Dag Lezer,
AFgelopen weekend was ik op Terschelling, altijd een beetje thuiskomen daar.
Volgens mij kwam ik daar al toen ik nog een baby was en ik heb hele vroege beelden aan kampeervakanties op het eiland. Dat was voordat we naar Drenthe gingen. Ik weet dat nog goed omdat ik aan Drenthe veel minder goede herinneringen bewaar.
Terschelling heeft alles. Als je op de boot stapt, ben je al met vakantie. En als je aankomt, ligt West-Tersschelling met zijn befaamde horeca aan je voeten. Zeezicht, het Amsterdams Koffiehuis, de Braskoer en niet te vergeten de Walvis, alles is te voet bereikbaar. Je kunt het zelfs kruipen als andere manieren van voortbewegen echt niet meer gaan.
Ik dronk mijn eerste cocktail bij de Walvis, mijn eerste Amaretto met ijs bij de Zeezicht en bier drinken is onlosmakelijk verbonden met het Amsterdams Koffiehuis. Natuuurlijk kun je ook fietsen en wandelen op het eiland. Of op het strand liggen, als er dan een keer genoeg zon is, maar helaas die geneugten van het eiland staan niet het meest op mijn netvlies gebrand.
And the best is yet to come! Want de grootste attractie op het eiland is natuurlijk Hessel (http://www.hessel.nl/). Ik kwam er met mijn eerste liefde. Alle (het zijn er maar een paar hoor!) mannen die daarna in mijn leven opdoken heb ik er mee naar toe genomen. Toen ik voor de eerste keer She"s flying to America hoorde, helemaal onderseboven van HdJ, was ik verkocht.
Ik kwam daarna regelmatig terug. Alleen, met mijn liefdes, met vriendinnen of familie. Tijdens drukke avonden waarbij je tegen het podium aangeduwd stond mee te zingen met welk nummer dan ook of zoals afgelopen zondag, zittend aan de bar en luisterend naar veel rustige nummers.
Helaas voor Hessel was ik op hemzelf nooit verliefd maar de muziek, de sfeer van de avond, de dromen en verwachtingen over alles wat nog komen gaat, de herinnering aan wat nooit meer terugkomt, dat alles hoort bij Hessel en dus bij Terschelling.
En daarom, as allways: Terug naar Terschelling, al word ik 100 jaar!
Groet,
JJ
woensdag 28 oktober 2009
donderdag 22 oktober 2009
Toezicht = inzicht!
Dag lezer,
De media buitelen deze dagen over elkaar heen met het ventileren van allerlei al dan niet gefundeerde opvattingen over toezichthouders. Over het algemeen wordt er niet echt complimenteus geschreven en gesproken over deze menselijke soort. Toezichthouders luisteren te veel naar de bestuurder, krijgen geld met nietsdoen dan wel met ja knikken, stellen niet de goede vragen en hadden veel en veel eerder in moeten grijpen.
Nu ben ik toevallig zelf ook zo'n toezichthouder, niet van megagrote organisaties - je moet klein beginnen - en voor aanmerkelijk minder geld dan als je zo'n klus bij bijvoorbeeld een bank moet klaren, maar toch gaat het in mijn geval ook om organisaties met meer dan 1000 medewerkers. Maar ik zit ook in een paar Raden van organisatie in de non profitsector met maximaal 75-100 medewerkers. En ik ben niet de enige. Overal in het land worden, soms met veel moeite, deze Raden van Toezicht, gevuld met mensen die de verantwoordelijkheid aandurven.
Want het is geen sinecure. Je bent geen bestuurder. Je bent niet 'de baas'. Je hebt maar beperkte bevoegdheden maar als het mis gaat ben je wel degelijk verantwoordelijk.
Je moet dus zorgen dat je de goede vragen stelt en over de goede informatie kunt beschikken.
Vaak komt die informatie vooral van de bestuurder. Daar mag je dus niet alleen genoegen mee nemen. Je moet ook andere bronnen aanboren zonder dat je op de stoel van die bestuurder gaat zitten. Dus met individuele medewerkers praten doe je niet zo gauw maar je moet wel zorgen dat je regelmatig bij de Ondernemingsraad aan tafel zit. En dan nog, dan nog is dat niet genoeg.
Je gezonde verstand, je onderbuikgevoel, een gezonde afstand tot de bestuurder, de signalen die je om je heen oppikt zijn net zo belangrijk als de financiele cijfers. Je moet alert blijven en je verantwoordelijk en betrokken blijven voelen. Het mag niet één van de vele vergaderingen worden die nu eenmaal in je agenda staan.
