mij egoïstisch vindt.
Donderdag verloopt het zelfde als de dag daarvoor. En ik wil weg. Ik wil winkelen. Over een paar dagen wordt mama begraven en ik weet niet wat ik aan moet. Ik heb niets dat past bij wat ik voel en wat ik wil laten zien. Dat klinkt als twee totaal verschillende dingen maar zo is het niet. Ik voel me deze dagen heel erg de oudste dochter, ik wil kalmte uitstralen en voel me ook zo. Ik wil geen medelijden. Van niemand.
Ik ga alleen de stad in. Geld speelt deze keer geen rol. Ik moet iets vinden dat past bij mijn stemming. Ik kom in winkels waar ik vaker spullen koop, in winkels waar ik anders nooit kom, kortom, alle winkels die Leeuwarden heeft maar vind niets. Ik voel dat de paniek toeslaat. Dan zie ik een boetiekje in de Sint Jacobstraat, een lange, smalle winkel. Ik bekijk alles zorgvuldig en als een vriendelijke verkoopster mij vraagt wat ik nodig heb, vertel ik dat ik iets nodig heb voor een begrafenis. Ik vertel niet dat mijn moeder dood is.
Ze laat me veel spullen zien, er is niets van mijn gading bij. Dan laat ze mij als laatste een linnen kakikleurig mantelpakje zien. Een rok tot op de knie, een lang, enigszins getailleerd colbert dat over mijn heupen valt. Ik kan het eigenlijk niet betalen maar als ik het aantrek, voel ik dat het goed is. Het is stijlvol maar niet te. Zakelijk maar niet te koel. De kleur is rustig, geen zwart maar dat past ook niet bij onze familie, te dramatisch. Ik besluit het te kopen maar ik ben nog niet klaar. Ik moet er nog iets onder dragen. Het zijn immers de jaren van de blouses, hooggesloten, keurig. Ik kiest voor een zeeblauwe blouse van synthetisch materiaal. Samen met zwarte pumps en huidkleurige panty’s maakt deze aankoop het plaatje dat ik in mijn hoofd heb, compleet.
Die zaterdag, twee dagen later, hebben we mama begraven. Ik ben die ochtend vroeg opgestaan. Mijn nieuwe kleren voelden koel en schoon aan, als een veilig omhulsel. Staand voor de spiegel, voel ik me rustig worden. Ik weet dat ik het aankan. Ook deze dag kom ik door. Ik zal zijn wat ik wil zijn, niet omdat een ander dat van mij verwacht maar om wat ik van mezelf verwacht. Omdat dat is wie ik ben.
Bij de kerkdienst en de begrafenis daarna waren heel veel mensen. Ook al mijn vrienden en vriendinnen. Mensen huilden, ook mensen die haar nauwelijks hadden gekend. Ik dacht waarom huilen jullie eigenlijk, jullie kennen haar immers niet. Als er al iemand mag huilen, ben ik dat wel. Maar bij mij kwamen er nauwelijks tranen. Wel keek ik zo nu en dan naar boven en vroeg me af wat mama zou denken als ze ons allemaal zo zou zien, daar boven in de hemel. Mijn mantelpakje beschermde me, zo leek het wel.
Dat mantelpakje heb ik nog lang gedragen. Het was niet ´´besmet´´ geraakt doordat ik het tijdens de begrafenis van mijn moeder had gedragen. En hoe kon dat ook, het had me immers moed gegeven. Ook wilde ik het niet bewaren als een soort relikwie of herinnering. Ik wilde verder leven. Ik heb het dus gewoon gedragen tot het bijna versleten was. Het jasje op een spijkerbroek, het rokje met andere truitjes of blouses. Uiteindelijk heb ik het jasje weg moeten gooien. Ik droeg het toen ik mijn haar liet laten kleuren en er per ongeluk een klodder haarverf op de kraag van het jasje terecht kwam waardoor de stof onherstelbaar beschadigd werd. Niemand kon er iets aan doen maar ik ben huilend naar huis gefietst nadat ik bij de kapper vandaan kwam.
Zomer 2006.
Ook nu voel ik weer de emotie die hoort bij dit verhaal. En dat geeft niet. Ik was geen kind meer toen maar soms toch ook nog even wel. Of ik het goed heb gedaan? ik weet het niet maar ik weet wel dat ik nog vaak even naar boven kijk om te me er even van te vergewissen dat het goed is zo.
Liefs,
JJ
donderdag 8 oktober 2009
Ogenupdate: duivels dllemma?
Dag Lezer,
Regelmatig of eigenlijk heel vaak, wordt mij de vraag gesteld: wanneer wordt je nu geopereerd? Het antwoord is even simpel als ingewikkeld: namelijk geen idee!
Mijn afspraak met het UMCG is zonder opgaaf van redenen verzet van 14 oktober naar 2 november. Ook kan men mij dan nog niet vertellen met wie ik precies een afspraak heb. De arts die volgens het OZR mij zou moeten opereren of een 'gewone' oogarts of misschien zelfs één in opleiding.
Het heeft geen zin om daar al te gefrustreed op te reageren bij de dame achter de telefoon want dat leidt inmiddels tot de reactie: oh, bent u het weer, u moet geduld hebben......
Ik beschik inmiddels wel over mijn dossier maar helaas zit daar nog niet de uitgebreide brief in van het OZR naar aanleiding van de uitslag van de second opinion, te weten, voor zover mijn geheugen nog werkt, tweede helft september verder met behandeling, bloed laten controleren vanwege de negatieve effecten van de pillen die ik moet slikken en een dringend advies over wie de operatie moet uitvoeren. Ik heb dus maar opnieuw een brief gestuurd naar het ziekenhuis om ook over die brief te kunnen beschikken zodat ik zeker weet dat dat wat mij is gezegd op papier staat. Dit vooral om me goed te kunnen wapenen tegen de dames en heren van het UMCG, mocht dat nodig zijn.
Mijn bloed heb ik zelf maar laten controleren. Vandaag heb ik gehoord dat alles nog goed is dus dat betekent dat ik de pillen nog wel even kan gebruiken. Op de lange termijn wordt echter gesteld dat de medicatie, die ook tegen hoogteziekte wordt gebruikt, slecht is voor lever en nieren.
Dat het bloed goed is, is fijn maar ik zou het eigenlijk ook wel met een pilletje minder willen proberen om te zien wat dat doet met mijn zicht en de druk. Want sinds een week of twee gaat het beter. Ik heb soms zelfs het idee dat ik een deel van mijn zicht wat ik had, voordat het mis ging, weer terug heb. Alleen het lezen op de computer en het lang lezen van stukken en een boek lukt nog niet goed. Maar echt zeker weten doe ik dat nog niet want ik doe nog niet alles wat ik voorheen ook deed.
Maar omdat je niet kan voelen hoe het met je oogdruk gaat weet je ook niet of je wellicht met iets minder van die vervelende medicatie toe zou kunnen. Want misschien heb ik gewoon alleen maar minder last van de medicatie en de druppels en is de oogdruk nog steeds niet structureel lager. Geen idee want een afspraak in het ziekenhuis is zoals inmiddels bekend, bijna net zo ingewikkeld te maken als een afspraak met, laten we zeggen, Barack Obama.
Dus enerzijds goed nieuws en anderzijds heel erg ingewikkeld. Want wat ga ik straks doen? Ik weet nu wat ik zie en wat ik heb. De operatie is risicovol en daarnaast is het zo dat iedere keer als het buisje, de drain die er in moet om de druk te verminderen, dichtslibt en er een nieuwe in moet, er littekenweefsel kan ontstaan waardoor het zicht weer minder wordt.
Ik geniet nu nog maar even van het feit dat ik me veel beter voel dan een paar weken geleden. Afhankelijk van de hoogte van de druk en het feit of minder medicatie wel of niet zou werken moet ik toch wellicht voor de operatie kiezen.
Kortom, een duivels dilemma! Het is net een donkere wolk die altijd in de lucht hangt bij alles wat je doet. Als je niet oppast, sta je stil en laat je kansen liggen. Want ja, wie weet, moet je volgende maand wel dit of overmorgen dat en dan is het nu niet handig om, .... en ga zo maar door.
En weten jullie wat nou het allervervelendste is, ik zie niet zo veel maar die wolk, die zie ik dan weer wel.
Liefs,
JJ
Regelmatig of eigenlijk heel vaak, wordt mij de vraag gesteld: wanneer wordt je nu geopereerd? Het antwoord is even simpel als ingewikkeld: namelijk geen idee!
Mijn afspraak met het UMCG is zonder opgaaf van redenen verzet van 14 oktober naar 2 november. Ook kan men mij dan nog niet vertellen met wie ik precies een afspraak heb. De arts die volgens het OZR mij zou moeten opereren of een 'gewone' oogarts of misschien zelfs één in opleiding.
Het heeft geen zin om daar al te gefrustreed op te reageren bij de dame achter de telefoon want dat leidt inmiddels tot de reactie: oh, bent u het weer, u moet geduld hebben......
Ik beschik inmiddels wel over mijn dossier maar helaas zit daar nog niet de uitgebreide brief in van het OZR naar aanleiding van de uitslag van de second opinion, te weten, voor zover mijn geheugen nog werkt, tweede helft september verder met behandeling, bloed laten controleren vanwege de negatieve effecten van de pillen die ik moet slikken en een dringend advies over wie de operatie moet uitvoeren. Ik heb dus maar opnieuw een brief gestuurd naar het ziekenhuis om ook over die brief te kunnen beschikken zodat ik zeker weet dat dat wat mij is gezegd op papier staat. Dit vooral om me goed te kunnen wapenen tegen de dames en heren van het UMCG, mocht dat nodig zijn.
Mijn bloed heb ik zelf maar laten controleren. Vandaag heb ik gehoord dat alles nog goed is dus dat betekent dat ik de pillen nog wel even kan gebruiken. Op de lange termijn wordt echter gesteld dat de medicatie, die ook tegen hoogteziekte wordt gebruikt, slecht is voor lever en nieren.
