Lieve lezer,
Vijf steden in twaalf dagen. Het lijkt op Amerikanen die tien jaar geleden Europa deden. Maar wij doen het net even anders. We gaan een cruise maken. Vrienden vieren vakantie in ons huis en wij varen vanaf Amsterdam richting Oostzee.
We hebben deze vakantie uitgekozen omdat zoiets past bij de mogelijkheden die we nu hebben. Geen 12 dagen zon waar je gek van wordt door al dat gedruppel, lui zijn als je daar zin in hebt maar genoeg opties om die dingen te doen die bij ons passen. En je hoeft zelf even niets te regelen. Dat wordt voor je gedaan op de Costa Luminosa, http://www.costacruises.be/, toch wel grappig dat de naam van de boot met Licht te maken heeft, als je maar een Costacard hebt. Jullie begrijpen het al, dat is de scheepsrekening. Maar was het eerst nog zoiets van, laten we dat dan maar doen. Nu het bijna zo ver is en we al die positieve verhalen om ons heen horen, hebben we er toch wel heel veel zin in!
Met een koffer vol spullen en oogdruppels gaan we op pad. Ik probeer jullie op de hoogte te houden en natuurlijk nog wat shoppingtips te geven voor als je een keer in de buurt bent.
Kopenhagen heeft natuurlijk fantastische merken en van G weet ik dat er in Sint Petersburg een winkel van Save the Queen zit met de hele collectie.....
Ok, wij gaan zo naar Amsterdam om in te schepen. Op naar het Captain's dinner!
JJ
zaterdag 29 augustus 2009
woensdag 26 augustus 2009
Noot voor de lezer!
Lieve lezer,
De laatste twee blogs horen bij elkaar. Ik wil je dan ook vragen om eerst de blog Afscheid nemen te lezen en daarna de blog Hoe kleren je leven kleur geven.
De laatste blog is een voorbeeld van een kort verhaal dat ik eerder schreef en dat aansluit bij het onderwerp van de blog Afscheid nemen.
Veel leesplezier en ik hoor graag wat jullie er van vinden.
JJ
De laatste twee blogs horen bij elkaar. Ik wil je dan ook vragen om eerst de blog Afscheid nemen te lezen en daarna de blog Hoe kleren je leven kleur geven.
De laatste blog is een voorbeeld van een kort verhaal dat ik eerder schreef en dat aansluit bij het onderwerp van de blog Afscheid nemen.
Veel leesplezier en ik hoor graag wat jullie er van vinden.
JJ
Fashionstory: een oranjebruin geruite overgooier
Lieve lezer,
Mijn eerste korte verhaal over een kledingstuk dat belangrijk voor mij was.
Een oranjebruin geruite overgooier.
Een zonnige zondagmiddag in 1972. Het was het jaar van de oliecrisis, gevolgd door autoloze zondagen, verordonneerd door het kabinet Den Uyl waar iedereen schijnbaar zonder morren gehoor aan gaf. Ik herinner me iets heel anders. Lege straten. Geen rijdende auto´s waarvoor je uit moest kijken. Auto´s die schijnbaar altijd te hard reden en veel te snel dichterbij kwamen. Pas veel later begreep ik dat ik die auto´s gewoon veel minder snel zag aankomen dan andere kinderen.
Zondag was een rustdag zoals dat in ons christelijk gereformeerde jargon heette. Het was een dag zonder verrassingen. ´s Morgens naar de Zondagschool in een zaaltje in het kerkgebouw. Luisteren naar een bijbelverhaal en daarna werd er geknutseld. Daarna koffiedrinken bij oma en opa of pake en beppe. Maar dat duurde nooit heel erg lang want er moest wel op tijd gegeten worden. Soep met veel te veel vermicelli en doorgekookte soepgroente, een stukje vlees en daarna Saroma pudding. ´s Middags gingen we wandelen. Naar het parkje bij de Potmarge, een kanaal dat zo vervuild was dat het niet meer schoon kan worden, of naar de Nieuwestad, de centrale winkelstraat van Leeuwarden waar je een kanon kon afschieten zonder ook maar iemand te raken. Jarenlang herhaalde dit patroon zich elke zondag. Ik wist niet beter.
Maar die zondagmiddag was alles anders. Ik was bijna vijf. Ik droeg een oranjebruin geruite overgooier met een oranje truitje en een bruine maillot. Ik had al een jaar lang mijn eerste echte brilletje met een zwart montuur en glazen als de bodems van jampotjes Ik had dat brilletje gekregen toen ik naar de kleuterschool ging. De Prinses Christinaschool, aan de overkant van de Peter Stuyvesantweg, de rondweg om Leeuwarden. De grote weg zoals wij ´m noemden. De weg die je moest oversteken via de zebrapaden of via de loopbrug! Dagelijks herhaalde dat ritueel zich, twee of vier keer per dag. Samen met een aantal andere kinderen en een moeder. Ik moest altijd goed opletten, ik zag immers niet zoveel als de andere kinderen. Vaak pakte de moeder die ons bracht mij bij de hand. Er werd op mij gelet, meer dan op de andere kinderen. Ik had daar een ontzettende hekel aan. Ik wilde net zo zijn als de andere kinderen maar ik was het niet en zou het ook nooit worden.
Ik wilde altijd veel liever over de zebra lopen dan over de loopbrug. Die brug was een stalen constructie met van die metalen trappen waarvan de treden op roosters leken. Je moest heel goed kijken, wilde je kunnen zien hoe de ene trede overging in de andere. Ik moest me stevig vasthouden om niet te struikelen. Bovenop de brug was alles anders. Je kon daar alle auto´´s onder je voorbij zien rijden, het leek alsof de wereld aan je voeten lag. Alsof je de baas kon spelen over alles wat daar beneden gebeurde. Maar dat plezier was altijd van korte duur. Er was nooit tijd om te blijven staan en nog een keertje extra te kijken naar dat wat de echte wereld leek. Spannend en onbenaderbaar.
Die zondagmiddag werd er weer gewandeld. De zon scheen. Het was heerlijk weer. In mijn oranjebruin geruite overgooier liep ik over straat met de rest van ons gezin. Mijn kleine zusje lag nog in de kinderwagen. Het leek een zondag zoals alle andere. Totdat ik die lege straten zag. Auto´s geparkeerd aan beide zijden van de straten, woonerven en parkeerhavens bestonden nog niet. Langzaam drong het tot me door. Er reed geen enkele auto op straat. Er waren alleen maar fietsers en wandelende mensen. Ik begreep niet waarom dat zo was maar vond het wel spannend.
Na een kwartiertje wandelen kwamen we bij de Grote Weg. Ik wist niet wat ik zag. Maar wat ik zag kan ik me tot vandaag de dag nog haarfijn herinneren. De weg was leeg. Een enkele fietser durfde het aan om leegheid van de weg te doorbreken. Ik stond even stil en keek om naar mijn vader. Mijn ogen stelden een stille vraag en ja het mocht! Dus ik rende de weg op. En toch deed ik dat nog niet voor eest goed om me heen te hebben gekeken. Kwam er echt niets aan? Nee! En daar ging ik. Eindelijk. Onmiddellijk ging ik midden op de weg lopen. Ik keek om me heen alsof de weg helemaal alleen van mij was. Nu was ik de baas. Ik hoefde niet meer op te letten. Even zag ik alles wat ik moest zien. Ik voelde me vrij als een vogel. Mijn oranjebruin geruite overgooier waaierde om me heen. Ik voelde de warmte van de zon op mijn gezicht. Het was alsof ze met me mee liep. Ik wilde iets doen, iets geks. Een liedje zingen. Springen. Een koprol maken. Ik deed het niet. Ik bleef wie ik was, of wie ik als vijfjarige al geleerd had te zijn. Gek doen hoorde immers niet. Stel je voor dat ik zou vallen of me pijn zou doen. Maar het borrelde! Beter gezegd het bruiste! Ik voelde van alles, maar hield veel van wat ik voelde voor mezelf. Ik wilde of kon het niet uiten. En toch kon ik het niet laten en ik begon te hollen en te zingen, zomaar voor mezelf. Midden op die weg.
En dertig jaar later bruist het nog steeds. Gevoelens van geluk of verdriet, onmacht of trots, de behoefte om je dromen achterna te gaan, om gek te doen, om dingen te doen die volgens anderen echt niet kunnen, die behoefte is gebleven. En nog steeds zing ik te weinig.
Maar ik weet nog precies hoe intens gelukkig ik me voelde toen die grote boze weg zomaar ineens van mij was. Helemaal van mij alleen, hollend en zingend In mijn oranjebruin geruite overgooier! De zon en het leven tegemoet.
JJ
Mijn eerste korte verhaal over een kledingstuk dat belangrijk voor mij was.
Een oranjebruin geruite overgooier.
Een zonnige zondagmiddag in 1972. Het was het jaar van de oliecrisis, gevolgd door autoloze zondagen, verordonneerd door het kabinet Den Uyl waar iedereen schijnbaar zonder morren gehoor aan gaf. Ik herinner me iets heel anders. Lege straten. Geen rijdende auto´s waarvoor je uit moest kijken. Auto´s die schijnbaar altijd te hard reden en veel te snel dichterbij kwamen. Pas veel later begreep ik dat ik die auto´s gewoon veel minder snel zag aankomen dan andere kinderen.