En ook al geldt dat, wat mij betreft, nog niet voor megaconcerns, ik denk dat er wezenlijk niet veel verandert als je in de Raad van Commissarissen van een bank terecht komt.
Ik ben dan ook bereid om te onderzoeken of mijn beweringen kloppen. Kortom: ik ben beschikbaar! Zie mijn linkedin pagina: http://www.linkedin.com/in/jjtiemersma
Ik houd jullie vast en zeker op de hoogte van de aanbiedingen.
Groet,
Jellie
De media buitelen deze dagen over elkaar heen met het ventileren van allerlei al dan niet gefundeerde opvattingen over toezichthouders. Over het algemeen wordt er niet echt complimenteus geschreven en gesproken over deze menselijke soort. Toezichthouders luisteren te veel naar de bestuurder, krijgen geld met nietsdoen dan wel met ja knikken, stellen niet de goede vragen en hadden veel en veel eerder in moeten grijpen.
Nu ben ik toevallig zelf ook zo'n toezichthouder, niet van megagrote organisaties - je moet klein beginnen - en voor aanmerkelijk minder geld dan als je zo'n klus bij bijvoorbeeld een bank moet klaren, maar toch gaat het in mijn geval ook om organisaties met meer dan 1000 medewerkers. Maar ik zit ook in een paar Raden van organisatie in de non profitsector met maximaal 75-100 medewerkers. En ik ben niet de enige. Overal in het land worden, soms met veel moeite, deze Raden van Toezicht, gevuld met mensen die de verantwoordelijkheid aandurven.
Want het is geen sinecure. Je bent geen bestuurder. Je bent niet 'de baas'. Je hebt maar beperkte bevoegdheden maar als het mis gaat ben je wel degelijk verantwoordelijk.
Je moet dus zorgen dat je de goede vragen stelt en over de goede informatie kunt beschikken.
Vaak komt die informatie vooral van de bestuurder. Daar mag je dus niet alleen genoegen mee nemen. Je moet ook andere bronnen aanboren zonder dat je op de stoel van die bestuurder gaat zitten. Dus met individuele medewerkers praten doe je niet zo gauw maar je moet wel zorgen dat je regelmatig bij de Ondernemingsraad aan tafel zit. En dan nog, dan nog is dat niet genoeg.
Je gezonde verstand, je onderbuikgevoel, een gezonde afstand tot de bestuurder, de signalen die je om je heen oppikt zijn net zo belangrijk als de financiele cijfers. Je moet alert blijven en je verantwoordelijk en betrokken blijven voelen. Het mag niet één van de vele vergaderingen worden die nu eenmaal in je agenda staan.
En ook al geldt dat, wat mij betreft, nog niet voor megaconcerns, ik denk dat er wezenlijk niet veel verandert als je in de Raad van Commissarissen van een bank terecht komt.
Ik ben dan ook bereid om te onderzoeken of mijn beweringen kloppen. Kortom: ik ben beschikbaar! Zie mijn linkedin pagina: http://www.linkedin.com/in/jjtiemersma
Ik houd jullie vast en zeker op de hoogte van de aanbiedingen.
Groet,
Jellie
dinsdag 20 oktober 2009
Fashionstory: een lichtblauwe zonnejurk
Lieve lezer,
Een liefde begint maar één keer!
Een lichtblauwe zonnejurk
Zuid Spanje is nog steeds heet in september. Toch merk je dat de zomer over haar hoogtepunt heen is. Het is broeierig warm maar het kan ineens donker worden en voor je het weet loop je midden in een bijna tropische regenbui. Nog geen tien minuten later staat de zon dan weer stralend aan de hemel. Dwalend door steden als Cordoba, Granada en Sevilla kies ik toch voor super zomerse outfits en laat me verrassen.
Elke stad die ik bezoek is anders. Granada is werelds, elegant en modern. Ruim opgezette avenida´s, grote warenhuizen, paleizen met gigantische tuincomplexen waar je eeuwen terug in de tijd waant. Cordoba wordt gedomineerd door een kerk die rond een moskee is gebouwd, een goed voorbeeld van hoe respectloos mensen al eeuwenlang met elkaar omgaan als het gaat om religie. Deze stad maakt me weemoedig. Als laatste reis ik door naar Sevilla. De stad van Carmen, de Joodse wijk, de wereldtentoonstelling, de kleine nauwe straatjes waar je kunt verdwalen en de sinaasappellikeur Pacharan die thuis nooit meer zo lekker was als daar.