Dat het bloed goed is, is fijn maar ik zou het eigenlijk ook wel met een pilletje minder willen proberen om te zien wat dat doet met mijn zicht en de druk. Want sinds een week of twee gaat het beter. Ik heb soms zelfs het idee dat ik een deel van mijn zicht wat ik had, voordat het mis ging, weer terug heb. Alleen het lezen op de computer en het lang lezen van stukken en een boek lukt nog niet goed. Maar echt zeker weten doe ik dat nog niet want ik doe nog niet alles wat ik voorheen ook deed.
Maar omdat je niet kan voelen hoe het met je oogdruk gaat weet je ook niet of je wellicht met iets minder van die vervelende medicatie toe zou kunnen. Want misschien heb ik gewoon alleen maar minder last van de medicatie en de druppels en is de oogdruk nog steeds niet structureel lager. Geen idee want een afspraak in het ziekenhuis is zoals inmiddels bekend, bijna net zo ingewikkeld te maken als een afspraak met, laten we zeggen, Barack Obama.
Dus enerzijds goed nieuws en anderzijds heel erg ingewikkeld. Want wat ga ik straks doen? Ik weet nu wat ik zie en wat ik heb. De operatie is risicovol en daarnaast is het zo dat iedere keer als het buisje, de drain die er in moet om de druk te verminderen, dichtslibt en er een nieuwe in moet, er littekenweefsel kan ontstaan waardoor het zicht weer minder wordt.
Ik geniet nu nog maar even van het feit dat ik me veel beter voel dan een paar weken geleden. Afhankelijk van de hoogte van de druk en het feit of minder medicatie wel of niet zou werken moet ik toch wellicht voor de operatie kiezen.
Kortom, een duivels dilemma! Het is net een donkere wolk die altijd in de lucht hangt bij alles wat je doet. Als je niet oppast, sta je stil en laat je kansen liggen. Want ja, wie weet, moet je volgende maand wel dit of overmorgen dat en dan is het nu niet handig om, .... en ga zo maar door.
En weten jullie wat nou het allervervelendste is, ik zie niet zo veel maar die wolk, die zie ik dan weer wel.
Liefs,
JJ
zondag 4 oktober 2009
Verslaafd
Lieve lezer,
Ken je die reclamespot van KPN, die van de vrouw die in een kamer vol tassen straalverliefd staat te kijken naar haar laatste aanwinst? Nou, ik zou die vrouw kunnen zijn!
ik weet precies wat ze voelt. Ik ken het gevoel van de nieuwe tas die fonkelnieuw staat te pronken in je walk in closet. Het zachte leer, het superhippe ontwerp, het gevoel dat ie van jou is! Alleen van jou! Ik kan het niet goed uitleggen maar het maakt me heel erg blij!
En dan de allereerste keer dat je 'm vult met alles wat je nodig hebt om 'm mee te nemen de straat op. Als je dan op straat loopt, heb je toch het idee dat iedereen ziet wat voor vrouw van de wereld jij wel niet bent want jij weet hoe het hoort. Jij weet welke tas 'hot' is en nog belangrijker: hoe je hem moet dragen.
Maar om nog even terug te komen op de reclamespot: gelukkig zou mijn lief M het ook (nog!) niet in zijn hoofd halen om ongevraagd mijn schatten via Marktplaats te verkopen. Ik geloof dat de relatie dan toch zeer ernstig onder druk zou komen te staan....
Even terug naar de tassen. Ik moet me tenslotte aan de echte prioriteiten houden. Ik heb planken vol tassen, veel te veel, in alle kleuren en maten en er gaat er zelfs wel eens één weg. jawel, inmiddels word ik toch steeds kritischer op mijn collectie! Ook heb ik er last van als een tas iets mankeert. Ja echt, als ie slijt of stuk gaat, kan ik daar soms dagenlang behoorlijk chagerijnig van zijn.
Regelmatig wissel ik van tas, helaas lukt het me niet iedere dag. Daarvoor is het te lastig om elke keer de inhoud van de tas over de hevelen naar een andere.
Langzamerhand ontstaat er toch een probleem.Het is een luxe probleem, ik geef het toe, maar het zit zo. Eigenlijk heb ik dus niet de collectie die ik echt zou willen. Want de 'it bags' van het seizoen zijn nu eenmaal zeer prijzig en passen vaak niet in mijn budget. Of misschien beter gezegd: ik ben er net nog niet aan toe dat ik het ervoor wil uit geven.
Toch verandert er wel iets......ik heb besloten om voor deze winter een gave designertas te kopen. Zwart, kan dus lang mee, toch? Nog geen Tod's van 2000 euro maar het mag wat kosten Nu vind ik Tod's ook niks voor mij maar je begrijpt wat ik bedoel. En dus ben ik nu klaar voor de grote zoektocht.
Om jullie mee te laten genieten en te inspireren neem ik onderaan deze blog alvast een verslavende site genoemd. De komende weken zal ik meer tips geven over gave sites waar je tassen kunt kopen. Want een goeie tas maakt iedere outfit compleet. Goedkoper uit ben je echt niet, ook al wordt dat door de blad alom geroepen, maar het gevoel dat een nieuwe tas je geeft, is verslavend! Gelukkig hebben we daar weer outlets voor.
So ladies, it's time to shop!
Liefs,
JJ
Links:
www.somucheasier.co.uk/designer-handbags.html/
http://www.theoutnet.com/Shop/Bags
http://www.nerobianco.nl/shopper.asp?artgr1=3
Ken je die reclamespot van KPN, die van de vrouw die in een kamer vol tassen straalverliefd staat te kijken naar haar laatste aanwinst? Nou, ik zou die vrouw kunnen zijn!
ik weet precies wat ze voelt. Ik ken het gevoel van de nieuwe tas die fonkelnieuw staat te pronken in je walk in closet. Het zachte leer, het superhippe ontwerp, het gevoel dat ie van jou is! Alleen van jou! Ik kan het niet goed uitleggen maar het maakt me heel erg blij!
En dan de allereerste keer dat je 'm vult met alles wat je nodig hebt om 'm mee te nemen de straat op. Als je dan op straat loopt, heb je toch het idee dat iedereen ziet wat voor vrouw van de wereld jij wel niet bent want jij weet hoe het hoort. Jij weet welke tas 'hot' is en nog belangrijker: hoe je hem moet dragen.
Maar om nog even terug te komen op de reclamespot: gelukkig zou mijn lief M het ook (nog!) niet in zijn hoofd halen om ongevraagd mijn schatten via Marktplaats te verkopen. Ik geloof dat de relatie dan toch zeer ernstig onder druk zou komen te staan....
Even terug naar de tassen. Ik moet me tenslotte aan de echte prioriteiten houden. Ik heb planken vol tassen, veel te veel, in alle kleuren en maten en er gaat er zelfs wel eens één weg. jawel, inmiddels word ik toch steeds kritischer op mijn collectie! Ook heb ik er last van als een tas iets mankeert. Ja echt, als ie slijt of stuk gaat, kan ik daar soms dagenlang behoorlijk chagerijnig van zijn.
Regelmatig wissel ik van tas, helaas lukt het me niet iedere dag. Daarvoor is het te lastig om elke keer de inhoud van de tas over de hevelen naar een andere.
Langzamerhand ontstaat er toch een probleem.Het is een luxe probleem, ik geef het toe, maar het zit zo. Eigenlijk heb ik dus niet de collectie die ik echt zou willen. Want de 'it bags' van het seizoen zijn nu eenmaal zeer prijzig en passen vaak niet in mijn budget. Of misschien beter gezegd: ik ben er net nog niet aan toe dat ik het ervoor wil uit geven.
Toch verandert er wel iets......ik heb besloten om voor deze winter een gave designertas te kopen. Zwart, kan dus lang mee, toch? Nog geen Tod's van 2000 euro maar het mag wat kosten Nu vind ik Tod's ook niks voor mij maar je begrijpt wat ik bedoel. En dus ben ik nu klaar voor de grote zoektocht.
Om jullie mee te laten genieten en te inspireren neem ik onderaan deze blog alvast een verslavende site genoemd. De komende weken zal ik meer tips geven over gave sites waar je tassen kunt kopen. Want een goeie tas maakt iedere outfit compleet. Goedkoper uit ben je echt niet, ook al wordt dat door de blad alom geroepen, maar het gevoel dat een nieuwe tas je geeft, is verslavend! Gelukkig hebben we daar weer outlets voor.
So ladies, it's time to shop!
Liefs,
JJ
Links:
www.somucheasier.co.uk/designer-handbags.html/
http://www.theoutnet.com/Shop/Bags
http://www.nerobianco.nl/shopper.asp?artgr1=3
Hypochonder
Dag Lezer,
Ik moet het mezelf helaas toegeven. Ik ben er niet trots op, en ik hoop natuurlijk dat velen van jullie het herkennen, maar als er dan eens iets met je is, zoals bij mij nu met mijn ogen, dan lijkt het wel of dat niet genoeg is.
Hoe ik dat bedoel, nu na enige zelfreflectie en deze keer had ik daar niet veel tijd voor nodig, moet ik toegeven dat als je niet oppast het ene probleem snel kan leiden tot het andere.
Elk pijntje, waar je voorheen geen last van had, elk vreemd gevoel, elke onvolkomenheid in je fysieke bestaan, wordt ineens tot in den treure geanalyseerd.
Heb ik nu last van mijn buik door de medicatie die ik moet gebruiken? Of is het alvast omdat ik ongesteld moet worden en het wellicht wat eerder komt dan normaal? Of is het misschien zelfs stress. Voel ik ineens ergens een lichte steek in de bovenkant van mijn lijf, moet ik dat dan nader onderzoeken? Ben ik dan te gespannen, is het een ontsteking wellicht? En dat mijn masseuze me wist te vertellen dat alles rond rug, armen en schouders vast zit wat ook gevolgen heeft voor andere delen van je lijf. Het was na die twee massager ook twee weken weg. Maar luisteren, ho maar.
Ieder hoofdpijntje heeft met oogdruk te maken, terwijl dat alleen maar in de allerernstigste vorm het geval kan zijn en dan heb je het echt niet meer over een hoofdpijntje......
Zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen.