Zondag was een rustdag zoals dat in ons christelijk gereformeerde jargon heette. Het was een dag zonder verrassingen. ´s Morgens naar de Zondagschool in een zaaltje in het kerkgebouw. Luisteren naar een bijbelverhaal en daarna werd er geknutseld. Daarna koffiedrinken bij oma en opa of pake en beppe. Maar dat duurde nooit heel erg lang want er moest wel op tijd gegeten worden. Soep met veel te veel vermicelli en doorgekookte soepgroente, een stukje vlees en daarna Saroma pudding. ´s Middags gingen we wandelen. Naar het parkje bij de Potmarge, een kanaal dat zo vervuild was dat het niet meer schoon kan worden, of naar de Nieuwestad, de centrale winkelstraat van Leeuwarden waar je een kanon kon afschieten zonder ook maar iemand te raken. Jarenlang herhaalde dit patroon zich elke zondag. Ik wist niet beter.
Maar die zondagmiddag was alles anders. Ik was bijna vijf. Ik droeg een oranjebruin geruite overgooier met een oranje truitje en een bruine maillot. Ik had al een jaar lang mijn eerste echte brilletje met een zwart montuur en glazen als de bodems van jampotjes Ik had dat brilletje gekregen toen ik naar de kleuterschool ging. De Prinses Christinaschool, aan de overkant van de Peter Stuyvesantweg, de rondweg om Leeuwarden. De grote weg zoals wij ´m noemden. De weg die je moest oversteken via de zebrapaden of via de loopbrug! Dagelijks herhaalde dat ritueel zich, twee of vier keer per dag. Samen met een aantal andere kinderen en een moeder. Ik moest altijd goed opletten, ik zag immers niet zoveel als de andere kinderen. Vaak pakte de moeder die ons bracht mij bij de hand. Er werd op mij gelet, meer dan op de andere kinderen. Ik had daar een ontzettende hekel aan. Ik wilde net zo zijn als de andere kinderen maar ik was het niet en zou het ook nooit worden.
Ik wilde altijd veel liever over de zebra lopen dan over de loopbrug. Die brug was een stalen constructie met van die metalen trappen waarvan de treden op roosters leken. Je moest heel goed kijken, wilde je kunnen zien hoe de ene trede overging in de andere. Ik moest me stevig vasthouden om niet te struikelen. Bovenop de brug was alles anders. Je kon daar alle auto´´s onder je voorbij zien rijden, het leek alsof de wereld aan je voeten lag. Alsof je de baas kon spelen over alles wat daar beneden gebeurde. Maar dat plezier was altijd van korte duur. Er was nooit tijd om te blijven staan en nog een keertje extra te kijken naar dat wat de echte wereld leek. Spannend en onbenaderbaar.
Die zondagmiddag werd er weer gewandeld. De zon scheen. Het was heerlijk weer. In mijn oranjebruin geruite overgooier liep ik over straat met de rest van ons gezin. Mijn kleine zusje lag nog in de kinderwagen. Het leek een zondag zoals alle andere. Totdat ik die lege straten zag. Auto´s geparkeerd aan beide zijden van de straten, woonerven en parkeerhavens bestonden nog niet. Langzaam drong het tot me door. Er reed geen enkele auto op straat. Er waren alleen maar fietsers en wandelende mensen. Ik begreep niet waarom dat zo was maar vond het wel spannend.
Na een kwartiertje wandelen kwamen we bij de Grote Weg. Ik wist niet wat ik zag. Maar wat ik zag kan ik me tot vandaag de dag nog haarfijn herinneren. De weg was leeg. Een enkele fietser durfde het aan om leegheid van de weg te doorbreken. Ik stond even stil en keek om naar mijn vader. Mijn ogen stelden een stille vraag en ja het mocht! Dus ik rende de weg op. En toch deed ik dat nog niet voor eest goed om me heen te hebben gekeken. Kwam er echt niets aan? Nee! En daar ging ik. Eindelijk. Onmiddellijk ging ik midden op de weg lopen. Ik keek om me heen alsof de weg helemaal alleen van mij was. Nu was ik de baas. Ik hoefde niet meer op te letten. Even zag ik alles wat ik moest zien. Ik voelde me vrij als een vogel. Mijn oranjebruin geruite overgooier waaierde om me heen. Ik voelde de warmte van de zon op mijn gezicht. Het was alsof ze met me mee liep. Ik wilde iets doen, iets geks. Een liedje zingen. Springen. Een koprol maken. Ik deed het niet. Ik bleef wie ik was, of wie ik als vijfjarige al geleerd had te zijn. Gek doen hoorde immers niet. Stel je voor dat ik zou vallen of me pijn zou doen. Maar het borrelde! Beter gezegd het bruiste! Ik voelde van alles, maar hield veel van wat ik voelde voor mezelf. Ik wilde of kon het niet uiten. En toch kon ik het niet laten en ik begon te hollen en te zingen, zomaar voor mezelf. Midden op die weg.
En dertig jaar later bruist het nog steeds. Gevoelens van geluk of verdriet, onmacht of trots, de behoefte om je dromen achterna te gaan, om gek te doen, om dingen te doen die volgens anderen echt niet kunnen, die behoefte is gebleven. En nog steeds zing ik te weinig.
Maar ik weet nog precies hoe intens gelukkig ik me voelde toen die grote boze weg zomaar ineens van mij was. Helemaal van mij alleen, hollend en zingend In mijn oranjebruin geruite overgooier! De zon en het leven tegemoet.
JJ
Afscheid nemen
Dag Lezer,
Afscheid nemen valt meestal niet mee. Vooral niet als je afscheid moet nemen van dingen waar je aan gehecht bent.
Ik heb moeite met het afscheid nemen van kleding. Ook al zijn het dingen die ik jarenlang niet gedragen heb, het valt me zwaar om ze weg te doen want aan elk kledingstuk is wel een verhaal verbonden. Waar ik het heb gekocht, waarom, of ik het wel of niet veel gedragen heb en wat daarvan de reden was. Ik heb zelfs al een aantal korte verhaaltjes geschreven over bepaalde kledingstukken die veel herinneringen hebben achtergelaten. Het pakje wat ik aanhad toen mijn moeder werd begraven, het jurkje dat ik droeg toen we over de grote autoweg mochten lopen omdat er een autoloze zondag was en zo zijn er nog veel meer verhalen te vertellen over de kleding die jouw herinneringen mede gevormd hebben.
Maar toch komen er momenten dat het niet anders kan, omdat je kledingkast of -kamer te vol wordt of omdat je je hoofd leeg wilt maken door een daad te stellen. Bij mij is het vaak een combinatie van beide dingen. Ineens moet er iets gebeuren en dan ga je door je spullen heen en gooi je dat wat eigenlijk al lang weg kon nu toch echt op die stapel voor ..... ja waar voor eigenlijk?
Eerst deed ik de spullen in een zak voor het leger des heils. Dan komt het altijd goed terecht dacht ik. En dat is natuurlijk ook zo. Maar nu de dingen die ik weg doe van wat recenter datum zijn, kost dat me toch wat meer moeite. Wat het is weet ik niet precies, het zomaar weggooien zonder dat je weet waar het terecht komt? Even speelde ik nog met de gedachte om het in te brengen in een winkel waar je er ook geld voor krijgt als het verkocht wordt, daar heb ik vanaf gezien. Het is me teveel werk en ik vind eigenlijk ik het gewoon weg moet geven.
Nu zit er bij ons in de buurt een soort kringloopboutique. Maandag hebben we een grote zak met spullen, gewassen en gestreken, daar af geleverd. Ik kon meteen zien waar het terecht komt en ik geloof dat men er wel blij mee was.
Dat maakte het afscheid voor mij ook gemakkelijker. Nu kan ik zelf zien dat mijn spullen goed terecht komen. Al die dingen die ik met zoveel zorg heb uitgekozen, want miskopen heb ik 'helaas' niet zoveel. Ik hoop dat ik anderen zo ook een plezier kan doen met mijn 'hobby' of beter nog passie!
En nu nog maar meer weggooien, dan kan er weer wat bij!
Tot gauw,
JJ
Afscheid nemen valt meestal niet mee. Vooral niet als je afscheid moet nemen van dingen waar je aan gehecht bent.
Ik heb moeite met het afscheid nemen van kleding. Ook al zijn het dingen die ik jarenlang niet gedragen heb, het valt me zwaar om ze weg te doen want aan elk kledingstuk is wel een verhaal verbonden. Waar ik het heb gekocht, waarom, of ik het wel of niet veel gedragen heb en wat daarvan de reden was. Ik heb zelfs al een aantal korte verhaaltjes geschreven over bepaalde kledingstukken die veel herinneringen hebben achtergelaten. Het pakje wat ik aanhad toen mijn moeder werd begraven, het jurkje dat ik droeg toen we over de grote autoweg mochten lopen omdat er een autoloze zondag was en zo zijn er nog veel meer verhalen te vertellen over de kleding die jouw herinneringen mede gevormd hebben.
Maar toch komen er momenten dat het niet anders kan, omdat je kledingkast of -kamer te vol wordt of omdat je je hoofd leeg wilt maken door een daad te stellen. Bij mij is het vaak een combinatie van beide dingen. Ineens moet er iets gebeuren en dan ga je door je spullen heen en gooi je dat wat eigenlijk al lang weg kon nu toch echt op die stapel voor ..... ja waar voor eigenlijk?