Ik was daar niet alleen. Een culturele rondreis door Zuid Spanje had ik geboekt. De tweede keer dat ik alleen op reis ging. Deze keer met een groep. Het was geen leuke groep. Maar er waren gelukkig een aantal mensen waarmee ik het wel goed kon vinden. Elke avond zaten we tot laat op een terras. Tapas eten, wijn drinken en veel praten. Alles om maar zo weinig mogelijk op je hotelkamer te hoeven zijn. Want ik kan je verzekeren, de hotels en de gezamenlijke maaltijden leverden geen bijdrage aan de fantastische culturele ervaring die deze reis moet worden volgens de touroperator. Bovendien was het de manier om in contact te komen met de inwoners van de plaatsen die we bezochten. Met wat Engels en een paar Spaans woorden probeerden we te achterhalen hoe het moest zijn om te wonen in een stad waar je acht maanden per jaar tot diep in de nacht kon genieten het echte stadsleven.
Vaak bleven we met ons drieën over. Twee vrouwen en een man. Drie mensen met totaal verschillende carrières, achtergronden en visies op het leven. En toch voelde het goed. Met haar heb ik de hele week leuke maar oppervlakkige gesprekken gevoerd, zoals je dat doet met mensen die je net kent en waarvan je weet dat je ze na de vakantie niet weer zult zien. Met hem was het anders, we hadden de eerste dag al een lang gesprek gehad. En dat nadat hij mij had gered uit een voor mij ontzettend lastige situatie. Zoals altijd was ik van menig dat ik alles moest kunnen, dus natuurlijk kon ik die wandeling door het rotsachtige natuurpark bij Malaga maken. En dat terwijl ik mijn hele leven al geen perspectief kan zien door een oogafwijking. Voor mij waren alle rotsen dus even plat en lagen ze gelijkmatig naast elkaar net als een gewoon Nederlands trottoir. Dat bleek dus niet zo te zijn. Na een uur ploeteren was ik gaan zitten met in mijn hoofd maar een gedachte: als ik hier weg moet komen ze maar halen. En ik werd gehaald, door mijn nog onbekende reisgenoot. Samen met hem, met zijn hand in de mijne, heb ik de wandeling afgemaakt. Ik voelde me trots maar ook heel kwetsbaar. Ik gaf me niet zo makkelijk over maar nu had ik geen keus gehad en het voelde goed. Hij maakte er geen misbruik van en ´s middags onder het genot van een goed glas wijn kon ik hem dan ook zonder gene vertellen dat alle mannen niet deugden. Hij probeerde die uitspraak te nuanceren maar ik geloof niet dat ik daar op dat moment voor open stond.
De rest van de week bleven we met zijn drieën optrekken. Hij wist veel over de bezienswaardigheden die we bezochten. En hij hield van winkelen. Hoeveel mannen kwam je nu tegen die verstand hebben van mode en in elk geval de indruk konden wekken dat ze het niet erg vonden om winkel in, winkel uit te gaan. Op de een of andere manier vonden hij en ik elkaar steeds weer. Zij was er ook altijd bij maar ik keek er vooral naar uit om hem weer te zien.
De laatste dagen van onze reis waren we dus in Sevilla, een mooie oude stad met een lange geschiedenis. We liepen van wijk naar wijk, raakten ontroerd door de oude Joodse wijk en vroegen ons af wat er in de middeleeuwen allemaal gebeurd moet zijn met mensen die een ander geloof aanhingen. Mensen die niet katholiek waren. En toch, als je wandelt door de kathedraal die op het centrale piazza nog steeds in volle glorie staat te pronken, dan kun je niet anders dan bewondering hebben voor de onverzettelijkheid die nodig moet zijn geweest om zulke bouwwerken neer te zetten.
Onze laatste avond brak aan. Ik kwam de trap af in ons hotel in een korte, zonnige, lichtblauwe zomerjurk met spaghettibandjes. Hij maakte me een compliment, hij vond dat ik er zo mooi uit zag. Ik lachte naar hem. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde me ineens zoals die jurk. Licht, luchtig en mooi! We liepen de warme nazomeravond in. Het was broeierig warm, meer dan die jurk leek ik niet nodig te hebben. We dronken veel wijn. Na een tijdje waren we de rest van het gezelschap kwijt, ik weet niet meer hoe dat kwam. Ineens liepen we in de schaduwen van de kathedraal. De kathedraal werd hier en daar verlicht door oranje schijnwerpers. Het werd wat killer. Ik kreeg het koud in mijn blote jurk. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me tegen zich aan. Ik begon ineens te gloeien. Ik wilde meer, meer voelen. Nog dichter liepen we langs de muren van het eeuwenoude gebouw. Er waren nissen die zo donker waren dat niemand ons meer kon zien. We stonden stil in zo´n nis waar de schijnwerpers niet konden komen. Opeens nam hij mijn gezicht in zijn handen en kuste me. Onze eerste kus. Een lieve, lichte kus. Zacht en luchtig als mijn lichtblauwe zomerjurk.