Ik moet het toegeven, ik word soms moe van mezelf. Ik voel me inderdaad zo'n hypochonder die elke week bij de dokter zit. Nou dat laatste doe ik dan weer niet, ik blijf er gewoon gezellig over doormalen in mijn hoofd dat toch al vol zat met alles wat ik nu meemaak.
Vandaar ook deze actie, ik spreek mezelf nu via deze blog streng toe! Ophouden er mee. Stoppen. Niemand wordt er beter van en jij al helemaal niet.
LEES JE DAT GOED! JIJ AL HELEMAAL NIET.
Zo nu moet ik weer even tegenkunnen.
Veel liefs,
JJ
Ik moet het mezelf helaas toegeven. Ik ben er niet trots op, en ik hoop natuurlijk dat velen van jullie het herkennen, maar als er dan eens iets met je is, zoals bij mij nu met mijn ogen, dan lijkt het wel of dat niet genoeg is.
Hoe ik dat bedoel, nu na enige zelfreflectie en deze keer had ik daar niet veel tijd voor nodig, moet ik toegeven dat als je niet oppast het ene probleem snel kan leiden tot het andere.
Elk pijntje, waar je voorheen geen last van had, elk vreemd gevoel, elke onvolkomenheid in je fysieke bestaan, wordt ineens tot in den treure geanalyseerd.
Heb ik nu last van mijn buik door de medicatie die ik moet gebruiken? Of is het alvast omdat ik ongesteld moet worden en het wellicht wat eerder komt dan normaal? Of is het misschien zelfs stress. Voel ik ineens ergens een lichte steek in de bovenkant van mijn lijf, moet ik dat dan nader onderzoeken? Ben ik dan te gespannen, is het een ontsteking wellicht? En dat mijn masseuze me wist te vertellen dat alles rond rug, armen en schouders vast zit wat ook gevolgen heeft voor andere delen van je lijf. Het was na die twee massager ook twee weken weg. Maar luisteren, ho maar.
Ieder hoofdpijntje heeft met oogdruk te maken, terwijl dat alleen maar in de allerernstigste vorm het geval kan zijn en dan heb je het echt niet meer over een hoofdpijntje......
Zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen.
Ik moet het toegeven, ik word soms moe van mezelf. Ik voel me inderdaad zo'n hypochonder die elke week bij de dokter zit. Nou dat laatste doe ik dan weer niet, ik blijf er gewoon gezellig over doormalen in mijn hoofd dat toch al vol zat met alles wat ik nu meemaak.
Vandaar ook deze actie, ik spreek mezelf nu via deze blog streng toe! Ophouden er mee. Stoppen. Niemand wordt er beter van en jij al helemaal niet.
LEES JE DAT GOED! JIJ AL HELEMAAL NIET.
Zo nu moet ik weer even tegenkunnen.
Veel liefs,
JJ
donderdag 1 oktober 2009
Fashionstory: een donkerbruine jurk met witte stippen
Lieve lezer,
Voor mij hoort kleding bij het leven, je kunt er mee uitdrukken wie je bent of wilt zijn en kledingstukken helpen mij herinneringen levend te houden. In deze blog die eigenlijk al ruim vier jaar oud is, neem ik jullie mee naar nu ruim zestien jaar geleden.
Een donkerbruine doorknoopjurk met witte stippen
Het moet twaalf jaar geleden zijn geweest, ik was vijfentwintig. Het was een zonnige zondagmiddag in het begin van juni. Het was rond vijf uur en het moderne kerkgebouw stroomde vol met warm goudgeel zonlicht. Ik zat met ongeveer 15 mensen vooraan in de kerk. Het was een belangrijke dag voor de Christelijk Gereformeerde Gemeente in Leeuwarden. Vijftien jonge mensen stonden op het punt belijdenis te doen van hun geloof in God. Ik zat bijna aan het eind van de rij. Ik droeg een lange, donkerbruine zomerjurk met kleine witte stipjes en een bijpassend witlinnen colbert. Een lange jurk, zonder mouwen en met een lage hals, die aan de voorkant vastgeknoopt werd met vijftien knopen. Een jurk waarin je ook goed kon knielen. Een stijlvolle en passende outfit voor een belangrijk moment in mijn leven.
Ik had er lang over gedaan om iets te kopen dat paste bij deze gelegenheid. Ik wilde uitstralen dat het doen van belijdenis voor mij geen sinecure was. Maar ook wilde ik laten zien dat ik anders was dan veel anderen. Het klinkt misschien arrogant maar ik wilde niet echt horen bij de mensen die achter mij in de kerk zaten. Ik wilde andere keuzes maken dan de keuzes die zij, volgens mij, hadden gemaakt. Ik wilde geen huisje, boompje, beestje. Ik wilde geen leven waarin alles voorspelbaar was. Ik wilde gekend worden. Ik wilde opvallen. Misschien was het niet eerlijk van mij om iedereen over een kam te scheren maar het voelde alsof zij stil waren blijven staan en ik vooruit ging. Met mijn kleding wilde ik dat uitdragen. Ik wilde laten zien dat ik stijl had en anders was! En dat was gelukt. Mijn favoriete boetiek in Leeuwarden had me niet in de steek gelaten en het Nederlandse merk Thomas evenmin. Ik voelde me goed. Dat speciale gevoel dat nieuwe kleren die echt bij je passen, je kunnen geven.
Natuurlijk ging het daar allemaal niet om. Ik stond daar om een keuze te maken voor God. Maar ook een keuze voor de Christelijk Gereformeerde kerk. Dat laatste vond ik veel moeilijker dan het eerste. Ik wist dat er iets was dat meer is dan wij kunnen bevatten. Ik wist dat er ergens een plek moest zijn waar mijn moeder naar me keek en trots op me was. Maar de kerk, dat was een ander verhaal. Ik had lang met mijn dominee gediscussieerd over de keuze voor een kerk die er opvattingen op na hield waar ik absoluut niet achter kon staan. Opvattingen over homofilie, abortus, samenwonen, de wijze waarop je je leven moet inrichten. Maar hij had mij overtuigd. Natuurlijk, de kerk was belangrijk maar uiteindelijk ging het om de keuze voor God. Nou die keuze wilde ik wel maken. Ook al had ik het ´´licht´´ niet gezien, zoals sommige anderen die naast mij in kerkbanken zaten. Maar men had mij verzekerd dat dat ook niet hoefde en dat veel mensen die al hun hele leven bezig waren geweest met het geloof, die ervaring niet hadden gehad en toch goede christenen waren geworden.
De kerkdienst begon. Vol overtuiging zong ik mee met de bekende liederen. ´´God zoekt een jeugd die strijdt´´ op de melodie van het Engelse volkslied, was het gezang dat met de meeste overgave werd gezongen. Ook ik voelde me heel sterk en vol vertrouwen toen ik dat lied meezong. Het voelde goed wat ik deed. Nadat we hadden geknield en onze gelofte hadden afgelegd, was het officieel. We waren nu volwaardige leden van de gemeente. Een persoonlijke spreuk van de dominee maakte van dit formele moment een individueel moment. Ik voelde me ook aangesproken. Alsof God zelf mijn tekst had uitgezocht: de Heer is mijn herder, hij verlaat mij niet. Alsof er altijd iemand met je meeloopt. Ik wilde dat veilige gevoel wel voor altijd vasthouden.
Onmiddellijk na dat plechtige moment kwam mijn moment. Het moment waarvoor ik me eigenlijk zo mooi had aangekleed. Ik zou op de preekstoel de geloofsbelijdenis voorlezen..Iedereen zou me zien staan. Even zou ik het middelpunt zijn. Tot dan toe had ik het altijd geweigerd, voorlezen in de kerk. Ik wilde niet het risico lopen dat ik fouten zou maken, dat ik mijn tekst niet meer zou kunnen lezen. Ik wilde niet dat mensen dachten, goh, wat sneu voor d´´r. Ik had altijd geroepen dat ik dit nooit zou doen. Maar nu was ik er klaar voor. Ik voelde me sterk. Het was voor mij niet zo maar iets. Het betekende dat ik eindelijk zo ver was, dat ik het kon, dat ik de zieligheid voorbij was. En het ging goed! Ik liep zonder aarzelen naar de preekstoel. Mijn jurk zwierde om mijn benen. Terwijl ik naar de mensen keek die voor mij zaten, zag ik ook mezelf staan. Ik zag me zelf zoals ik graag wilde zijn. Een stijlvolle jonge vrouw die haar eigen weg wilde gaan. Ik sprak duidelijk, rustig, zelfverzekerd. Natuurlijk was het niet mijn eerste keer dat ik in het openbaar moest spreken. Maar het was wel de eerste keer dat ik voor mensen stond die mij al van jongs af aan kenden. Die zich een beeld van mij hadden gevormd, zo dacht ik, dat ik met deze kleine daad van rebellie wilde doorbreken.
Of dat is gelukt, weet ik niet eens. Dat deed er ook eigenlijk niet toe. Het was immers mijn moment. Na de kerkdienst kreeg ik naast felicitaties wel veel complimenten over mijn bijdrage. Ik werd de maanden daarna dan ook steeds weer gevraagd om iets in de kerk te doen maar ik heb nooit meer ja gezegd.
Ik heb heel lang niet begrepen hoe groot mijn verbondenheid met het geloof en de kerk is geweest en nog steeds is. Ik wil er wel van loskomen maar dat zal nooit helemaal lukken. Dat hoeft ook niet, weet ik nu. Je draagt je achtergrond altijd met je mee. Je moet alleen zelf beslissen wat je er mee doet. Net zoals die donkerbruine zomerjurk tot nu toe altijd met mij mee is gegaan. Ook al draag ik hem niet meer, weggooien gaat niet. Steeds weer vind ik ´´m, ergens onderin de kast en dan voel ik me weer even zoals ik me voelde toen ik op de preekstoel stond en rondkeek ik de zonovergoten kerk.
Zomer 2005
Ik hoor graag jullie reacties en wie weet heb je ook je eigen herinneringen die je wilt delen. Ik zou met dit thema graag iets meer willen doen maar daar heb ik ook jullie verhalen voor nodig.