Eerst deed ik de spullen in een zak voor het leger des heils. Dan komt het altijd goed terecht dacht ik. En dat is natuurlijk ook zo. Maar nu de dingen die ik weg doe van wat recenter datum zijn, kost dat me toch wat meer moeite. Wat het is weet ik niet precies, het zomaar weggooien zonder dat je weet waar het terecht komt? Even speelde ik nog met de gedachte om het in te brengen in een winkel waar je er ook geld voor krijgt als het verkocht wordt, daar heb ik vanaf gezien. Het is me teveel werk en ik vind eigenlijk ik het gewoon weg moet geven.
Nu zit er bij ons in de buurt een soort kringloopboutique. Maandag hebben we een grote zak met spullen, gewassen en gestreken, daar af geleverd. Ik kon meteen zien waar het terecht komt en ik geloof dat men er wel blij mee was.
Dat maakte het afscheid voor mij ook gemakkelijker. Nu kan ik zelf zien dat mijn spullen goed terecht komen. Al die dingen die ik met zoveel zorg heb uitgekozen, want miskopen heb ik 'helaas' niet zoveel. Ik hoop dat ik anderen zo ook een plezier kan doen met mijn 'hobby' of beter nog passie!
En nu nog maar meer weggooien, dan kan er weer wat bij!
Tot gauw,
JJ
maandag 24 augustus 2009
Ijdel
Dag Lezer,
Helaas schrijft een mens meestal gemakkelijker over zijn of haar slechte eigenschappen dan over de goede. Zo ook ik. Jullie hebben er ook in mijn blogs al een aantal leren kennen, voor zover je ze nog niet gewaar was geworden.
Gelukkig hebben veel slechte eigenschappen overigens ook hun goede kanten, vind ik persoonlijk, maar dat terzijde.
Ik, ik ben ijdel! Ik vind het heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik vind het wel altijd weer enorm spannend maar dat weerhoud mij er niet van om "ja" te zeggen als ik voor iets representatiefs wordt gevraagd
Niet voor niks ben ik dan ook meer dan twintig jaar geleden de politiek in gegaan. Ondanks het feit dat er mij visueel wel eens wat ontgaat, zou de wereld weten dat ik er was.
Nu zou ik er graag mijn geld mee verdienen: dagvoorzitter zijn, discussieleider, lezingen geven, panellid, of een andere representatieve functie bekleden.
Een paar kleine stapjes heb ik de afgelopen jaren al gezet. En nu kom ik op de site van www.women-inc.nl/agency: of http://www.womenincagency.nl/ een onderdeel van Women-inc, een actief platform van vrouwen die verandering willen. Zij organiseren discussies, debatten en evenementen maar hebben sinds kort ook een bureau dat de gegevens van een groot aantal actieve vrouwen in haar virtuele kaartenbak heeft, vrouwen die beschikbaar zijn voor uiteenlopende advies- en presentatieklussen.
Ik volg Women-inc al vanaf het eerste begin, vijf jaar geleden. Wat mij betreft zijn zij op een moderne aansprekende manier bezig met de emancipatie van vrouwen.
Ik heb een supergave foto laten maken door Jeanette de Groot en een mooie bio. Ik ben heel benieuwd welke nieuwe kansen er nu weer op mijn weg komen. Nog een paar weken en dan sta ik er op!
Liefs,
JJ
Helaas schrijft een mens meestal gemakkelijker over zijn of haar slechte eigenschappen dan over de goede. Zo ook ik. Jullie hebben er ook in mijn blogs al een aantal leren kennen, voor zover je ze nog niet gewaar was geworden.
Gelukkig hebben veel slechte eigenschappen overigens ook hun goede kanten, vind ik persoonlijk, maar dat terzijde.
Ik, ik ben ijdel! Ik vind het heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik vind het wel altijd weer enorm spannend maar dat weerhoud mij er niet van om "ja" te zeggen als ik voor iets representatiefs wordt gevraagd
Niet voor niks ben ik dan ook meer dan twintig jaar geleden de politiek in gegaan. Ondanks het feit dat er mij visueel wel eens wat ontgaat, zou de wereld weten dat ik er was.
Nu zou ik er graag mijn geld mee verdienen: dagvoorzitter zijn, discussieleider, lezingen geven, panellid, of een andere representatieve functie bekleden.
Een paar kleine stapjes heb ik de afgelopen jaren al gezet. En nu kom ik op de site van www.women-inc.nl/agency: of http://www.womenincagency.nl/ een onderdeel van Women-inc, een actief platform van vrouwen die verandering willen. Zij organiseren discussies, debatten en evenementen maar hebben sinds kort ook een bureau dat de gegevens van een groot aantal actieve vrouwen in haar virtuele kaartenbak heeft, vrouwen die beschikbaar zijn voor uiteenlopende advies- en presentatieklussen.
Ik volg Women-inc al vanaf het eerste begin, vijf jaar geleden. Wat mij betreft zijn zij op een moderne aansprekende manier bezig met de emancipatie van vrouwen.
Ik heb een supergave foto laten maken door Jeanette de Groot en een mooie bio. Ik ben heel benieuwd welke nieuwe kansen er nu weer op mijn weg komen. Nog een paar weken en dan sta ik er op!
Liefs,
JJ
zaterdag 22 augustus 2009
Waarom ik toch steeds weer nieuwe kleren koop!
Lieve lezer,
Tijd voor enige zelfreflectie. Dat is toch goed op zijn tijd, nietwaar? Niet te vaak want daar raak je dan weer gedeprimeerd van maar zo nu en dan kan het geen kwaad.
Bij veel mensen zal deze zelfreflectie zich richten op de diepere levensvragen: wat heeft het allemaal voor zin, waarom doe ik wat ik doe, ben ik wel tevreden over mezelf en de relaties die ik ben aangegaan, etc. etc. etc.?
Helaas moet ik vanaf deze plaats toegeven dat het bij mij toch vaak om iets anders gaat. En wellicht zal het een aantal van jullie niet verbazen, het heeft bij mij toch vaak te maken met de aankoop van het zoveelste kledingstuk.
Vóór de aankoop is er geen sprake van reflectie. Dan is alles gericht op 1 ding: en dat is niet de aankoop an sich maar het vormgeven van het plaatje van hoe ik er op dat moment uit wil zin. Dat plaatje is vaak al enige tijd in mijn hersens opgeslagen. Bladen, het internet, een TV-uitzending, alles kan een aanleiding zijn. Weken kan ik bezig zijn met het vormgeven van dat plaatje. Soms zijn een paar minuten helaas ook genoeg. Het moment van de aankoop, wanneer je weet dat dat wat je wilde gelukt is, is een gaaf moment. Het doel is bereikt!
Je komt thuis met je aankopen en ziet dat er bijna geen plaats meer is in die kamer in je huis die toch al gereserveerd was voor alleen jouw spullen. Dat is het moment dat je tot reflectie kunt komen. Soms gaat het vooraf door het zelfverzekerd weggooien van iets dat toch al jaren oud was maar wat dan toch een goed gevoel geeft. Veel te vaak gaat het heel anders, bij mij in elk geval wel.
Hoe dan, vraag je je misschien af? Nou het moment van opbiechten is aangebroken. Mijn zelfreflectie richt zich namelijk vooral op het feit dat ik me nu juist niet schuldig of oppervlakkig of materialistisch voel omdat ik al weer wat heb gekocht. En eigenlijk vind ik dat ik dat dan wel zo zou moeten ervaren. Want ik heb immers genoeg? Meer dan! Keuze zat! Maar nee hoor!
Ik voel me niet schuldig over het feit dat ik me alweer heb laten verleiden door die beelden in mijn hoofd, die visioenen van een facet van mijn persoonlijkheid die ik ook wil laten zien. Of heb ik me gewoon weer laten verleiden door die fantastische jurk bij Juul in de etalage die ik toch echt nodig heb voor dat feestje van volgende week?
De moraal van dit verhaal? Je niet te veel laten leiden door dat waarvan je vindt dat je het zou moeten vinden omdat anderen dat vast ook vinden. Of simpeler gezegd: gewoon doen waar je zin in hebt en kopen wat je leuk vindt zolang je je het kunt permiteren!
Dames, dit moeten jullie toch met me eens zijn?
Liefs,
JJ
Tijd voor enige zelfreflectie. Dat is toch goed op zijn tijd, nietwaar? Niet te vaak want daar raak je dan weer gedeprimeerd van maar zo nu en dan kan het geen kwaad.
Bij veel mensen zal deze zelfreflectie zich richten op de diepere levensvragen: wat heeft het allemaal voor zin, waarom doe ik wat ik doe, ben ik wel tevreden over mezelf en de relaties die ik ben aangegaan, etc. etc. etc.?
Helaas moet ik vanaf deze plaats toegeven dat het bij mij toch vaak om iets anders gaat. En wellicht zal het een aantal van jullie niet verbazen, het heeft bij mij toch vaak te maken met de aankoop van het zoveelste kledingstuk.
Vóór de aankoop is er geen sprake van reflectie. Dan is alles gericht op 1 ding: en dat is niet de aankoop an sich maar het vormgeven van het plaatje van hoe ik er op dat moment uit wil zin. Dat plaatje is vaak al enige tijd in mijn hersens opgeslagen. Bladen, het internet, een TV-uitzending, alles kan een aanleiding zijn. Weken kan ik bezig zijn met het vormgeven van dat plaatje. Soms zijn een paar minuten helaas ook genoeg. Het moment van de aankoop, wanneer je weet dat dat wat je wilde gelukt is, is een gaaf moment. Het doel is bereikt!