Groet,
JJ
Een liefde begint maar één keer!
Een lichtblauwe zonnejurk
Zuid Spanje is nog steeds heet in september. Toch merk je dat de zomer over haar hoogtepunt heen is. Het is broeierig warm maar het kan ineens donker worden en voor je het weet loop je midden in een bijna tropische regenbui. Nog geen tien minuten later staat de zon dan weer stralend aan de hemel. Dwalend door steden als Cordoba, Granada en Sevilla kies ik toch voor super zomerse outfits en laat me verrassen.
Elke stad die ik bezoek is anders. Granada is werelds, elegant en modern. Ruim opgezette avenida´s, grote warenhuizen, paleizen met gigantische tuincomplexen waar je eeuwen terug in de tijd waant. Cordoba wordt gedomineerd door een kerk die rond een moskee is gebouwd, een goed voorbeeld van hoe respectloos mensen al eeuwenlang met elkaar omgaan als het gaat om religie. Deze stad maakt me weemoedig. Als laatste reis ik door naar Sevilla. De stad van Carmen, de Joodse wijk, de wereldtentoonstelling, de kleine nauwe straatjes waar je kunt verdwalen en de sinaasappellikeur Pacharan die thuis nooit meer zo lekker was als daar.
Ik was daar niet alleen. Een culturele rondreis door Zuid Spanje had ik geboekt. De tweede keer dat ik alleen op reis ging. Deze keer met een groep. Het was geen leuke groep. Maar er waren gelukkig een aantal mensen waarmee ik het wel goed kon vinden. Elke avond zaten we tot laat op een terras. Tapas eten, wijn drinken en veel praten. Alles om maar zo weinig mogelijk op je hotelkamer te hoeven zijn. Want ik kan je verzekeren, de hotels en de gezamenlijke maaltijden leverden geen bijdrage aan de fantastische culturele ervaring die deze reis moet worden volgens de touroperator. Bovendien was het de manier om in contact te komen met de inwoners van de plaatsen die we bezochten. Met wat Engels en een paar Spaans woorden probeerden we te achterhalen hoe het moest zijn om te wonen in een stad waar je acht maanden per jaar tot diep in de nacht kon genieten het echte stadsleven.
Vaak bleven we met ons drieën over. Twee vrouwen en een man. Drie mensen met totaal verschillende carrières, achtergronden en visies op het leven. En toch voelde het goed. Met haar heb ik de hele week leuke maar oppervlakkige gesprekken gevoerd, zoals je dat doet met mensen die je net kent en waarvan je weet dat je ze na de vakantie niet weer zult zien. Met hem was het anders, we hadden de eerste dag al een lang gesprek gehad. En dat nadat hij mij had gered uit een voor mij ontzettend lastige situatie. Zoals altijd was ik van menig dat ik alles moest kunnen, dus natuurlijk kon ik die wandeling door het rotsachtige natuurpark bij Malaga maken. En dat terwijl ik mijn hele leven al geen perspectief kan zien door een oogafwijking. Voor mij waren alle rotsen dus even plat en lagen ze gelijkmatig naast elkaar net als een gewoon Nederlands trottoir. Dat bleek dus niet zo te zijn. Na een uur ploeteren was ik gaan zitten met in mijn hoofd maar een gedachte: als ik hier weg moet komen ze maar halen. En ik werd gehaald, door mijn nog onbekende reisgenoot. Samen met hem, met zijn hand in de mijne, heb ik de wandeling afgemaakt. Ik voelde me trots maar ook heel kwetsbaar. Ik gaf me niet zo makkelijk over maar nu had ik geen keus gehad en het voelde goed. Hij maakte er geen misbruik van en ´s middags onder het genot van een goed glas wijn kon ik hem dan ook zonder gene vertellen dat alle mannen niet deugden. Hij probeerde die uitspraak te nuanceren maar ik geloof niet dat ik daar op dat moment voor open stond.
De rest van de week bleven we met zijn drieën optrekken. Hij wist veel over de bezienswaardigheden die we bezochten. En hij hield van winkelen. Hoeveel mannen kwam je nu tegen die verstand hebben van mode en in elk geval de indruk konden wekken dat ze het niet erg vonden om winkel in, winkel uit te gaan. Op de een of andere manier vonden hij en ik elkaar steeds weer. Zij was er ook altijd bij maar ik keek er vooral naar uit om hem weer te zien.