Liefs,
JJ
Voor mij hoort kleding bij het leven, je kunt er mee uitdrukken wie je bent of wilt zijn en kledingstukken helpen mij herinneringen levend te houden. In deze blog die eigenlijk al ruim vier jaar oud is, neem ik jullie mee naar nu ruim zestien jaar geleden.
Een donkerbruine doorknoopjurk met witte stippen
Het moet twaalf jaar geleden zijn geweest, ik was vijfentwintig. Het was een zonnige zondagmiddag in het begin van juni. Het was rond vijf uur en het moderne kerkgebouw stroomde vol met warm goudgeel zonlicht. Ik zat met ongeveer 15 mensen vooraan in de kerk. Het was een belangrijke dag voor de Christelijk Gereformeerde Gemeente in Leeuwarden. Vijftien jonge mensen stonden op het punt belijdenis te doen van hun geloof in God. Ik zat bijna aan het eind van de rij. Ik droeg een lange, donkerbruine zomerjurk met kleine witte stipjes en een bijpassend witlinnen colbert. Een lange jurk, zonder mouwen en met een lage hals, die aan de voorkant vastgeknoopt werd met vijftien knopen. Een jurk waarin je ook goed kon knielen. Een stijlvolle en passende outfit voor een belangrijk moment in mijn leven.
Ik had er lang over gedaan om iets te kopen dat paste bij deze gelegenheid. Ik wilde uitstralen dat het doen van belijdenis voor mij geen sinecure was. Maar ook wilde ik laten zien dat ik anders was dan veel anderen. Het klinkt misschien arrogant maar ik wilde niet echt horen bij de mensen die achter mij in de kerk zaten. Ik wilde andere keuzes maken dan de keuzes die zij, volgens mij, hadden gemaakt. Ik wilde geen huisje, boompje, beestje. Ik wilde geen leven waarin alles voorspelbaar was. Ik wilde gekend worden. Ik wilde opvallen. Misschien was het niet eerlijk van mij om iedereen over een kam te scheren maar het voelde alsof zij stil waren blijven staan en ik vooruit ging. Met mijn kleding wilde ik dat uitdragen. Ik wilde laten zien dat ik stijl had en anders was! En dat was gelukt. Mijn favoriete boetiek in Leeuwarden had me niet in de steek gelaten en het Nederlandse merk Thomas evenmin. Ik voelde me goed. Dat speciale gevoel dat nieuwe kleren die echt bij je passen, je kunnen geven.
Natuurlijk ging het daar allemaal niet om. Ik stond daar om een keuze te maken voor God. Maar ook een keuze voor de Christelijk Gereformeerde kerk. Dat laatste vond ik veel moeilijker dan het eerste. Ik wist dat er iets was dat meer is dan wij kunnen bevatten. Ik wist dat er ergens een plek moest zijn waar mijn moeder naar me keek en trots op me was. Maar de kerk, dat was een ander verhaal. Ik had lang met mijn dominee gediscussieerd over de keuze voor een kerk die er opvattingen op na hield waar ik absoluut niet achter kon staan. Opvattingen over homofilie, abortus, samenwonen, de wijze waarop je je leven moet inrichten. Maar hij had mij overtuigd. Natuurlijk, de kerk was belangrijk maar uiteindelijk ging het om de keuze voor God. Nou die keuze wilde ik wel maken. Ook al had ik het ´´licht´´ niet gezien, zoals sommige anderen die naast mij in kerkbanken zaten. Maar men had mij verzekerd dat dat ook niet hoefde en dat veel mensen die al hun hele leven bezig waren geweest met het geloof, die ervaring niet hadden gehad en toch goede christenen waren geworden.
De kerkdienst begon. Vol overtuiging zong ik mee met de bekende liederen. ´´God zoekt een jeugd die strijdt´´ op de melodie van het Engelse volkslied, was het gezang dat met de meeste overgave werd gezongen. Ook ik voelde me heel sterk en vol vertrouwen toen ik dat lied meezong. Het voelde goed wat ik deed. Nadat we hadden geknield en onze gelofte hadden afgelegd, was het officieel. We waren nu volwaardige leden van de gemeente. Een persoonlijke spreuk van de dominee maakte van dit formele moment een individueel moment. Ik voelde me ook aangesproken. Alsof God zelf mijn tekst had uitgezocht: de Heer is mijn herder, hij verlaat mij niet. Alsof er altijd iemand met je meeloopt. Ik wilde dat veilige gevoel wel voor altijd vasthouden.
Onmiddellijk na dat plechtige moment kwam mijn moment. Het moment waarvoor ik me eigenlijk zo mooi had aangekleed. Ik zou op de preekstoel de geloofsbelijdenis voorlezen..Iedereen zou me zien staan. Even zou ik het middelpunt zijn. Tot dan toe had ik het altijd geweigerd, voorlezen in de kerk. Ik wilde niet het risico lopen dat ik fouten zou maken, dat ik mijn tekst niet meer zou kunnen lezen. Ik wilde niet dat mensen dachten, goh, wat sneu voor d´´r. Ik had altijd geroepen dat ik dit nooit zou doen. Maar nu was ik er klaar voor. Ik voelde me sterk. Het was voor mij niet zo maar iets. Het betekende dat ik eindelijk zo ver was, dat ik het kon, dat ik de zieligheid voorbij was. En het ging goed! Ik liep zonder aarzelen naar de preekstoel. Mijn jurk zwierde om mijn benen. Terwijl ik naar de mensen keek die voor mij zaten, zag ik ook mezelf staan. Ik zag me zelf zoals ik graag wilde zijn. Een stijlvolle jonge vrouw die haar eigen weg wilde gaan. Ik sprak duidelijk, rustig, zelfverzekerd. Natuurlijk was het niet mijn eerste keer dat ik in het openbaar moest spreken. Maar het was wel de eerste keer dat ik voor mensen stond die mij al van jongs af aan kenden. Die zich een beeld van mij hadden gevormd, zo dacht ik, dat ik met deze kleine daad van rebellie wilde doorbreken.
Of dat is gelukt, weet ik niet eens. Dat deed er ook eigenlijk niet toe. Het was immers mijn moment. Na de kerkdienst kreeg ik naast felicitaties wel veel complimenten over mijn bijdrage. Ik werd de maanden daarna dan ook steeds weer gevraagd om iets in de kerk te doen maar ik heb nooit meer ja gezegd.
Ik heb heel lang niet begrepen hoe groot mijn verbondenheid met het geloof en de kerk is geweest en nog steeds is. Ik wil er wel van loskomen maar dat zal nooit helemaal lukken. Dat hoeft ook niet, weet ik nu. Je draagt je achtergrond altijd met je mee. Je moet alleen zelf beslissen wat je er mee doet. Net zoals die donkerbruine zomerjurk tot nu toe altijd met mij mee is gegaan. Ook al draag ik hem niet meer, weggooien gaat niet. Steeds weer vind ik ´´m, ergens onderin de kast en dan voel ik me weer even zoals ik me voelde toen ik op de preekstoel stond en rondkeek ik de zonovergoten kerk.
Zomer 2005
Ik hoor graag jullie reacties en wie weet heb je ook je eigen herinneringen die je wilt delen. Ik zou met dit thema graag iets meer willen doen maar daar heb ik ook jullie verhalen voor nodig.
Liefs,
JJ
maandag 28 september 2009
Bootblog: veel zien in weinig tijd!
Dag lezer,
Het voordeel van cruisen is veel zien in weinig tijd. Natuurlijk, als je door de Middellandse zee vaart of in het Caribisch gebied ligt dat anders, zonnen aan dek, cocktails drinken, eens een keer een eilandje bezoeken maar vooral veel zonnen aan dek.
Bij ons was toch wel even wat anders. Afzien!
Vijf steden in 12 dagen, waarvan de eerste en de laatste eigenlijk al afvielen.
Kopenhagen, Riga, Helsinki, Sint Petersburg, Talinn en dan nog Bornholm maar dat tel ik niet mee. Die laatste stop was vooral bedoeld om te voorkomen dat gasten twee dagen lang alleen maar aan boord zijn, volgens mij.
Wij vonden het ideaal. Je bent 's morgens zo rond half tien in het cenrtum van een stad en met een plattegrond ga je op pad. Je scoort wat bekende gebouwen, doet een museum, wandelt een park door, bekijkt wat moderne kunst en dan is het al weer tijd om te lunchen. Als je het goed doet, kun je echt heel veel zien in een paar uur. En na de lunch: shoppen! Winkels kijken, mensen kijken: wat dragen ze, wat hangt er in de winkels, welke merken zijn hot, zijn er designers of ketens die wij niet kennen? Hebben ze hier gave tassen? Of toch maar een jurkje?
Natuurlijk leer je de stad niet echt kennen, dat kan pas als je er langer bent maar je doet wel een eerste indruk op en kunt dan besluiten om een keer terug te gaan. Voor ons is de keuze niet moeilijk: vooral Riga en Talinn vonden M en ik heel bijzonder. Nog niet verpest door te veel toeristen, hadden beide steden een heel eigen sfeer. Oude centra, nieuwe architectuur, moderne horeca, bijna iedereen spreekt Engels.... en je kunt er met ander geld betalen. Altijd leuk nu dat in heel veel landen door de Euro niet meer nodig is.
Wij gaan zeker terug. En dan in mei. Als de avonden bijna meteen overgaan in de volgende dag. Een zon die bijna niet ondergaat en een stad die opbloeit na een lange, donkere winter.
In Sint Petersburg noemen ze dat: white nights en black days. Als ik er over nadenk, begrijp ik dat mensen er 's winters aan de drank gaan (en er dan in de zomer niet meer vanaf komen).
Sint Petersburg was overweldigend, Helsinki was hip en Kopenhagen heeft fantastische winkels. Kortom voor mij als echter shopper een Walhalla.
Om zes uur weer terug op de boot om na een lange dag van een heerlijke cocktail te genieten, terwijl de Costa weer op weg ging naar een volgende bestemming.
Dus tot ziens, wij komen terug.