Je komt thuis met je aankopen en ziet dat er bijna geen plaats meer is in die kamer in je huis die toch al gereserveerd was voor alleen jouw spullen. Dat is het moment dat je tot reflectie kunt komen. Soms gaat het vooraf door het zelfverzekerd weggooien van iets dat toch al jaren oud was maar wat dan toch een goed gevoel geeft. Veel te vaak gaat het heel anders, bij mij in elk geval wel.
Hoe dan, vraag je je misschien af? Nou het moment van opbiechten is aangebroken. Mijn zelfreflectie richt zich namelijk vooral op het feit dat ik me nu juist niet schuldig of oppervlakkig of materialistisch voel omdat ik al weer wat heb gekocht. En eigenlijk vind ik dat ik dat dan wel zo zou moeten ervaren. Want ik heb immers genoeg? Meer dan! Keuze zat! Maar nee hoor!
Ik voel me niet schuldig over het feit dat ik me alweer heb laten verleiden door die beelden in mijn hoofd, die visioenen van een facet van mijn persoonlijkheid die ik ook wil laten zien. Of heb ik me gewoon weer laten verleiden door die fantastische jurk bij Juul in de etalage die ik toch echt nodig heb voor dat feestje van volgende week?
De moraal van dit verhaal? Je niet te veel laten leiden door dat waarvan je vindt dat je het zou moeten vinden omdat anderen dat vast ook vinden. Of simpeler gezegd: gewoon doen waar je zin in hebt en kopen wat je leuk vindt zolang je je het kunt permiteren!
Dames, dit moeten jullie toch met me eens zijn?
Liefs,
JJ
donderdag 20 augustus 2009
Kreng!
Dag Lezer,
Soms vraag ik me wel eens af of ik een workaholic ben. Ik denk zelf van niet. Maar anderen zijn regelmatig een andere mening toegaan. Het is waar dat ik niet zou weten wat ik zou moeten doen als ik niet een aanzienlijk aantal dagen per week werkzaamheden zou moeten verrichten die bij voorkeur ook nog wat opleveren. Het hebben van bepaalde verplichtingen, het op bepaalde tijden ergens moeten zijn voor een zakelijke ontmoeting met iemand die iets van jou wil of waarvan jij iets verwacht of het nakomen van afspraken.
Vlak voordat duidelijk werd wat er met mijn ogen aan de hand was en ik ook nog mijn hand in het gips had, ja ja, soms komt het ongeluk dubbel, ben ik bijna twee weken thuis geweest en ik werd er gek van. Natuurlijk zijn er dan mensen die zeggen dat ik het dan blijkbaar niet leuk genoeg heb met mezelf. Nou dat is dan waarschijnlijk ook zo. Voor mij betekent dat vooral dat ik nog meer in mijn hoofd ga zitten dan ik normaal al doe en vooral veel ga piekeren.
Dus ik ben erg blij dat ik de afgelopen weken normaal mijn werk kon doen. Wat ik wel heb ervaren is dat je beter prioriteiten gaat stellen. De dingen die moeten gebeuren en waar je al een tijdje mee rondloopt, laat je niet langer liggen. Je pakt ze op en gaat er mee aan de slag. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je wellicht ook iets minder geduld hebt voor die dingen die niet zo gaan zoals jij het al heel lang wilt.
Doorpakken is het devies. Alles wat vandaag kan niet laten liggen tot morgen. Vervelende of moeilijke gesprekken niet uitstellen tot morgen. Niet iedereen is daar wellicht blij mee. En natuurlijk vraag ik mezelf af: is dit dan de echte Jellie of was dat eigenlijk die andere? Nou, als ik eerlijk ben is het eerste meer waar dan het tweede. Maar omdat ieder mens, en dus ook ik, aardig gevonden wil worden, liet ook ik wel een vervelende kwestie wel eens wat langer slepen dan goed was. En dat zal zeker nog wel eens gebeuren. Maar ik merk heel erg aan mezelf dat er zo nu en dan, ondanks alles, ook een hernieuwd gevoel van vertrouwen over me komt.
Ik hoop dat ik, wat er ook gebeurt, dat nog wat langer vast mag houden want het bevalt me wel, Zo nu en dan is het best een beetje leuk om een kreng te zijn.
Tot gauw,
JJ
Soms vraag ik me wel eens af of ik een workaholic ben. Ik denk zelf van niet. Maar anderen zijn regelmatig een andere mening toegaan. Het is waar dat ik niet zou weten wat ik zou moeten doen als ik niet een aanzienlijk aantal dagen per week werkzaamheden zou moeten verrichten die bij voorkeur ook nog wat opleveren. Het hebben van bepaalde verplichtingen, het op bepaalde tijden ergens moeten zijn voor een zakelijke ontmoeting met iemand die iets van jou wil of waarvan jij iets verwacht of het nakomen van afspraken.
Vlak voordat duidelijk werd wat er met mijn ogen aan de hand was en ik ook nog mijn hand in het gips had, ja ja, soms komt het ongeluk dubbel, ben ik bijna twee weken thuis geweest en ik werd er gek van. Natuurlijk zijn er dan mensen die zeggen dat ik het dan blijkbaar niet leuk genoeg heb met mezelf. Nou dat is dan waarschijnlijk ook zo. Voor mij betekent dat vooral dat ik nog meer in mijn hoofd ga zitten dan ik normaal al doe en vooral veel ga piekeren.
Dus ik ben erg blij dat ik de afgelopen weken normaal mijn werk kon doen. Wat ik wel heb ervaren is dat je beter prioriteiten gaat stellen. De dingen die moeten gebeuren en waar je al een tijdje mee rondloopt, laat je niet langer liggen. Je pakt ze op en gaat er mee aan de slag. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je wellicht ook iets minder geduld hebt voor die dingen die niet zo gaan zoals jij het al heel lang wilt.
Doorpakken is het devies. Alles wat vandaag kan niet laten liggen tot morgen. Vervelende of moeilijke gesprekken niet uitstellen tot morgen. Niet iedereen is daar wellicht blij mee. En natuurlijk vraag ik mezelf af: is dit dan de echte Jellie of was dat eigenlijk die andere? Nou, als ik eerlijk ben is het eerste meer waar dan het tweede. Maar omdat ieder mens, en dus ook ik, aardig gevonden wil worden, liet ook ik wel een vervelende kwestie wel eens wat langer slepen dan goed was. En dat zal zeker nog wel eens gebeuren. Maar ik merk heel erg aan mezelf dat er zo nu en dan, ondanks alles, ook een hernieuwd gevoel van vertrouwen over me komt.
Ik hoop dat ik, wat er ook gebeurt, dat nog wat langer vast mag houden want het bevalt me wel, Zo nu en dan is het best een beetje leuk om een kreng te zijn.
Tot gauw,
JJ
maandag 17 augustus 2009
Be good and tell it!
Dag Lezer,
Ik lees ze allemaal, al die verhalen en colums over het glazen plafond, vrouwen die al dan niet (vaker niet dan wel) naar de top willen, wat die top dan ook moge zijn! En ik smul ervan. Ik zie me zelf al helemaal staan op de zoveelste vliegtuigtrap voor weer een zakenreis. Werkweken van minstens zestig uur. Vergaderen van 's morgensvroeg tot 's avonds laat, nog meer inspirerende mensen ontmoeten dan ik nu al doe! En dan zou ik het natuurlijk beter en anders doen. Ik zou niet mee gaan in de soms verstikkende bedrijfspolitiek. Ik zou mezelf blijven authentiek, onafhankelijk. Ik zou niet gecorrumpeerd worden door de macht. En natuurlijk zit het pluche lekker maar wegzakken in datzelfde pluche maakt je ook onoplettend en apathisch.
Kortom, ik zou het anders doen! Kortom, al die vrouwen aan de top zijn helemaal niet zo perfect en ik zou het nooit te ver laten komen. Ik zou mezelf blijven.
Nu wil het geval dat ik denk dat ik die top (nog) niet heb bereikt en eigenlijk ook nog niet weet hoe die top eruit zal zien. Maar voor mij geldt wel dat werk, invloed en een baan die bij mij past voor mij heel erg belangrijk zijn. Ik heb al mijn grenzen nog niet ontdekt. Maar wel weet ik steeds beter waar ik goed en niet goed in ben. En dat is fijn! Dat geeft vertrouwen.
Soms lijkt het, als je al de verhalen leest, dat al die 'vrouwen aan de top' het zo maar doen, geen fysieke of andere belemmeringen of beperkingen kennen. Bijna nooit lees of hoor je over vrouwen die het op een wat andere manier moeten aanpakken en ook de top bereiken en op bijzondere functies terecht komen. Terwijl ze er zeker zijn, en meer dan genoeg ook.
Ik pleit er voor dat die vrouwen zich meer laten zien! Niet om met je 'zwakte' (voor mij dus een sterkte) te koop te lopen, integendeel, ik ben wel de allerlaatste die dat zou willen, maar om de wereld, gewoon via de reguliere media en kanalen, te laten weten hoe goed je eigenlijk wel niet bent! En daarmee een voorbeeld te zijn voor heel veel anderen.