De laatste dagen van onze reis waren we dus in Sevilla, een mooie oude stad met een lange geschiedenis. We liepen van wijk naar wijk, raakten ontroerd door de oude Joodse wijk en vroegen ons af wat er in de middeleeuwen allemaal gebeurd moet zijn met mensen die een ander geloof aanhingen. Mensen die niet katholiek waren. En toch, als je wandelt door de kathedraal die op het centrale piazza nog steeds in volle glorie staat te pronken, dan kun je niet anders dan bewondering hebben voor de onverzettelijkheid die nodig moet zijn geweest om zulke bouwwerken neer te zetten.
Onze laatste avond brak aan. Ik kwam de trap af in ons hotel in een korte, zonnige, lichtblauwe zomerjurk met spaghettibandjes. Hij maakte me een compliment, hij vond dat ik er zo mooi uit zag. Ik lachte naar hem. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde me ineens zoals die jurk. Licht, luchtig en mooi! We liepen de warme nazomeravond in. Het was broeierig warm, meer dan die jurk leek ik niet nodig te hebben. We dronken veel wijn. Na een tijdje waren we de rest van het gezelschap kwijt, ik weet niet meer hoe dat kwam. Ineens liepen we in de schaduwen van de kathedraal. De kathedraal werd hier en daar verlicht door oranje schijnwerpers. Het werd wat killer. Ik kreeg het koud in mijn blote jurk. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me tegen zich aan. Ik begon ineens te gloeien. Ik wilde meer, meer voelen. Nog dichter liepen we langs de muren van het eeuwenoude gebouw. Er waren nissen die zo donker waren dat niemand ons meer kon zien. We stonden stil in zo´n nis waar de schijnwerpers niet konden komen. Opeens nam hij mijn gezicht in zijn handen en kuste me. Onze eerste kus. Een lieve, lichte kus. Zacht en luchtig als mijn lichtblauwe zomerjurk.
Groet,
JJ
maandag 12 oktober 2009
Rolemodels
Dag Lezer,
Zaterdag 10 oktober was ik met M bij de verkiezing van de Etnnische Zakenvrouw van Nederland http://www.ezvn.nl/ . Een fantastische gala-avond. Iedereen was er, Prem presenteerd, de dames die hebben gewonnen hadden het verdiend, de Minister President was amusant, waarover iedereen overigens erg verrast leek te zijn, er was muziek van Replay, een modeshow van Ronald Kolk, http://www.ronaldkolk.nl/ één van mijn favorieten en de gasten waren leuk! Kortom, alle ingredienten voor een topavond.
Maar eigenlijk is het niet ok dat we dit soort avonden nog moeten organiseren. Awards voor etnische zakenvrouwen, de verkiezing van de Nederlandse zakenvrouw en manager van het jaar, de CAP-awards voor mensen met een handicap en ga zo nog maar even door. Blijkbaar hebben we nog steeds dat soort rolemodels nodig.
Nee, waar ik moeite mee heb is dat we nog allerlei verschillende soorten rolmodellen nodig hebben, met al dan niet een andere huidsklaar, een ander geslacht, een lichamelijke beperking, etc. Laten we daar nu maar eens mee ophouden en met elkaar ieder jaar een aantal mensen in de schijnwerpers zettten die uiteenlopende achtergronden hebben en rolemodel willen zijn voor alle Nederlanders! En ik weet zeker, de grote ondernemer zal dan nog een boel kunnen leren van die vrouw die in 1 van de Vogelaarwijken een project heeft opgezet om\VMBO-dropouts weer aan de slag te krijgen.
En als de MP net zo leuk doet als zaterdagavond, dan mag hij de jury voorzitten.
Groet,
JJ
Zaterdag 10 oktober was ik met M bij de verkiezing van de Etnnische Zakenvrouw van Nederland http://www.ezvn.nl/ . Een fantastische gala-avond. Iedereen was er, Prem presenteerd, de dames die hebben gewonnen hadden het verdiend, de Minister President was amusant, waarover iedereen overigens erg verrast leek te zijn, er was muziek van Replay, een modeshow van Ronald Kolk, http://www.ronaldkolk.nl/ één van mijn favorieten en de gasten waren leuk! Kortom, alle ingredienten voor een topavond.