JJ
Het voordeel van cruisen is veel zien in weinig tijd. Natuurlijk, als je door de Middellandse zee vaart of in het Caribisch gebied ligt dat anders, zonnen aan dek, cocktails drinken, eens een keer een eilandje bezoeken maar vooral veel zonnen aan dek.
Bij ons was toch wel even wat anders. Afzien!
Vijf steden in 12 dagen, waarvan de eerste en de laatste eigenlijk al afvielen.
Kopenhagen, Riga, Helsinki, Sint Petersburg, Talinn en dan nog Bornholm maar dat tel ik niet mee. Die laatste stop was vooral bedoeld om te voorkomen dat gasten twee dagen lang alleen maar aan boord zijn, volgens mij.
Wij vonden het ideaal. Je bent 's morgens zo rond half tien in het cenrtum van een stad en met een plattegrond ga je op pad. Je scoort wat bekende gebouwen, doet een museum, wandelt een park door, bekijkt wat moderne kunst en dan is het al weer tijd om te lunchen. Als je het goed doet, kun je echt heel veel zien in een paar uur. En na de lunch: shoppen! Winkels kijken, mensen kijken: wat dragen ze, wat hangt er in de winkels, welke merken zijn hot, zijn er designers of ketens die wij niet kennen? Hebben ze hier gave tassen? Of toch maar een jurkje?
Natuurlijk leer je de stad niet echt kennen, dat kan pas als je er langer bent maar je doet wel een eerste indruk op en kunt dan besluiten om een keer terug te gaan. Voor ons is de keuze niet moeilijk: vooral Riga en Talinn vonden M en ik heel bijzonder. Nog niet verpest door te veel toeristen, hadden beide steden een heel eigen sfeer. Oude centra, nieuwe architectuur, moderne horeca, bijna iedereen spreekt Engels.... en je kunt er met ander geld betalen. Altijd leuk nu dat in heel veel landen door de Euro niet meer nodig is.
Wij gaan zeker terug. En dan in mei. Als de avonden bijna meteen overgaan in de volgende dag. Een zon die bijna niet ondergaat en een stad die opbloeit na een lange, donkere winter.
In Sint Petersburg noemen ze dat: white nights en black days. Als ik er over nadenk, begrijp ik dat mensen er 's winters aan de drank gaan (en er dan in de zomer niet meer vanaf komen).
Sint Petersburg was overweldigend, Helsinki was hip en Kopenhagen heeft fantastische winkels. Kortom voor mij als echter shopper een Walhalla.
Om zes uur weer terug op de boot om na een lange dag van een heerlijke cocktail te genieten, terwijl de Costa weer op weg ging naar een volgende bestemming.
Dus tot ziens, wij komen terug.
JJ
maandag 21 september 2009
Bootblog: het cruiseleven
Dag Lezer,
Reizen met een cruiseboot maakt je liever lui dan moe. Alles is voor je geregeld. Je hut met buitenbalkon wordt twee keer per dag schoongemaakt. Bijna 1 personeelslid op drie gasten. Overal wordt voor je gezorgd als je dat wilt. En als je dat niet wilt, kan dat ook. Zelfredzaamheid wordt zeker op prijs gesteld maar valt nog niet mee op een boot waar alles helaas toch een beetje volgens de gebaande paden moet verlopen om alle logistieke processen efficient te laten verlopen.
Een ander bijzonder fenomeen is de scheepsrekening, je kent dat wel: als je dan na 12 dagen afrekent, denk je bij jezelf: heb ik echt zoveel wijntjes gedronken of heb ik gewoon meer rondjes gegeven dan ik onthouden heb? Gelukkig is de rekening zeer gespecificeerd en moet je wel toegeven dat alles wat er op staat toch echt door jouw genuttigd is. Trouwens, je kunt wel gaan klagen maar op een boot met 2800 gasten die in lange rijen voor de balie staan, vergaat je de lust om dat te doen al gauw.
De andere kant van de medaille is dat je te maken krijgt met heel veel mensen uit evenzovele culturen. Gesprekken over politiek en geloof worden niet geschuwd. Al kan de sfeer wel wat stroef worden als je elke avond met dezelfde mensen aan tafel moet zitten. Gelukkig kun je bij hoge uitzondering vragen om andere tafeldames en -heren. Over het algemeen is dat gelukkig niet nodig. Al moest ik wel even slikken toen ik aan tafel kwam te zitten met iemand die vele oud collega's kende van de rechtsvoorganger van de organisatie waar ik nu voor werk.
Een ander hoogtepunt was de hottub op dak. Het is ons gelukt om met een fles met bubbels op een leeg bovendek (dek 12!) in de zon een uur lang in de tub te zitten terwijl het merendeel van de gasten zich nog op het pittoreske waddeneiland Bornholm vermaakt, althans van boord was om daar door de straatjes te lopen en zich af te vragen waarom ze eigenlijk in die klotsende reddingsboten waren gestapt. Je begrijpt: Bornholm was niet het hoogtepunt van de reis. Gelukkig zijn wij er vrij zeker van dat M en ik onze verkoudheid daar niet hebben opgelopen.
Last but nog least voor deze blog: de cocktail of the day! Het eten was redelijk aan boord maar de cocktails waren super. Met verve werden ze iedere dag voor ons gemixt aan de Central Bar, daar waar je iedereen voorbij kon zien komen na een lange dag aan boord of in de stad. En natuurlijk zijn wij Nederlanders dan blij met Happy Hour, het viel ons namelijk op dat het op dat soort momenten wel erg druk was aan de bar. Ach, eigenlijk moet ik mijn mond houden want wij zater er natuurlijk ook.
Kortom, met enige aanpassing en begrip voor het feit dat niet iedere gast exact dat kan doen wat hij of zij wil, kun je aan boord van een cruiseschip met alle voorzieningen zoals wij die hadden, een toptijd hebben.
En slim als we zijn, na twee dagen weet je exact hoe je de rijen mensen moet onlopen. Pas dan heb je echt vakantie............
Tot gauw,
JJ
Reizen met een cruiseboot maakt je liever lui dan moe. Alles is voor je geregeld. Je hut met buitenbalkon wordt twee keer per dag schoongemaakt. Bijna 1 personeelslid op drie gasten. Overal wordt voor je gezorgd als je dat wilt. En als je dat niet wilt, kan dat ook. Zelfredzaamheid wordt zeker op prijs gesteld maar valt nog niet mee op een boot waar alles helaas toch een beetje volgens de gebaande paden moet verlopen om alle logistieke processen efficient te laten verlopen.
Een ander bijzonder fenomeen is de scheepsrekening, je kent dat wel: als je dan na 12 dagen afrekent, denk je bij jezelf: heb ik echt zoveel wijntjes gedronken of heb ik gewoon meer rondjes gegeven dan ik onthouden heb? Gelukkig is de rekening zeer gespecificeerd en moet je wel toegeven dat alles wat er op staat toch echt door jouw genuttigd is. Trouwens, je kunt wel gaan klagen maar op een boot met 2800 gasten die in lange rijen voor de balie staan, vergaat je de lust om dat te doen al gauw.
De andere kant van de medaille is dat je te maken krijgt met heel veel mensen uit evenzovele culturen. Gesprekken over politiek en geloof worden niet geschuwd. Al kan de sfeer wel wat stroef worden als je elke avond met dezelfde mensen aan tafel moet zitten. Gelukkig kun je bij hoge uitzondering vragen om andere tafeldames en -heren. Over het algemeen is dat gelukkig niet nodig. Al moest ik wel even slikken toen ik aan tafel kwam te zitten met iemand die vele oud collega's kende van de rechtsvoorganger van de organisatie waar ik nu voor werk.
Een ander hoogtepunt was de hottub op dak. Het is ons gelukt om met een fles met bubbels op een leeg bovendek (dek 12!) in de zon een uur lang in de tub te zitten terwijl het merendeel van de gasten zich nog op het pittoreske waddeneiland Bornholm vermaakt, althans van boord was om daar door de straatjes te lopen en zich af te vragen waarom ze eigenlijk in die klotsende reddingsboten waren gestapt. Je begrijpt: Bornholm was niet het hoogtepunt van de reis. Gelukkig zijn wij er vrij zeker van dat M en ik onze verkoudheid daar niet hebben opgelopen.
Last but nog least voor deze blog: de cocktail of the day! Het eten was redelijk aan boord maar de cocktails waren super. Met verve werden ze iedere dag voor ons gemixt aan de Central Bar, daar waar je iedereen voorbij kon zien komen na een lange dag aan boord of in de stad. En natuurlijk zijn wij Nederlanders dan blij met Happy Hour, het viel ons namelijk op dat het op dat soort momenten wel erg druk was aan de bar. Ach, eigenlijk moet ik mijn mond houden want wij zater er natuurlijk ook.
Kortom, met enige aanpassing en begrip voor het feit dat niet iedere gast exact dat kan doen wat hij of zij wil, kun je aan boord van een cruiseschip met alle voorzieningen zoals wij die hadden, een toptijd hebben.
En slim als we zijn, na twee dagen weet je exact hoe je de rijen mensen moet onlopen. Pas dan heb je echt vakantie............
Tot gauw,
JJ
zondag 20 september 2009
Je hebt mij niet, ik ben bij jou.
Lieve lezer,
Twee foto's: 'Pril geluk', M en ik, en jaar geleden: en 'Geluk', M en ik, precies een jaar later:
En ineens was er een jaar om. Na onze liefdesverklaring van 19 september 2008 (http://www.openbareliefdesverklaring.nl/ is nog online maar soms even uit de lucht) is het eerste jaar omgevlogen. Ik zou hier nu natuurlijk een heel romantische blog over kunnen schrijven. Over rozegeur, maneschijn en al wat dies mer zij. Dat doe ik niet. Iedereen die M en mij ontmoet of samen ziet of wellicht volstaat een ontmoeting met één van ons, moet maar voor zichzelf uitmaken hoeveel rozen en volle manen aan onze relatie te pas komen.