JJ
Ik lees ze allemaal, al die verhalen en colums over het glazen plafond, vrouwen die al dan niet (vaker niet dan wel) naar de top willen, wat die top dan ook moge zijn! En ik smul ervan. Ik zie me zelf al helemaal staan op de zoveelste vliegtuigtrap voor weer een zakenreis. Werkweken van minstens zestig uur. Vergaderen van 's morgensvroeg tot 's avonds laat, nog meer inspirerende mensen ontmoeten dan ik nu al doe! En dan zou ik het natuurlijk beter en anders doen. Ik zou niet mee gaan in de soms verstikkende bedrijfspolitiek. Ik zou mezelf blijven authentiek, onafhankelijk. Ik zou niet gecorrumpeerd worden door de macht. En natuurlijk zit het pluche lekker maar wegzakken in datzelfde pluche maakt je ook onoplettend en apathisch.
Kortom, ik zou het anders doen! Kortom, al die vrouwen aan de top zijn helemaal niet zo perfect en ik zou het nooit te ver laten komen. Ik zou mezelf blijven.
Nu wil het geval dat ik denk dat ik die top (nog) niet heb bereikt en eigenlijk ook nog niet weet hoe die top eruit zal zien. Maar voor mij geldt wel dat werk, invloed en een baan die bij mij past voor mij heel erg belangrijk zijn. Ik heb al mijn grenzen nog niet ontdekt. Maar wel weet ik steeds beter waar ik goed en niet goed in ben. En dat is fijn! Dat geeft vertrouwen.
Soms lijkt het, als je al de verhalen leest, dat al die 'vrouwen aan de top' het zo maar doen, geen fysieke of andere belemmeringen of beperkingen kennen. Bijna nooit lees of hoor je over vrouwen die het op een wat andere manier moeten aanpakken en ook de top bereiken en op bijzondere functies terecht komen. Terwijl ze er zeker zijn, en meer dan genoeg ook.
Ik pleit er voor dat die vrouwen zich meer laten zien! Niet om met je 'zwakte' (voor mij dus een sterkte) te koop te lopen, integendeel, ik ben wel de allerlaatste die dat zou willen, maar om de wereld, gewoon via de reguliere media en kanalen, te laten weten hoe goed je eigenlijk wel niet bent! En daarmee een voorbeeld te zijn voor heel veel anderen.
JJ
zondag 16 augustus 2009
Business as usual!
Dag Lezer,
Ondanks alles moet het leven natuurlijk gewoon doorgaan en hebben wij, of misschien wel vooral ik, ook zo onze prioriteiten. Het zal jullie niet verbazen: één van die prioriteiten is shoppen. Is het niet voor mezelf dan wel voor een ander. En hoe een en ander zich ook zal ontwikkelen, ik verwacht dat mode, stoffen, materialen, vormen, de nieuwe trends op welke wijze dan ook een rol zullen spelen in mijn leven.
En vanuit die optiek gaat deze blog over belangrijk nieuws! Er komt eindelijk een ZARA in Groningen. Een aantal van jullie zal zich afvragen: nou én! in principe een terecht vraag want wereldschokkend is het niet maar voor de Noordelijke meisjes die van spullen houden en die zo nu dan willen proberen om het eind van de maand op een normale manier te halen, qua financiën dan, is dit toch wel een zeer belangrijk bericht.
Het gonsde al weken in de stad. Maar heel slim, nog de bouwvakkers die in het pand bezig waren, nog de plakkaten op de ramen verriedden wat er stond te gebeuren. De inner circle, waaronder ik, ja ja, wist het al eerder, maar deze week stond het toch in onze regionale krant en dan is het dus officieel........
Dus over een paar weken kunnen we naar hartelust nog meer geld uitgeven aan zaken die oppervlakkig gezien net van de catwalk komen. Schoenen kopen die in de winkel passen maar thuis toch weer niet. E. weet daar meer van! We kunnen ons irriteren aan de rotzooi als het uitverkoop is. We vragen ons steeds weer af waarom die Spaanse lijven toch zo anders zijn dan die van ons, etc. etc. etc.
Ik kan nog wel een paar alinea's doorgaan maar net als veel van mijn hopelijk groeiend aantal lezers, weten we allemaal, volgende week wandelen we weer de winkel binnen want je weet toch maar nooit!
Ik zie je bij de ZARA,
JJ
ps, je kunt er ook spullen voor mannen kopen, dus heren: sla uw slag!
Ondanks alles moet het leven natuurlijk gewoon doorgaan en hebben wij, of misschien wel vooral ik, ook zo onze prioriteiten. Het zal jullie niet verbazen: één van die prioriteiten is shoppen. Is het niet voor mezelf dan wel voor een ander. En hoe een en ander zich ook zal ontwikkelen, ik verwacht dat mode, stoffen, materialen, vormen, de nieuwe trends op welke wijze dan ook een rol zullen spelen in mijn leven.
En vanuit die optiek gaat deze blog over belangrijk nieuws! Er komt eindelijk een ZARA in Groningen. Een aantal van jullie zal zich afvragen: nou én! in principe een terecht vraag want wereldschokkend is het niet maar voor de Noordelijke meisjes die van spullen houden en die zo nu dan willen proberen om het eind van de maand op een normale manier te halen, qua financiën dan, is dit toch wel een zeer belangrijk bericht.
Het gonsde al weken in de stad. Maar heel slim, nog de bouwvakkers die in het pand bezig waren, nog de plakkaten op de ramen verriedden wat er stond te gebeuren. De inner circle, waaronder ik, ja ja, wist het al eerder, maar deze week stond het toch in onze regionale krant en dan is het dus officieel........
Dus over een paar weken kunnen we naar hartelust nog meer geld uitgeven aan zaken die oppervlakkig gezien net van de catwalk komen. Schoenen kopen die in de winkel passen maar thuis toch weer niet. E. weet daar meer van! We kunnen ons irriteren aan de rotzooi als het uitverkoop is. We vragen ons steeds weer af waarom die Spaanse lijven toch zo anders zijn dan die van ons, etc. etc. etc.
Ik kan nog wel een paar alinea's doorgaan maar net als veel van mijn hopelijk groeiend aantal lezers, weten we allemaal, volgende week wandelen we weer de winkel binnen want je weet toch maar nooit!
Ik zie je bij de ZARA,
JJ
ps, je kunt er ook spullen voor mannen kopen, dus heren: sla uw slag!
vrijdag 14 augustus 2009
Relax!
Lieve lezer,
Goede raad is duur. Het doktersadvies is ontspannen! Degenen die mij al wat langer kennen dan vandaag zullen vast gaan glimlachen als ze dat lezen. Jellie en ontspannen, dan zijn twee begrippen die nou niet direct een innige relatie hebben met elkaar. Dat is niet sinds kort het geval, dat is al heel lang zo. Mijn hele leven heb ik moeite met ontspannen! Als mensen vragen hoe ik ontspan, dan kom ik niet verder dan dat ik me ontspannen voel als ik winkel (kost veel geld), bij de kapper zit (hoeft niet iedere week) of afgeleid worden door mijn geliefden met een goed gesprek of iets dergelijks...... Kortom, tot u spreekt een mens zonder hobbies, die niet van sporten houdt omdat ze daardoor in haar hoofd gaat zitten, in plaats van in haar lijf, en die dol is op prikkels van buiten, kortom adrenaline!
Nou hoeft dat, gelukkig ook volgens deskundigen, helemaal niet erg te zijn. We zijn tenslotte niet allemaal gelijk en halen niet allemaal onze intrinsieke motivatie uit onszelf. Maar het is wel van belang dat het lichaam zich kan ontspannen en rustig kan worden.
En nu vooral, want ook al kan mijn hoofd met hele andere dingen bezig zijn, regelmatig gaat mijn lijf iets anders doen, het verstijft, schiet in de stress en ademhalingoefeningen helpen een minuut maar daarna gaat het weer vrolijk door.
En als het mijn lijf niet is, is het wel mijn hoofd dat gaat malen en meestal zijn dat geen vrolijke gedachten, vooral niet als het gaat om wat er binnenkort moet gaan gebeuren.
Daarom ben ik, op advies van E, gisteren voor het eerst naar Ayuvedische massagepraktijk geweest. We zijn gestart met een massage van een uur en volgende week gaan we over tot het grof geschut. Ik moet zeggen, het was heerlijk. En een dag later voelt mijn lijf nog kalmer aan dan daarvoor.
Maar wat me ook erg goed deed en het is al wat op te maken uit de alinea's hierboven. Er zijn meer mensen zoals ik. Voor ons soort mensen kan massage een heel goed hulpmiddel zijn. Ik hoef mezelf dus niet op te fokken om verplicht een uur lang rustig op de bank te gaan zitten en naar muziek te luisteren omdat dat goed voor mij zou zijn. Er zijn ook andere manieren om het lijf en de geest een beetje te helpen.
Wat ik wel zelf moet doen, is geloven in mezelf, in de kracht van mijn lichaam, er vertrouwen in hebben dat de operatie goed gaat, dat mijn lichaam het aan kan. Dus geen zweverig gedoe maar positief denken. Ik die voor anderen altijd alles positief kan bekijken, moet dat nu ook maar eens voor mezelf gaan doen.
Het zal me vast niet elke dag lukken maar ik ga ervoor. En ik laat de massages, de leuke dingen, M, alle andere mensen om me heen, een beetje helpen.