Maar eigenlijk is het niet ok dat we dit soort avonden nog moeten organiseren. Awards voor etnische zakenvrouwen, de verkiezing van de Nederlandse zakenvrouw en manager van het jaar, de CAP-awards voor mensen met een handicap en ga zo nog maar even door. Blijkbaar hebben we nog steeds dat soort rolemodels nodig. Op zich heb ik helemaal niets tegen rolemodels, integendeel! Het is prima dat mensen, instellingen of bedrijven laten zien aan nieuwe generaties hoe zij de dingen hebben aangepakt, waarom\zij verder zijn gekomen dan de middelmaat, welke in ons land op dit moment de dienst lijkt uit te maken. Ik ben dol op mensen met ambitie. Ook ik leer veel van bijzondere mensen om me heen die wel durfden te doen waar ze van droomden, die hun passie volgen. En dat kunnen grote dingen zijn, het verdienen van veel geld, het opzetten van bedrijven maar veel vaker gaat het om mensen waar ik energie van krijg. Die mij inspireren om een volgende, al is het soms kleine stap, te zetten en niet stil te blijven staan.
Nee, waar ik moeite mee heb is dat we nog allerlei verschillende soorten rolmodellen nodig hebben, met al dan niet een andere huidsklaar, een ander geslacht, een lichamelijke beperking, etc. Laten we daar nu maar eens mee ophouden en met elkaar ieder jaar een aantal mensen in de schijnwerpers zettten die uiteenlopende achtergronden hebben en rolemodel willen zijn voor alle Nederlanders! En ik weet zeker, de grote ondernemer zal dan nog een boel kunnen leren van die vrouw die in 1 van de Vogelaarwijken een project heeft opgezet om\VMBO-dropouts weer aan de slag te krijgen.
En als de MP net zo leuk doet als zaterdagavond, dan mag hij de jury voorzitten.
Groet,
JJ
Fashionstory: een kakikleurig mantelpakje
Lieve lezer,
Al eerder hebben jullie kunnen lezen over welke herinneringen een bepaald kledingsstuk bij mij kan oproepen. Dit verhaal gaat over mijn allereerste mantelpakje. Voor mij is dit het meest persoonlijke verhaal dat ik tot nu toe met jullie heb gedeeld. En toch valt het me niet zwaar. Misschien schrijf ik dingen van me af om zo de ruimte te krijgen voor het schrijven van nieuwe verhalen, het optekenen van nieuwe herinneringen.
Een kakikleurig mantelpakje
Mama is dood. Het is woensdagmorgen 11 februari 1987. Om vijf uur word ik wakker gemaakt uit en onrustige slaap. Ik heb vannacht nog aan haar bed gestaan. Wist niet meer wat ik moest zeggen. Misschien hoefde ik ook wel niets meer te zeggen. Ze lag daar zo stil maar toch ook zo rustig. Ze wilde niet meer leven. Ze wilde naar de hemel, naar haar Vader, de God waar ze onomstotelijk in geloofde. Ik gunde dat haar. Ze was immers zo ziek, zo verzwakt. De kanker had haar lichaam kapot gemaakt. Maar het is toch nog onverwacht als het dan ineens zo ver is. Papa vertelt dat mama dood is. Hij huilt. Ik niet. Ik kan niet huilen, heb nooit goed kunnen huilen. Ik zie hoe hij lijdt. Wil hem troosten maar vind de woorden niet.
Het wordt licht. De dag begint. Het huis stroomt vol met familie. Veel familie. Iedereen zal het vast goed bedoelen maar ik zou het liefst alleen willen zijn. Dat gaat blijkbaar niet. Er moet veel gebeuren. De begrafenisondernemer komt binnen en even daarna de dominee. Er wordt gesproken over de tekst van de rouwkaart, de advertentie, de inhoud en de liturgie van de kerkdienst. Het is te druk om iets te voelen of om ergens over na te denken. De dag vliegt voorbij. Mama wordt aangekleed en bij ons weggehaald. Ze zal worden opgebaard in het Heer Ivo huis. Ik help mee waar ik kan. Ben blij iets te doen te hebben. De laatste weken hebben immers vooral bestaan uit wachten, wachten op een einde dat onherroepelijk zou komen. We praatten er niet veel over maar we wisten het allemaal.
Ik voel me schuldig omdat ik niet wanhopig ben van verdriet, omdat ik in staat ben allerlei dingen te regelen. Ik trek me terug op mijn kamer en huil, ik wil huilen, wil iets voelen. Diep in mijn hart voel ik intussen ook iets van opluchting. Omdat het lange wachten voorbij is. Voor haar? Voor mij? Ik zeg niet wat ik voel, bang dat men mij egoïstisch vindt.
Donderdag verloopt het zelfde als de dag daarvoor. En ik wil weg. Ik wil winkelen. Over een paar dagen wordt mama begraven en ik weet niet wat ik aan moet. Ik heb niets dat past bij wat ik voel en wat ik wil laten zien. Dat klinkt als twee totaal verschillende dingen maar zo is het niet. Ik voel me deze dagen heel erg de oudste dochter, ik wil kalmte uitstralen en voel me ook zo. Ik wil geen medelijden. Van niemand.