En ineens was er een jaar om. Na onze liefdesverklaring van 19 september 2008 (http://www.openbareliefdesverklaring.nl/ is nog online maar soms even uit de lucht) is het eerste jaar omgevlogen. Ik zou hier nu natuurlijk een heel romantische blog over kunnen schrijven. Over rozegeur, maneschijn en al wat dies mer zij. Dat doe ik niet. Iedereen die M en mij ontmoet of samen ziet of wellicht volstaat een ontmoeting met één van ons, moet maar voor zichzelf uitmaken hoeveel rozen en volle manen aan onze relatie te pas komen.
En natuurlijk is er ook meer dan dat. De laatste maanden hebben we dat wel ervaren. In mijn vorige blog heb ik daar voorlopig weer genoeg over gezegd.
Maar wat ik vooral aan onszelf bewonder, bescheidenheid vind ik een totaal overgewaardeerde eigenschap, is dat wij het nog steeds op onze manier doen. We blijven onszelf. We blijven de redenen waarom we hebben gekozen voor een bijzondere ceremonie zonder wettelijke status trouw. We staan nog steeds achter onze keuzes en de wijze waarop wij onze relatie en ons leven samen inrichten.
Zoals een andere grote liefde altijd zei: je hebt mij niet, ik ben bij jou. Ik zou zeggen, laten we dat zo houden.
Liefs,
JJ.
Oogupdate: if I were a rich girl.....
Lieve lezer,
If I were a rich girl, I would buy me a hospital.
Dan zou ik er voor zorgen dat ik niet hoefde te wachten tot 14 oktober tot mijn volgende afspraak op het spreekuur terwijl de brief over de second opinion het toch echt over half september opereren had.
Dan zou ik er voor zorgen dat er geen dames achter de telefoon zouden zitten die als enige missie in hun leven hebben ervoor te zorgen dat een patient geen oogarts te spreken krijgt buiten een afspraak om.
Dan zou ik er voor zorgen dat er bijvoorbeeld een telefonisch of email spreekuur zou zijn waar mensen zoals ik die over het algemeen vrij assertief door het leven gaan, hun vragen kwijt kunnen omdat ze soms dingen tegenkomen die ze niet goed onder controle hebben en waar ze iets mee over willen weten, ook als ze even niet bij de dokter zelf terecht kunnen.
Ook zou ik er voor zorgen dat vragen die je wel kunt stellen aan de dames achter de telefoon effectief beantwoord worden. Want als de second opinion aangeeft dat het bloed gecontroleerd moet worden om te kijken hoe de specifieke medicatie daarop reageert die je volgens alles en iedereen maar een beperkte tijd mag gebruiken toch wel echt tot gevolg heeft dat je een groot deel van je energie kwijt ben, dan volstaat een antwoord niet dat luidt: ga maar naar je huisarts. Want wie weet kun je inmiddels, omdat je al zes weken geen oogdrukmeting meer hebt gehad wel volstaan met een iets kleinere dosis waardoor de griep die je hebt opgelopen wat sneller dan nu zijn beslag krijgt.
Natuurlijk weet ik dat ik een ongedulidge persoon ben maar ik weet ook dat ik me nog niet vaak in mijn leven zo veel zorgen heb moeten maken over hoe het nu verder zal gaan. Want er waren toch risico's verbonden aan wat er moet gebeuren? Is er dan niemand die het een goed idee vindt om het daar gewoon eens rustig over te hebben?
Tsja, als ik het geld zou hebben, kocht ik een ziekenhuis en ging in elk geval dit soort dingen een heel stuk beter doen. Vooralsnog probeer ik dan maar, tussen de ongemakken van de medicatie door, de komende weken net te doen alsof alles gewoon een beetje doorgaat. Maar net zoals het schip met geld er nog niet is, zal dat ook wel niet zo gemakkelijk gaan.
Tot gauw,
JJ
If I were a rich girl, I would buy me a hospital.
Dan zou ik er voor zorgen dat ik niet hoefde te wachten tot 14 oktober tot mijn volgende afspraak op het spreekuur terwijl de brief over de second opinion het toch echt over half september opereren had.
Dan zou ik er voor zorgen dat er geen dames achter de telefoon zouden zitten die als enige missie in hun leven hebben ervoor te zorgen dat een patient geen oogarts te spreken krijgt buiten een afspraak om.
Dan zou ik er voor zorgen dat er bijvoorbeeld een telefonisch of email spreekuur zou zijn waar mensen zoals ik die over het algemeen vrij assertief door het leven gaan, hun vragen kwijt kunnen omdat ze soms dingen tegenkomen die ze niet goed onder controle hebben en waar ze iets mee over willen weten, ook als ze even niet bij de dokter zelf terecht kunnen.
Ook zou ik er voor zorgen dat vragen die je wel kunt stellen aan de dames achter de telefoon effectief beantwoord worden. Want als de second opinion aangeeft dat het bloed gecontroleerd moet worden om te kijken hoe de specifieke medicatie daarop reageert die je volgens alles en iedereen maar een beperkte tijd mag gebruiken toch wel echt tot gevolg heeft dat je een groot deel van je energie kwijt ben, dan volstaat een antwoord niet dat luidt: ga maar naar je huisarts. Want wie weet kun je inmiddels, omdat je al zes weken geen oogdrukmeting meer hebt gehad wel volstaan met een iets kleinere dosis waardoor de griep die je hebt opgelopen wat sneller dan nu zijn beslag krijgt.
Natuurlijk weet ik dat ik een ongedulidge persoon ben maar ik weet ook dat ik me nog niet vaak in mijn leven zo veel zorgen heb moeten maken over hoe het nu verder zal gaan. Want er waren toch risico's verbonden aan wat er moet gebeuren? Is er dan niemand die het een goed idee vindt om het daar gewoon eens rustig over te hebben?
Tsja, als ik het geld zou hebben, kocht ik een ziekenhuis en ging in elk geval dit soort dingen een heel stuk beter doen. Vooralsnog probeer ik dan maar, tussen de ongemakken van de medicatie door, de komende weken net te doen alsof alles gewoon een beetje doorgaat. Maar net zoals het schip met geld er nog niet is, zal dat ook wel niet zo gemakkelijk gaan.
Tot gauw,
JJ
zondag 13 september 2009
Captain's dinners on the Love boat
Lieve lezer,
De tweede dag aan boord is het dan zover. Het dagelijkse informatiemagazine dat iedere avond rond 11 uur in de hut wordt afgeleverd, vermeldt dat de volgende dag een Captains's dinner zal worden gegeven. Kledingvoorschrift: gala/formeel. Deze cruise telde er drie: een welcoming dinner, een Rusisan dinner en een farewell dinner. Deze mededeling is het startsein voor veel geroezemoes aan boord.
En waarom, dat blijkt al gauw als je 's avonds vanaf zes uur de eerste ronde gasten van de restaurants voorbij ziet komen.
Heeft mijn lief M na enig zuchten vol overgave zijn smoking in de koffer gestopt en ik een paar cocktailjurkjes, met veel minder gezucht, een groot aantal mensen hebben besloten dat zij niet mee hoeven te doen aan dit ritueel. Het is vervolgens hilarisch om te zien hoe mensen in korte broek daadwerkelijk worden teruggestuurd bij de ingang met het verzoek zich dan in elk geval in een langer exemplaar te kleden. De meerderheid heeft andere smoezen: we wisten nergens van, het reisbureau heeft ons dit niet verteld, we doen niet mee aan die poppenkast, etc, etc.
Nu verwacht ik echt niet 2800 man en vrouw op en top in een galaoutfit. Een donker pak of broek met overhemd of een leuk jurkje volstaan ook. Maar hoe moeilijk is het nou om als deze informatie zo duidelijk overal wordt gecommuniceerd hier een beetje rekening mee te houden en in elk geval een beetje voor jezelf te zorgen. Want eigenlijk is dat nog het ergste. Natuurlijk we hebben allemaal onze minderwaardigheidcomplexen op zijn tijd maar als we allemaal een ons best doen om onszelf van onze gunstigste kant te laten zien dan wordt de wereld echt wel een stukje mooier.
Gelukkig had een aanzienlijk deel van de gasten wel zijn best gedaan. En naar mate de cruise vorderde leek het wel of meer mensen dat gingen doen. Hint misschien?
Mannen die hun vrouwen ineens bij de arm pakten of elkaar hand vasthielden. Mensen die elkaar complimenten gaven over hun outfit. Je ziet, het werkt! En natuurlijk schoonheid komt van binnenuit maar het oog wil ook wat.
En zo werd het, wat dat onderdeel betreft, toch ook nog een klein beetje de loveboat van captain Stubing. Onze kapiteit Mauro had ook een mooie bos grijs haar en leek veel overwicht te hebben maar verliefd zou ik er niet op worden. Gelukkig is er tegenwoordig internet, mocht je verliefd willen worden op captain Stubing 2009, check the internet voordat je boekt.
Tot de volgende cruiseblog,
JJ
De tweede dag aan boord is het dan zover. Het dagelijkse informatiemagazine dat iedere avond rond 11 uur in de hut wordt afgeleverd, vermeldt dat de volgende dag een Captains's dinner zal worden gegeven. Kledingvoorschrift: gala/formeel. Deze cruise telde er drie: een welcoming dinner, een Rusisan dinner en een farewell dinner. Deze mededeling is het startsein voor veel geroezemoes aan boord.
En waarom, dat blijkt al gauw als je 's avonds vanaf zes uur de eerste ronde gasten van de restaurants voorbij ziet komen.
Heeft mijn lief M na enig zuchten vol overgave zijn smoking in de koffer gestopt en ik een paar cocktailjurkjes, met veel minder gezucht, een groot aantal mensen hebben besloten dat zij niet mee hoeven te doen aan dit ritueel. Het is vervolgens hilarisch om te zien hoe mensen in korte broek daadwerkelijk worden teruggestuurd bij de ingang met het verzoek zich dan in elk geval in een langer exemplaar te kleden. De meerderheid heeft andere smoezen: we wisten nergens van, het reisbureau heeft ons dit niet verteld, we doen niet mee aan die poppenkast, etc, etc.