Liefs,
JJ
Goede raad is duur. Het doktersadvies is ontspannen! Degenen die mij al wat langer kennen dan vandaag zullen vast gaan glimlachen als ze dat lezen. Jellie en ontspannen, dan zijn twee begrippen die nou niet direct een innige relatie hebben met elkaar. Dat is niet sinds kort het geval, dat is al heel lang zo. Mijn hele leven heb ik moeite met ontspannen! Als mensen vragen hoe ik ontspan, dan kom ik niet verder dan dat ik me ontspannen voel als ik winkel (kost veel geld), bij de kapper zit (hoeft niet iedere week) of afgeleid worden door mijn geliefden met een goed gesprek of iets dergelijks...... Kortom, tot u spreekt een mens zonder hobbies, die niet van sporten houdt omdat ze daardoor in haar hoofd gaat zitten, in plaats van in haar lijf, en die dol is op prikkels van buiten, kortom adrenaline!
Nou hoeft dat, gelukkig ook volgens deskundigen, helemaal niet erg te zijn. We zijn tenslotte niet allemaal gelijk en halen niet allemaal onze intrinsieke motivatie uit onszelf. Maar het is wel van belang dat het lichaam zich kan ontspannen en rustig kan worden.
En nu vooral, want ook al kan mijn hoofd met hele andere dingen bezig zijn, regelmatig gaat mijn lijf iets anders doen, het verstijft, schiet in de stress en ademhalingoefeningen helpen een minuut maar daarna gaat het weer vrolijk door.
En als het mijn lijf niet is, is het wel mijn hoofd dat gaat malen en meestal zijn dat geen vrolijke gedachten, vooral niet als het gaat om wat er binnenkort moet gaan gebeuren.
Daarom ben ik, op advies van E, gisteren voor het eerst naar Ayuvedische massagepraktijk geweest. We zijn gestart met een massage van een uur en volgende week gaan we over tot het grof geschut. Ik moet zeggen, het was heerlijk. En een dag later voelt mijn lijf nog kalmer aan dan daarvoor.
Maar wat me ook erg goed deed en het is al wat op te maken uit de alinea's hierboven. Er zijn meer mensen zoals ik. Voor ons soort mensen kan massage een heel goed hulpmiddel zijn. Ik hoef mezelf dus niet op te fokken om verplicht een uur lang rustig op de bank te gaan zitten en naar muziek te luisteren omdat dat goed voor mij zou zijn. Er zijn ook andere manieren om het lijf en de geest een beetje te helpen.
Wat ik wel zelf moet doen, is geloven in mezelf, in de kracht van mijn lichaam, er vertrouwen in hebben dat de operatie goed gaat, dat mijn lichaam het aan kan. Dus geen zweverig gedoe maar positief denken. Ik die voor anderen altijd alles positief kan bekijken, moet dat nu ook maar eens voor mezelf gaan doen.
Het zal me vast niet elke dag lukken maar ik ga ervoor. En ik laat de massages, de leuke dingen, M, alle andere mensen om me heen, een beetje helpen.
Liefs,
JJ
woensdag 12 augustus 2009
OgenUpdates
Dag Lezer,
Gelukkig heb ik heel veel vrienden, vriendinnen en andere mensen die graag willen weten hoe het met mij gaat. Ik ben daar al heel lang al heel blij mee. Zij hebben mij vaak, en zo ook nu, door moeilijke tijden heen geholpen en waren er ook om mee te genieten van de fijne momenten.
Maar hoe hou je hen allemaal, in deze digitale tijden, op de hoogte van wat er allemaal met je gebeurt zonder dat je tig telefoontjes moet plegen en telkens weer hetzelfde verhaal gaat vertellen. Niet dat je dat niet zou willen doen maar meestal wordt je er zelf ook niet opgewekter van door steeds met de, vooralsnog, vervelende waarheid geconfronteerd te worden. Want hoe vervelend de waarheid ook is, je moet toch weer verder met de dag.
Natuurlijk zijn er altijd een aantal mensen bij wie je even flink mag schelden of janken als je daar zin in hebt, maar ook boos blijven lukt je niet de hele dag. Is voor je omgeving ook geen aantrekkelijk vooruitzicht.
Ik heb daar de OGENUPDATES voor uitgevonden. Jawel, korte sms-berichten waarin je probeert de info zo compact en helder mogelijk weer te geven waarbij je niet schroomt te laten weten hoe je je er bij voelt. De volgende updates zijn de afgelopen maand, ja ja, sinds een maand weet ik wat er zo ongeveer met mijn oogdruk aan de hand is, via de gsm de wereld ingestuurd.
24 juli
Oogdruk nu van 42 naar 31 naar 29 naar 22 vanmorgen. Moet verder zakken tot ruim onder de 20. Proberen met medicijnen, over week terugkomen in umcg. Als trend doorzet medicatie afbouwen. Zo niet, operatie optie, riskant maar onontkoombaar. Actie voor second opinion wordt opgestart. We blijven positief. Jellie
31 juli
Druk weer gestegen naar 30. Druppel erbij. Te lang te hoge druk leidt tot blindheid. Nu snelle actie voor second opinion oogziekenhuis Rotterdam bij prof. LeMeij. Operatie wordt reeeler. Weinig alternatieven. Gezichtsvermogen moeten we zoveel mogelijk zien te bewaren. Ben nu al deel kwijt. We blijven positief. Liefs, Jellie
7 augustus
Maandag voor consult naar OZR Rotterdam bij dr. de Waard, Professor Lemij is met vakantie en dat duurt te lang. Maandag weer druk meten. Gezichtsvermogen wordt vooralsnog niet slechter. Ben nog steeds deel kwijt. Kan wel werken maar te lang achter pc gaat niet. Kost teveel energie. Lfs, Jellie
10 augustus
Second opinion duidelijk. Operatie onvermijdelijk. Anders wordt alles erger. Druk zakt namelijk niet vanzelf meer. Kan in Groningen volgens ziekenhuis in Rotterdam. Advies: eerst ontspannen, fit worden en op vakantie gaan. Gelukkig hadden we al vrij gepland. Dus wordt helaas weer vervolgd. Jellie
Er zullen nog wel wat updates volgen. Voor mij de manier om iedereen te informeren maar waar ik nog veel gelukkiger mee ben, zijn al die fijne reacties van iedereen. In een volgende blog zal ik daar vast wel eens wat meer over vertellen. Want aan de sms herken je de persoon die 'm stuurt.
Liefs,
JJ
Gelukkig heb ik heel veel vrienden, vriendinnen en andere mensen die graag willen weten hoe het met mij gaat. Ik ben daar al heel lang al heel blij mee. Zij hebben mij vaak, en zo ook nu, door moeilijke tijden heen geholpen en waren er ook om mee te genieten van de fijne momenten.
Maar hoe hou je hen allemaal, in deze digitale tijden, op de hoogte van wat er allemaal met je gebeurt zonder dat je tig telefoontjes moet plegen en telkens weer hetzelfde verhaal gaat vertellen. Niet dat je dat niet zou willen doen maar meestal wordt je er zelf ook niet opgewekter van door steeds met de, vooralsnog, vervelende waarheid geconfronteerd te worden. Want hoe vervelend de waarheid ook is, je moet toch weer verder met de dag.
Natuurlijk zijn er altijd een aantal mensen bij wie je even flink mag schelden of janken als je daar zin in hebt, maar ook boos blijven lukt je niet de hele dag. Is voor je omgeving ook geen aantrekkelijk vooruitzicht.
Ik heb daar de OGENUPDATES voor uitgevonden. Jawel, korte sms-berichten waarin je probeert de info zo compact en helder mogelijk weer te geven waarbij je niet schroomt te laten weten hoe je je er bij voelt. De volgende updates zijn de afgelopen maand, ja ja, sinds een maand weet ik wat er zo ongeveer met mijn oogdruk aan de hand is, via de gsm de wereld ingestuurd.
24 juli
Oogdruk nu van 42 naar 31 naar 29 naar 22 vanmorgen. Moet verder zakken tot ruim onder de 20. Proberen met medicijnen, over week terugkomen in umcg. Als trend doorzet medicatie afbouwen. Zo niet, operatie optie, riskant maar onontkoombaar. Actie voor second opinion wordt opgestart. We blijven positief. Jellie
31 juli
Druk weer gestegen naar 30. Druppel erbij. Te lang te hoge druk leidt tot blindheid. Nu snelle actie voor second opinion oogziekenhuis Rotterdam bij prof. LeMeij. Operatie wordt reeeler. Weinig alternatieven. Gezichtsvermogen moeten we zoveel mogelijk zien te bewaren. Ben nu al deel kwijt. We blijven positief. Liefs, Jellie
7 augustus
Maandag voor consult naar OZR Rotterdam bij dr. de Waard, Professor Lemij is met vakantie en dat duurt te lang. Maandag weer druk meten. Gezichtsvermogen wordt vooralsnog niet slechter. Ben nog steeds deel kwijt. Kan wel werken maar te lang achter pc gaat niet. Kost teveel energie. Lfs, Jellie
10 augustus
Second opinion duidelijk. Operatie onvermijdelijk. Anders wordt alles erger. Druk zakt namelijk niet vanzelf meer. Kan in Groningen volgens ziekenhuis in Rotterdam. Advies: eerst ontspannen, fit worden en op vakantie gaan. Gelukkig hadden we al vrij gepland. Dus wordt helaas weer vervolgd. Jellie
Er zullen nog wel wat updates volgen. Voor mij de manier om iedereen te informeren maar waar ik nog veel gelukkiger mee ben, zijn al die fijne reacties van iedereen. In een volgende blog zal ik daar vast wel eens wat meer over vertellen. Want aan de sms herken je de persoon die 'm stuurt.