Ik ga alleen de stad in. Geld speelt deze keer geen rol. Ik moet iets vinden dat past bij mijn stemming. Ik kom in winkels waar ik vaker spullen koop, in winkels waar ik anders nooit kom, kortom, alle winkels die Leeuwarden heeft maar vind niets. Ik voel dat de paniek toeslaat. Dan zie ik een boetiekje in de Sint Jacobstraat, een lange, smalle winkel. Ik bekijk alles zorgvuldig en als een vriendelijke verkoopster mij vraagt wat ik nodig heb, vertel ik dat ik iets nodig heb voor een begrafenis. Ik vertel niet dat mijn moeder dood is.
Ze laat me veel spullen zien, er is niets van mijn gading bij. Dan laat ze mij als laatste een linnen kakikleurig mantelpakje zien. Een rok tot op de knie, een lang, enigszins getailleerd colbert dat over mijn heupen valt. Ik kan het eigenlijk niet betalen maar als ik het aantrek, voel ik dat het goed is. Het is stijlvol maar niet te. Zakelijk maar niet te koel. De kleur is rustig, geen zwart maar dat past ook niet bij onze familie, te dramatisch. Ik besluit het te kopen maar ik ben nog niet klaar. Ik moet er nog iets onder dragen. Het zijn immers de jaren van de blouses, hooggesloten, keurig. Ik kiest voor een zeeblauwe blouse van synthetisch materiaal. Samen met zwarte pumps en huidkleurige panty’s maakt deze aankoop het plaatje dat ik in mijn hoofd heb, compleet.
Die zaterdag, twee dagen later, hebben we mama begraven. Ik ben die ochtend vroeg opgestaan. Mijn nieuwe kleren voelden koel en schoon aan, als een veilig omhulsel. Staand voor de spiegel, voel ik me rustig worden. Ik weet dat ik het aankan. Ook deze dag kom ik door. Ik zal zijn wat ik wil zijn, niet omdat een ander dat van mij verwacht maar om wat ik van mezelf verwacht. Omdat dat is wie ik ben.
Bij de kerkdienst en de begrafenis daarna waren heel veel mensen. Ook al mijn vrienden en vriendinnen. Mensen huilden, ook mensen die haar nauwelijks hadden gekend. Ik dacht waarom huilen jullie eigenlijk, jullie kennen haar immers niet. Als er al iemand mag huilen, ben ik dat wel. Maar bij mij kwamen er nauwelijks tranen. Wel keek ik zo nu en dan naar boven en vroeg me af wat mama zou denken als ze ons allemaal zo zou zien, daar boven in de hemel. Mijn mantelpakje beschermde me, zo leek het wel.
Dat mantelpakje heb ik nog lang gedragen. Het was niet ´´besmet´´ geraakt doordat ik het tijdens de begrafenis van mijn moeder had gedragen. En hoe kon dat ook, het had me immers moed gegeven. Ook wilde ik het niet bewaren als een soort relikwie of herinnering. Ik wilde verder leven. Ik heb het dus gewoon gedragen tot het bijna versleten was. Het jasje op een spijkerbroek, het rokje met andere truitjes of blouses. Uiteindelijk heb ik het jasje weg moeten gooien. Ik droeg het toen ik mijn haar liet laten kleuren en er per ongeluk een klodder haarverf op de kraag van het jasje terecht kwam waardoor de stof onherstelbaar beschadigd werd. Niemand kon er iets aan doen maar ik ben huilend naar huis gefietst nadat ik bij de kapper vandaan kwam.
Zomer 2006.
Ook nu voel ik weer de emotie die hoort bij dit verhaal. En dat geeft niet. Ik was geen kind meer toen maar soms toch ook nog even wel. Of ik het goed heb gedaan? ik weet het niet maar ik weet wel dat ik nog vaak even naar boven kijk om te me er even van te vergewissen dat het goed is zo.
Liefs,
JJ
Al eerder hebben jullie kunnen lezen over welke herinneringen een bepaald kledingsstuk bij mij kan oproepen. Dit verhaal gaat over mijn allereerste mantelpakje. Voor mij is dit het meest persoonlijke verhaal dat ik tot nu toe met jullie heb gedeeld. En toch valt het me niet zwaar. Misschien schrijf ik dingen van me af om zo de ruimte te krijgen voor het schrijven van nieuwe verhalen, het optekenen van nieuwe herinneringen.