Nu verwacht ik echt niet 2800 man en vrouw op en top in een galaoutfit. Een donker pak of broek met overhemd of een leuk jurkje volstaan ook. Maar hoe moeilijk is het nou om als deze informatie zo duidelijk overal wordt gecommuniceerd hier een beetje rekening mee te houden en in elk geval een beetje voor jezelf te zorgen. Want eigenlijk is dat nog het ergste. Natuurlijk we hebben allemaal onze minderwaardigheidcomplexen op zijn tijd maar als we allemaal een ons best doen om onszelf van onze gunstigste kant te laten zien dan wordt de wereld echt wel een stukje mooier.
Gelukkig had een aanzienlijk deel van de gasten wel zijn best gedaan. En naar mate de cruise vorderde leek het wel of meer mensen dat gingen doen. Hint misschien?
Mannen die hun vrouwen ineens bij de arm pakten of elkaar hand vasthielden. Mensen die elkaar complimenten gaven over hun outfit. Je ziet, het werkt! En natuurlijk schoonheid komt van binnenuit maar het oog wil ook wat.
Tot de volgende cruiseblog,
JJ
donderdag 10 september 2009
Bootblogs
We zijn weer thuis. Allebei met een keelonsteking waar we aan boord gelukkig geen last van hebben gehad maar die M en mij nu wel heeft gevloerd. Bij mij gaat een en ander ook nog gepaard met koorts en overvolle holtes wat er voor zorgt dat de oogdruk om hoog wordt gestuwd en mijn zicht niet beter wordt, gelukkig kan ik vandaag weer wat meer zien dan gistermiddag en -avond. We hadden nog zo gehoopt op een romantisch einde van onze evenzo romantische en fantastische cruisevakantie maar we belandden al heel vroeg in bed met paracetamol, hoestpastilles en zakdoeken inclusief koorts. Dat betekent nu dat ik even de tijd heb om deze blog te schrijven. Want ook al ben ik dan geen echte workaholic, toch?, ik had vandaag wel weer graag aan de slag gewild. Gelukkig komt H straks even langs om me bij te praten over het een en ander.
De komende dagen zal ik jullie meenemen op die cruise. Helaas kon dat niet aan boord. Voor alle soorten van beperkingen was er van alles geregeld maar de computers blonken niet uit in leesbaarheid en het kostte te veel tijd, moeite en geld om daar iets aan te doen. En jullie begrijpen natuurlijk wel dat we ook zoveel mogelijk tijd wilden besteden aan dat cruiseleven. Want het is een wereld apart. Een klein dorp met 2850 gasten en 900 medewerkers. En zowel de gasten als de medewerkers kwamen uit meer dan 35 landen. Iedereen brengt zijn eigen gewoonten en eigenaardigheden mee. Gelukkig hoefden we niet in quarantaine voor de Mexicaanse griep en mochten we regelmatig van boord want dat maakt dat de onderlinge verhoudingen goed blijven. Meer dan goed soms. In de disco zag je toch regelmatig nieuwe stelletjes ontstaan van jongeren tussen de 15 en 20 jaar. Dus inderdaad, er waren mensen van alle leeftijden aan boord. Dat dat ook kan betekenen dat je één van de doelgroepen soms wat minder tevreden kunt stellen, komt dan natuurlijk ook voor maar daarover later meer.
Wat ons betreft, zeker voor herhaling vatbaar! Vijf prachtige steden in twaalf dagen en verder gewoon vakantie vieren. Maar wees kritisch op de keuze van je boot. Wij kunnen je alle tips geven die je nodig hebt.
Over mijn ogen is er dus op dit moment niet veel meer te melden dan dat ze van een zware verkoudheid met ontstoken holten niet vrolijk worden. We moeten dus zelf weer achter de doktoren aan maar de volgende blogs zal ik jullie in plaats van een oogupdate een cruiseupdate geven met leuke tips over dé shoppingmogelijkheden in de steden die we hebben aangedaan.
Want je begrijpt, kerken zijn leuk maar winkels natuurlijk nog beter, die geven immers zo goed weer wat er leeft in een land.............
Liefs,
J
Ps, de foto is genomen vanaf de reddingsboot die ons naar de laatste bestemmig moest brengen omdat de boot niet in de haven aan kon leggen. We gingen terug in een bijna lege boot waardoor de golven metershoog waren. Afzien!
zaterdag 29 augustus 2009
Sail away!
Lieve lezer,
Vijf steden in twaalf dagen. Het lijkt op Amerikanen die tien jaar geleden Europa deden. Maar wij doen het net even anders. We gaan een cruise maken. Vrienden vieren vakantie in ons huis en wij varen vanaf Amsterdam richting Oostzee.
We hebben deze vakantie uitgekozen omdat zoiets past bij de mogelijkheden die we nu hebben. Geen 12 dagen zon waar je gek van wordt door al dat gedruppel, lui zijn als je daar zin in hebt maar genoeg opties om die dingen te doen die bij ons passen. En je hoeft zelf even niets te regelen. Dat wordt voor je gedaan op de Costa Luminosa, http://www.costacruises.be/, toch wel grappig dat de naam van de boot met Licht te maken heeft, als je maar een Costacard hebt. Jullie begrijpen het al, dat is de scheepsrekening. Maar was het eerst nog zoiets van, laten we dat dan maar doen. Nu het bijna zo ver is en we al die positieve verhalen om ons heen horen, hebben we er toch wel heel veel zin in!
Met een koffer vol spullen en oogdruppels gaan we op pad. Ik probeer jullie op de hoogte te houden en natuurlijk nog wat shoppingtips te geven voor als je een keer in de buurt bent.
Kopenhagen heeft natuurlijk fantastische merken en van G weet ik dat er in Sint Petersburg een winkel van Save the Queen zit met de hele collectie.....
Ok, wij gaan zo naar Amsterdam om in te schepen. Op naar het Captain's dinner!
JJ
Vijf steden in twaalf dagen. Het lijkt op Amerikanen die tien jaar geleden Europa deden. Maar wij doen het net even anders. We gaan een cruise maken. Vrienden vieren vakantie in ons huis en wij varen vanaf Amsterdam richting Oostzee.
We hebben deze vakantie uitgekozen omdat zoiets past bij de mogelijkheden die we nu hebben. Geen 12 dagen zon waar je gek van wordt door al dat gedruppel, lui zijn als je daar zin in hebt maar genoeg opties om die dingen te doen die bij ons passen. En je hoeft zelf even niets te regelen. Dat wordt voor je gedaan op de Costa Luminosa, http://www.costacruises.be/, toch wel grappig dat de naam van de boot met Licht te maken heeft, als je maar een Costacard hebt. Jullie begrijpen het al, dat is de scheepsrekening. Maar was het eerst nog zoiets van, laten we dat dan maar doen. Nu het bijna zo ver is en we al die positieve verhalen om ons heen horen, hebben we er toch wel heel veel zin in!
Met een koffer vol spullen en oogdruppels gaan we op pad. Ik probeer jullie op de hoogte te houden en natuurlijk nog wat shoppingtips te geven voor als je een keer in de buurt bent.
Kopenhagen heeft natuurlijk fantastische merken en van G weet ik dat er in Sint Petersburg een winkel van Save the Queen zit met de hele collectie.....
Ok, wij gaan zo naar Amsterdam om in te schepen. Op naar het Captain's dinner!
JJ
woensdag 26 augustus 2009
Noot voor de lezer!
Lieve lezer,
De laatste twee blogs horen bij elkaar. Ik wil je dan ook vragen om eerst de blog Afscheid nemen te lezen en daarna de blog Hoe kleren je leven kleur geven.
De laatste blog is een voorbeeld van een kort verhaal dat ik eerder schreef en dat aansluit bij het onderwerp van de blog Afscheid nemen.
Veel leesplezier en ik hoor graag wat jullie er van vinden.
JJ
De laatste twee blogs horen bij elkaar. Ik wil je dan ook vragen om eerst de blog Afscheid nemen te lezen en daarna de blog Hoe kleren je leven kleur geven.
De laatste blog is een voorbeeld van een kort verhaal dat ik eerder schreef en dat aansluit bij het onderwerp van de blog Afscheid nemen.
Veel leesplezier en ik hoor graag wat jullie er van vinden.
JJ
Fashionstory: een oranjebruin geruite overgooier
Lieve lezer,
Mijn eerste korte verhaal over een kledingstuk dat belangrijk voor mij was.
Een oranjebruin geruite overgooier.
Een zonnige zondagmiddag in 1972. Het was het jaar van de oliecrisis, gevolgd door autoloze zondagen, verordonneerd door het kabinet Den Uyl waar iedereen schijnbaar zonder morren gehoor aan gaf. Ik herinner me iets heel anders. Lege straten. Geen rijdende auto´s waarvoor je uit moest kijken. Auto´s die schijnbaar altijd te hard reden en veel te snel dichterbij kwamen. Pas veel later begreep ik dat ik die auto´s gewoon veel minder snel zag aankomen dan andere kinderen.
Zondag was een rustdag zoals dat in ons christelijk gereformeerde jargon heette. Het was een dag zonder verrassingen. ´s Morgens naar de Zondagschool in een zaaltje in het kerkgebouw. Luisteren naar een bijbelverhaal en daarna werd er geknutseld. Daarna koffiedrinken bij oma en opa of pake en beppe. Maar dat duurde nooit heel erg lang want er moest wel op tijd gegeten worden. Soep met veel te veel vermicelli en doorgekookte soepgroente, een stukje vlees en daarna Saroma pudding. ´s Middags gingen we wandelen. Naar het parkje bij de Potmarge, een kanaal dat zo vervuild was dat het niet meer schoon kan worden, of naar de Nieuwestad, de centrale winkelstraat van Leeuwarden waar je een kanon kon afschieten zonder ook maar iemand te raken. Jarenlang herhaalde dit patroon zich elke zondag. Ik wist niet beter.