Liefs,
JJ
dinsdag 11 augustus 2009
Hotel New York
Lieve Lezer,
Rotterdam in de zon. Lunchen op het terras van het beroemde hotel New York. We kwamen er met de watertaxi nadat we in het Oogziekenhuis een glaucoomspecialist voor een second opinion hadden gesproken.
Het nuttige met het aangename verenigen noemen ze dat toch? Wij hebben het gedaan. Het viel nog niet mee maar we hadden de opdracht meegekregen om ons te ontspannen. Om leuke dingen te doen. Om op vakantie te gaan. Om even weg te zijn van alle oogperikelen. Het lijf reageert daar niet meteen op zoals je zou willen. De adem stokt je soms nog steeds in de keel. Je hart bonst toch nog twee keer zo snel als normaal. Je probeert rustig adem te halen. Helaas het lichaam reageert niet op direct op dat soort commando's.
De diagnose in het Oogziekenhuis was helder. Opereren is noodzakelijk anders wordt je toch langzaam blind. De oogdruk zakt niet meer uit zichzelf. Welke medicatie je ook toegediend krijgt. Je schrikt als je dat 'vonnis' hoort. Maar alternatieven lijken er niet te zijn. Twee ziekenhuizen die je hetzelfde vertellen. Wat moet je dan?
Inderdaad: ontspannen! Op vakantie gaan. Orders van de dokter. En dus zijn we met de watertaxi naar hotel New York gevaren voor een glas droge witte wijn op het terras. Zoals de jongen van het bootje zei, toen hij belangstellend vroeg waarom we in Rotterdam waren: het leven is zoals is het is, je hebt het maar te nemen.
Liefs,
JJ
Rotterdam in de zon. Lunchen op het terras van het beroemde hotel New York. We kwamen er met de watertaxi nadat we in het Oogziekenhuis een glaucoomspecialist voor een second opinion hadden gesproken.
Het nuttige met het aangename verenigen noemen ze dat toch? Wij hebben het gedaan. Het viel nog niet mee maar we hadden de opdracht meegekregen om ons te ontspannen. Om leuke dingen te doen. Om op vakantie te gaan. Om even weg te zijn van alle oogperikelen. Het lijf reageert daar niet meteen op zoals je zou willen. De adem stokt je soms nog steeds in de keel. Je hart bonst toch nog twee keer zo snel als normaal. Je probeert rustig adem te halen. Helaas het lichaam reageert niet op direct op dat soort commando's.
De diagnose in het Oogziekenhuis was helder. Opereren is noodzakelijk anders wordt je toch langzaam blind. De oogdruk zakt niet meer uit zichzelf. Welke medicatie je ook toegediend krijgt. Je schrikt als je dat 'vonnis' hoort. Maar alternatieven lijken er niet te zijn. Twee ziekenhuizen die je hetzelfde vertellen. Wat moet je dan?
Inderdaad: ontspannen! Op vakantie gaan. Orders van de dokter. En dus zijn we met de watertaxi naar hotel New York gevaren voor een glas droge witte wijn op het terras. Zoals de jongen van het bootje zei, toen hij belangstellend vroeg waarom we in Rotterdam waren: het leven is zoals is het is, je hebt het maar te nemen.
Liefs,
JJ
zaterdag 8 augustus 2009
Personal stylist
Dag Lezer,
Vanaf de achterbank van de auto roept neefje S van vijf: "kan Jellie nog wel shoppen als ze straks misschien niet meer zo goed kan zien"? Op de voorbank is het even stil. Shoppen was nog niet eerder onderwerp van gesprek. S gaat verder: "Jellie heeft altijd van die mooie jurken aan en ook haar tassen vind ik erg mooi". Deze onverwachte kant van zoonlief moet nog even landen bij de ouders op de voorbank. Dan volgt de reactie. "Shoppen kun je altijd blijven doen als je dan maar iemand bij je hebt die met je mee kan 'kijken'". "Gelukkig maar want volgens mij vindt Jellie shoppen erg leuk".
Daar heeft S gelijk in. En ik ga er vanuit dat ik daar ook nog heel erg lang van kan genieten, hoe dan ook. Maar het is fijn om te weten dat je je eigen personal shopper en stylist in de familie hebt.
Want als een jochie van vijf er nu al kijk op heeft, dan moet dat toch goed komen zou je zeggen. Gelukkig heeft mijn geliefde ook een goede smaak, net als velen van mijn vriendinnen.
Maar toch, welke vrouw wil dat nou niet: een eigen stylist in de familie die je toch net wat beter kent dan iemand die je daar voor hebt ingehuurd en wie je toch net ietsje meer een blik gunt op jezelf als je 's morgens vroeg, nog niet op je voordeligst, de deur opendoet voor de zoveelste shoppingsessie.
S, lieve schat, ik hoop dat we samen nog eens een keer de allermooiste tas van de wereld gaan scoren, nou ja, de wereldtas voor één seizoen dan!
Liefs,
JJ
Vanaf de achterbank van de auto roept neefje S van vijf: "kan Jellie nog wel shoppen als ze straks misschien niet meer zo goed kan zien"? Op de voorbank is het even stil. Shoppen was nog niet eerder onderwerp van gesprek. S gaat verder: "Jellie heeft altijd van die mooie jurken aan en ook haar tassen vind ik erg mooi". Deze onverwachte kant van zoonlief moet nog even landen bij de ouders op de voorbank. Dan volgt de reactie. "Shoppen kun je altijd blijven doen als je dan maar iemand bij je hebt die met je mee kan 'kijken'". "Gelukkig maar want volgens mij vindt Jellie shoppen erg leuk".
Daar heeft S gelijk in. En ik ga er vanuit dat ik daar ook nog heel erg lang van kan genieten, hoe dan ook. Maar het is fijn om te weten dat je je eigen personal shopper en stylist in de familie hebt.
Want als een jochie van vijf er nu al kijk op heeft, dan moet dat toch goed komen zou je zeggen. Gelukkig heeft mijn geliefde ook een goede smaak, net als velen van mijn vriendinnen.
Maar toch, welke vrouw wil dat nou niet: een eigen stylist in de familie die je toch net wat beter kent dan iemand die je daar voor hebt ingehuurd en wie je toch net ietsje meer een blik gunt op jezelf als je 's morgens vroeg, nog niet op je voordeligst, de deur opendoet voor de zoveelste shoppingsessie.
S, lieve schat, ik hoop dat we samen nog eens een keer de allermooiste tas van de wereld gaan scoren, nou ja, de wereldtas voor één seizoen dan!
Liefs,
JJ
donderdag 6 augustus 2009
Oogdruk en schoenen kopen
Dag lezer,
Het oorzakelijk verband tussen een veel te hoge oogdruk en schoenen kopen is waarschijnlijk voor velen niet echt duidelijk. Voor mij wel!
Natuurlijk heb je nooit genoeg laarzen, schoenen, slippers, pumps, sneakers, killer heels en wat er nog maar meer op dit vlak te koop is. Maar als je dan ook nog 'zielig' bent dan is dat toch een extra reden om weer eens in te slaan.
Dat heb ik dan ook gedaan. Twee weken achter elkaar. De eerste keer toen de oogdruk zakte: ontzettend gave Italiaanse enkellaarsjes (mijn eerste paar) en toen de oogdruk steeg: kniehoge cognac-kleurige laarzen.
Nodig had ik ze niet. En gelukkig ben ik niet zo diep gezonken dat ik alleen maar shop om me goed te voelen, dus ik ben er nog blij mee ook. Maar het een heeft wel degelijk met het ander te maken.
Even weg van dat wat je meemaakt, even 'de zinnen verzetten', volgens mij is dat een Friese uitdrukking, even doen alsof alles gewoon doorgaat. En voor een groot deel is dat natuurlijk ook zo. Mij helpt het in elk geval. Natuurlijk heeft het iets oppervlakkigs maar voor iemand als ik, die haar hele leven leeft met iets wat er toch net even wat anders uitziet, zijn kleding en schoenen de manier om je eigen uitstraling te creëren.
Ik hoop dat wat er ook gebeurt, ik daar nog heel lang van mag genieten. En al die anderen die er naar kijken natuurlijk.
Liefs,
J
Het oorzakelijk verband tussen een veel te hoge oogdruk en schoenen kopen is waarschijnlijk voor velen niet echt duidelijk. Voor mij wel!
Natuurlijk heb je nooit genoeg laarzen, schoenen, slippers, pumps, sneakers, killer heels en wat er nog maar meer op dit vlak te koop is. Maar als je dan ook nog 'zielig' bent dan is dat toch een extra reden om weer eens in te slaan.
Dat heb ik dan ook gedaan. Twee weken achter elkaar. De eerste keer toen de oogdruk zakte: ontzettend gave Italiaanse enkellaarsjes (mijn eerste paar) en toen de oogdruk steeg: kniehoge cognac-kleurige laarzen.
Nodig had ik ze niet. En gelukkig ben ik niet zo diep gezonken dat ik alleen maar shop om me goed te voelen, dus ik ben er nog blij mee ook. Maar het een heeft wel degelijk met het ander te maken.