Maar die zondagmiddag was alles anders. Ik was bijna vijf. Ik droeg een oranjebruin geruite overgooier met een oranje truitje en een bruine maillot. Ik had al een jaar lang mijn eerste echte brilletje met een zwart montuur en glazen als de bodems van jampotjes Ik had dat brilletje gekregen toen ik naar de kleuterschool ging. De Prinses Christinaschool, aan de overkant van de Peter Stuyvesantweg, de rondweg om Leeuwarden. De grote weg zoals wij ´m noemden. De weg die je moest oversteken via de zebrapaden of via de loopbrug! Dagelijks herhaalde dat ritueel zich, twee of vier keer per dag. Samen met een aantal andere kinderen en een moeder. Ik moest altijd goed opletten, ik zag immers niet zoveel als de andere kinderen. Vaak pakte de moeder die ons bracht mij bij de hand. Er werd op mij gelet, meer dan op de andere kinderen. Ik had daar een ontzettende hekel aan. Ik wilde net zo zijn als de andere kinderen maar ik was het niet en zou het ook nooit worden.
Ik wilde altijd veel liever over de zebra lopen dan over de loopbrug. Die brug was een stalen constructie met van die metalen trappen waarvan de treden op roosters leken. Je moest heel goed kijken, wilde je kunnen zien hoe de ene trede overging in de andere. Ik moest me stevig vasthouden om niet te struikelen. Bovenop de brug was alles anders. Je kon daar alle auto´´s onder je voorbij zien rijden, het leek alsof de wereld aan je voeten lag. Alsof je de baas kon spelen over alles wat daar beneden gebeurde. Maar dat plezier was altijd van korte duur. Er was nooit tijd om te blijven staan en nog een keertje extra te kijken naar dat wat de echte wereld leek. Spannend en onbenaderbaar.
Die zondagmiddag werd er weer gewandeld. De zon scheen. Het was heerlijk weer. In mijn oranjebruin geruite overgooier liep ik over straat met de rest van ons gezin. Mijn kleine zusje lag nog in de kinderwagen. Het leek een zondag zoals alle andere. Totdat ik die lege straten zag. Auto´s geparkeerd aan beide zijden van de straten, woonerven en parkeerhavens bestonden nog niet. Langzaam drong het tot me door. Er reed geen enkele auto op straat. Er waren alleen maar fietsers en wandelende mensen. Ik begreep niet waarom dat zo was maar vond het wel spannend.
Na een kwartiertje wandelen kwamen we bij de Grote Weg. Ik wist niet wat ik zag. Maar wat ik zag kan ik me tot vandaag de dag nog haarfijn herinneren. De weg was leeg. Een enkele fietser durfde het aan om leegheid van de weg te doorbreken. Ik stond even stil en keek om naar mijn vader. Mijn ogen stelden een stille vraag en ja het mocht! Dus ik rende de weg op. En toch deed ik dat nog niet voor eest goed om me heen te hebben gekeken. Kwam er echt niets aan? Nee! En daar ging ik. Eindelijk. Onmiddellijk ging ik midden op de weg lopen. Ik keek om me heen alsof de weg helemaal alleen van mij was. Nu was ik de baas. Ik hoefde niet meer op te letten. Even zag ik alles wat ik moest zien. Ik voelde me vrij als een vogel. Mijn oranjebruin geruite overgooier waaierde om me heen. Ik voelde de warmte van de zon op mijn gezicht. Het was alsof ze met me mee liep. Ik wilde iets doen, iets geks. Een liedje zingen. Springen. Een koprol maken. Ik deed het niet. Ik bleef wie ik was, of wie ik als vijfjarige al geleerd had te zijn. Gek doen hoorde immers niet. Stel je voor dat ik zou vallen of me pijn zou doen. Maar het borrelde! Beter gezegd het bruiste! Ik voelde van alles, maar hield veel van wat ik voelde voor mezelf. Ik wilde of kon het niet uiten. En toch kon ik het niet laten en ik begon te hollen en te zingen, zomaar voor mezelf. Midden op die weg.
En dertig jaar later bruist het nog steeds. Gevoelens van geluk of verdriet, onmacht of trots, de behoefte om je dromen achterna te gaan, om gek te doen, om dingen te doen die volgens anderen echt niet kunnen, die behoefte is gebleven. En nog steeds zing ik te weinig.
Maar ik weet nog precies hoe intens gelukkig ik me voelde toen die grote boze weg zomaar ineens van mij was. Helemaal van mij alleen, hollend en zingend In mijn oranjebruin geruite overgooier! De zon en het leven tegemoet.
JJ
Mijn eerste korte verhaal over een kledingstuk dat belangrijk voor mij was.
Een oranjebruin geruite overgooier.
Een zonnige zondagmiddag in 1972. Het was het jaar van de oliecrisis, gevolgd door autoloze zondagen, verordonneerd door het kabinet Den Uyl waar iedereen schijnbaar zonder morren gehoor aan gaf. Ik herinner me iets heel anders. Lege straten. Geen rijdende auto´s waarvoor je uit moest kijken. Auto´s die schijnbaar altijd te hard reden en veel te snel dichterbij kwamen. Pas veel later begreep ik dat ik die auto´s gewoon veel minder snel zag aankomen dan andere kinderen.
Zondag was een rustdag zoals dat in ons christelijk gereformeerde jargon heette. Het was een dag zonder verrassingen. ´s Morgens naar de Zondagschool in een zaaltje in het kerkgebouw. Luisteren naar een bijbelverhaal en daarna werd er geknutseld. Daarna koffiedrinken bij oma en opa of pake en beppe. Maar dat duurde nooit heel erg lang want er moest wel op tijd gegeten worden. Soep met veel te veel vermicelli en doorgekookte soepgroente, een stukje vlees en daarna Saroma pudding. ´s Middags gingen we wandelen. Naar het parkje bij de Potmarge, een kanaal dat zo vervuild was dat het niet meer schoon kan worden, of naar de Nieuwestad, de centrale winkelstraat van Leeuwarden waar je een kanon kon afschieten zonder ook maar iemand te raken. Jarenlang herhaalde dit patroon zich elke zondag. Ik wist niet beter.
Maar die zondagmiddag was alles anders. Ik was bijna vijf. Ik droeg een oranjebruin geruite overgooier met een oranje truitje en een bruine maillot. Ik had al een jaar lang mijn eerste echte brilletje met een zwart montuur en glazen als de bodems van jampotjes Ik had dat brilletje gekregen toen ik naar de kleuterschool ging. De Prinses Christinaschool, aan de overkant van de Peter Stuyvesantweg, de rondweg om Leeuwarden. De grote weg zoals wij ´m noemden. De weg die je moest oversteken via de zebrapaden of via de loopbrug! Dagelijks herhaalde dat ritueel zich, twee of vier keer per dag. Samen met een aantal andere kinderen en een moeder. Ik moest altijd goed opletten, ik zag immers niet zoveel als de andere kinderen. Vaak pakte de moeder die ons bracht mij bij de hand. Er werd op mij gelet, meer dan op de andere kinderen. Ik had daar een ontzettende hekel aan. Ik wilde net zo zijn als de andere kinderen maar ik was het niet en zou het ook nooit worden.
Ik wilde altijd veel liever over de zebra lopen dan over de loopbrug. Die brug was een stalen constructie met van die metalen trappen waarvan de treden op roosters leken. Je moest heel goed kijken, wilde je kunnen zien hoe de ene trede overging in de andere. Ik moest me stevig vasthouden om niet te struikelen. Bovenop de brug was alles anders. Je kon daar alle auto´´s onder je voorbij zien rijden, het leek alsof de wereld aan je voeten lag. Alsof je de baas kon spelen over alles wat daar beneden gebeurde. Maar dat plezier was altijd van korte duur. Er was nooit tijd om te blijven staan en nog een keertje extra te kijken naar dat wat de echte wereld leek. Spannend en onbenaderbaar.
Die zondagmiddag werd er weer gewandeld. De zon scheen. Het was heerlijk weer. In mijn oranjebruin geruite overgooier liep ik over straat met de rest van ons gezin. Mijn kleine zusje lag nog in de kinderwagen. Het leek een zondag zoals alle andere. Totdat ik die lege straten zag. Auto´s geparkeerd aan beide zijden van de straten, woonerven en parkeerhavens bestonden nog niet. Langzaam drong het tot me door. Er reed geen enkele auto op straat. Er waren alleen maar fietsers en wandelende mensen. Ik begreep niet waarom dat zo was maar vond het wel spannend.
Na een kwartiertje wandelen kwamen we bij de Grote Weg. Ik wist niet wat ik zag. Maar wat ik zag kan ik me tot vandaag de dag nog haarfijn herinneren. De weg was leeg. Een enkele fietser durfde het aan om leegheid van de weg te doorbreken. Ik stond even stil en keek om naar mijn vader. Mijn ogen stelden een stille vraag en ja het mocht! Dus ik rende de weg op. En toch deed ik dat nog niet voor eest goed om me heen te hebben gekeken. Kwam er echt niets aan? Nee! En daar ging ik. Eindelijk. Onmiddellijk ging ik midden op de weg lopen. Ik keek om me heen alsof de weg helemaal alleen van mij was. Nu was ik de baas. Ik hoefde niet meer op te letten. Even zag ik alles wat ik moest zien. Ik voelde me vrij als een vogel. Mijn oranjebruin geruite overgooier waaierde om me heen. Ik voelde de warmte van de zon op mijn gezicht. Het was alsof ze met me mee liep. Ik wilde iets doen, iets geks. Een liedje zingen. Springen. Een koprol maken. Ik deed het niet. Ik bleef wie ik was, of wie ik als vijfjarige al geleerd had te zijn. Gek doen hoorde immers niet. Stel je voor dat ik zou vallen of me pijn zou doen. Maar het borrelde! Beter gezegd het bruiste! Ik voelde van alles, maar hield veel van wat ik voelde voor mezelf. Ik wilde of kon het niet uiten. En toch kon ik het niet laten en ik begon te hollen en te zingen, zomaar voor mezelf. Midden op die weg.
En dertig jaar later bruist het nog steeds. Gevoelens van geluk of verdriet, onmacht of trots, de behoefte om je dromen achterna te gaan, om gek te doen, om dingen te doen die volgens anderen echt niet kunnen, die behoefte is gebleven. En nog steeds zing ik te weinig.
Maar ik weet nog precies hoe intens gelukkig ik me voelde toen die grote boze weg zomaar ineens van mij was. Helemaal van mij alleen, hollend en zingend In mijn oranjebruin geruite overgooier! De zon en het leven tegemoet.
JJ
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