Even weg van dat wat je meemaakt, even 'de zinnen verzetten', volgens mij is dat een Friese uitdrukking, even doen alsof alles gewoon doorgaat. En voor een groot deel is dat natuurlijk ook zo. Mij helpt het in elk geval. Natuurlijk heeft het iets oppervlakkigs maar voor iemand als ik, die haar hele leven leeft met iets wat er toch net even wat anders uitziet, zijn kleding en schoenen de manier om je eigen uitstraling te creëren.
Ik hoop dat wat er ook gebeurt, ik daar nog heel lang van mag genieten. En al die anderen die er naar kijken natuurlijk.
Liefs,
J
woensdag 5 augustus 2009
Eyes wide open
Dag lezer,
Tot voor een week of drie was alles best wel duidelijk. Ik zag nu eenmaal niet zoveel. Dat is mijn hele leven al zo en ik was er redelijk aan gewend. Dingen kostten nu eenmaal wat meer moeite, maar ach, als je veel energie hebt, is dat probleem overkomenlijk. En inmiddels had ik mezelf ook wel geaccepteerd. Die bril, volgens sommigen artistiek, volgens mij hip maar wel met toch te dikke glazen, was mijn handelsmerk geworden.
Maar dan sta je ineens, na iets wat was ingeschat als een oogontsteking, in het UMC Groningen en hoor je om negen uur 's avonds dat er toch wel wat meer aan de hand is.
Op dat moment word je ineens weer geconfronteerd met jezelf. Alles wat zo op orde leek en hanteerbaar, is dat dan even niet meer. En hoe ver je je ogen ook open spert, meer licht komt er niet uit. Integendeel, het kan nog minder worden.
15 juli, ook een woensdag, natuurlijk de wereld vergaat niet maar alles ziet er ineens wel wat anders uit. Maar als je dan dat ziekenhuis weer uitloopt met een vracht aan pillen en druppels, realiseer je je toch meteen één ding.
Ik laat me hierdoor niet gek maken. Ik blijf Jellie, hoe dan ook. Ik ben nog steeds die vrouw met ambities, dromen, verwachtingen. Laat niemand mij die alsjeblieft afnemen.
Liefs,
JJ
Tot voor een week of drie was alles best wel duidelijk. Ik zag nu eenmaal niet zoveel. Dat is mijn hele leven al zo en ik was er redelijk aan gewend. Dingen kostten nu eenmaal wat meer moeite, maar ach, als je veel energie hebt, is dat probleem overkomenlijk. En inmiddels had ik mezelf ook wel geaccepteerd. Die bril, volgens sommigen artistiek, volgens mij hip maar wel met toch te dikke glazen, was mijn handelsmerk geworden.
Maar dan sta je ineens, na iets wat was ingeschat als een oogontsteking, in het UMC Groningen en hoor je om negen uur 's avonds dat er toch wel wat meer aan de hand is.
Op dat moment word je ineens weer geconfronteerd met jezelf. Alles wat zo op orde leek en hanteerbaar, is dat dan even niet meer. En hoe ver je je ogen ook open spert, meer licht komt er niet uit. Integendeel, het kan nog minder worden.
15 juli, ook een woensdag, natuurlijk de wereld vergaat niet maar alles ziet er ineens wel wat anders uit. Maar als je dan dat ziekenhuis weer uitloopt met een vracht aan pillen en druppels, realiseer je je toch meteen één ding.
Ik laat me hierdoor niet gek maken. Ik blijf Jellie, hoe dan ook. Ik ben nog steeds die vrouw met ambities, dromen, verwachtingen. Laat niemand mij die alsjeblieft afnemen.
Liefs,
JJ
dinsdag 4 augustus 2009
Wie ik ben?
Lieve lezer,
Wie ik ben heb ik deze blog maar genoemd. Nu is die vraag natuurlijk gemakkelijker gesteld dan beantwoord! Want wanneer weet je nu echt wie je bent! Maar laten we vooral niet te filosofisch doen. Gewoon de feiten: ik ben Jellie Jolanda - mijn moeder vond dit zo mooi allitereren - Tiemersma, 42 jaar alweer, blond - dankzij mijn fantastische kappers - slank (nu wel) en ik zie niet zo veel.
Ik werk als directeur van een serviceorganisatie voor bibliotheken in het hoge Noorden en we proberen met elkaar de branche een wat spannender imago te geven, gekoppeld aan goede dienstverlening natuurlijk.
Ik heb een fantastische geliefde met wie ik vorige jaar een openbare liefdesverklaring heb afgelegd. We noemen hem M.
Daarnaast doe ik nog duizend en 1 dingen. Ben dol op shoppen en mijn vriendinnen en vrienden, ben bestuurlijk erg actief en ben dol op shoppen. Maar dat had ik, geloof ik, al gezegd. En ik zie niet zo veel. Eigenlijk best weinig.
Dat ben ik allemaal en nog veel meer. Ik ben ambitieus, wil die topbaan en wil de wereld veroveren. Waarmee weet ik nog niet precies maar dat komt nog wel. En ik zie niet zo veel. Eigenlijk best een beetje minder sinds een aantal weken.
Ja, volgens mij is het dit wel zo ongeveer, om mee te beginnen dan.
Liefs,
JJ
Wie ik ben heb ik deze blog maar genoemd. Nu is die vraag natuurlijk gemakkelijker gesteld dan beantwoord! Want wanneer weet je nu echt wie je bent! Maar laten we vooral niet te filosofisch doen. Gewoon de feiten: ik ben Jellie Jolanda - mijn moeder vond dit zo mooi allitereren - Tiemersma, 42 jaar alweer, blond - dankzij mijn fantastische kappers - slank (nu wel) en ik zie niet zo veel.
Ik werk als directeur van een serviceorganisatie voor bibliotheken in het hoge Noorden en we proberen met elkaar de branche een wat spannender imago te geven, gekoppeld aan goede dienstverlening natuurlijk.
Ik heb een fantastische geliefde met wie ik vorige jaar een openbare liefdesverklaring heb afgelegd. We noemen hem M.
Daarnaast doe ik nog duizend en 1 dingen. Ben dol op shoppen en mijn vriendinnen en vrienden, ben bestuurlijk erg actief en ben dol op shoppen. Maar dat had ik, geloof ik, al gezegd. En ik zie niet zo veel. Eigenlijk best weinig.
Dat ben ik allemaal en nog veel meer. Ik ben ambitieus, wil die topbaan en wil de wereld veroveren. Waarmee weet ik nog niet precies maar dat komt nog wel. En ik zie niet zo veel. Eigenlijk best een beetje minder sinds een aantal weken.
Ja, volgens mij is het dit wel zo ongeveer, om mee te beginnen dan.
Liefs,
JJ
maandag 3 augustus 2009
Ambitie in style!
Dag lezer,
Ik begin vandaag, 3 augustus 2009, met mijn blog. Hoe mijn blog er uit zal zien weet ik nog niet precies, wat ik allemaal ga opschrijven weet ik ook nog niet. Drie weken geleden had ik ook al grootse plannen om de ooit de beste, meest gelezen modeblog van de wereld te gaan schrijven. Geen blog over haute couture maar over mode die we allemaal kunnen en willen kopen, over te veel tassen, schoenen die te klein zijn en ga zo maar door. Maar het begin kon ik niet vinden.
Nu, na wat mij sinds een paar weken overkomt, wil ik vooral schrijven over ambitie. Niet in de zin van: hoger, meer, groter, beter. Maar ambitie als synoniem voor iets willen bereiken, hoe dan ook, wat je ook overkomt.
Mijn blog ziet er nog niet zo uit zo als ik zou willen, ik moet mijn internet site nog registreren, ik moet nog een vormgever zoeken, ik moet nog....................
Maar zo lang kan ik niet wachten. Ik wil schrijven. Ik wil vertellen over dat wat ik momenteel allemaal meemaak en hoe ik probeer niet bij de pakken neer te gaan zitten. Dat is niet dapper. Dat is overleven. En volgens mij ben ik daar best heel goed in. Toch?
Jullie vragen je misschien af, waar heeft ze het allemaal over. Wacht maar af, er komt meer.
Liefs,
JJ
Ik begin vandaag, 3 augustus 2009, met mijn blog. Hoe mijn blog er uit zal zien weet ik nog niet precies, wat ik allemaal ga opschrijven weet ik ook nog niet. Drie weken geleden had ik ook al grootse plannen om de ooit de beste, meest gelezen modeblog van de wereld te gaan schrijven. Geen blog over haute couture maar over mode die we allemaal kunnen en willen kopen, over te veel tassen, schoenen die te klein zijn en ga zo maar door. Maar het begin kon ik niet vinden.
Nu, na wat mij sinds een paar weken overkomt, wil ik vooral schrijven over ambitie. Niet in de zin van: hoger, meer, groter, beter. Maar ambitie als synoniem voor iets willen bereiken, hoe dan ook, wat je ook overkomt.
Mijn blog ziet er nog niet zo uit zo als ik zou willen, ik moet mijn internet site nog registreren, ik moet nog een vormgever zoeken, ik moet nog....................
Maar zo lang kan ik niet wachten. Ik wil schrijven. Ik wil vertellen over dat wat ik momenteel allemaal meemaak en hoe ik probeer niet bij de pakken neer te gaan zitten. Dat is niet dapper. Dat is overleven. En volgens mij ben ik daar best heel goed in. Toch?
Jullie vragen je misschien af, waar heeft ze het allemaal over. Wacht maar af, er komt meer.
Liefs,
JJ
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