Een kakikleurig mantelpakje
Mama is dood. Het is woensdagmorgen 11 februari 1987. Om vijf uur word ik wakker gemaakt uit en onrustige slaap. Ik heb vannacht nog aan haar bed gestaan. Wist niet meer wat ik moest zeggen. Misschien hoefde ik ook wel niets meer te zeggen. Ze lag daar zo stil maar toch ook zo rustig. Ze wilde niet meer leven. Ze wilde naar de hemel, naar haar Vader, de God waar ze onomstotelijk in geloofde. Ik gunde dat haar. Ze was immers zo ziek, zo verzwakt. De kanker had haar lichaam kapot gemaakt. Maar het is toch nog onverwacht als het dan ineens zo ver is. Papa vertelt dat mama dood is. Hij huilt. Ik niet. Ik kan niet huilen, heb nooit goed kunnen huilen. Ik zie hoe hij lijdt. Wil hem troosten maar vind de woorden niet.
Het wordt licht. De dag begint. Het huis stroomt vol met familie. Veel familie. Iedereen zal het vast goed bedoelen maar ik zou het liefst alleen willen zijn. Dat gaat blijkbaar niet. Er moet veel gebeuren. De begrafenisondernemer komt binnen en even daarna de dominee. Er wordt gesproken over de tekst van de rouwkaart, de advertentie, de inhoud en de liturgie van de kerkdienst. Het is te druk om iets te voelen of om ergens over na te denken. De dag vliegt voorbij. Mama wordt aangekleed en bij ons weggehaald. Ze zal worden opgebaard in het Heer Ivo huis. Ik help mee waar ik kan. Ben blij iets te doen te hebben. De laatste weken hebben immers vooral bestaan uit wachten, wachten op een einde dat onherroepelijk zou komen. We praatten er niet veel over maar we wisten het allemaal.
Ik voel me schuldig omdat ik niet wanhopig ben van verdriet, omdat ik in staat ben allerlei dingen te regelen. Ik trek me terug op mijn kamer en huil, ik wil huilen, wil iets voelen. Diep in mijn hart voel ik intussen ook iets van opluchting. Omdat het lange wachten voorbij is. Voor haar? Voor mij? Ik zeg niet wat ik voel, bang dat men mij egoïstisch vindt.
Donderdag verloopt het zelfde als de dag daarvoor. En ik wil weg. Ik wil winkelen. Over een paar dagen wordt mama begraven en ik weet niet wat ik aan moet. Ik heb niets dat past bij wat ik voel en wat ik wil laten zien. Dat klinkt als twee totaal verschillende dingen maar zo is het niet. Ik voel me deze dagen heel erg de oudste dochter, ik wil kalmte uitstralen en voel me ook zo. Ik wil geen medelijden. Van niemand.
Ik ga alleen de stad in. Geld speelt deze keer geen rol. Ik moet iets vinden dat past bij mijn stemming. Ik kom in winkels waar ik vaker spullen koop, in winkels waar ik anders nooit kom, kortom, alle winkels die Leeuwarden heeft maar vind niets. Ik voel dat de paniek toeslaat. Dan zie ik een boetiekje in de Sint Jacobstraat, een lange, smalle winkel. Ik bekijk alles zorgvuldig en als een vriendelijke verkoopster mij vraagt wat ik nodig heb, vertel ik dat ik iets nodig heb voor een begrafenis. Ik vertel niet dat mijn moeder dood is.
Ze laat me veel spullen zien, er is niets van mijn gading bij. Dan laat ze mij als laatste een linnen kakikleurig mantelpakje zien. Een rok tot op de knie, een lang, enigszins getailleerd colbert dat over mijn heupen valt. Ik kan het eigenlijk niet betalen maar als ik het aantrek, voel ik dat het goed is. Het is stijlvol maar niet te. Zakelijk maar niet te koel. De kleur is rustig, geen zwart maar dat past ook niet bij onze familie, te dramatisch. Ik besluit het te kopen maar ik ben nog niet klaar. Ik moet er nog iets onder dragen. Het zijn immers de jaren van de blouses, hooggesloten, keurig. Ik kiest voor een zeeblauwe blouse van synthetisch materiaal. Samen met zwarte pumps en huidkleurige panty’s maakt deze aankoop het plaatje dat ik in mijn hoofd heb, compleet.
Die zaterdag, twee dagen later, hebben we mama begraven. Ik ben die ochtend vroeg opgestaan. Mijn nieuwe kleren voelden koel en schoon aan, als een veilig omhulsel. Staand voor de spiegel, voel ik me rustig worden. Ik weet dat ik het aankan. Ook deze dag kom ik door. Ik zal zijn wat ik wil zijn, niet omdat een ander dat van mij verwacht maar om wat ik van mezelf verwacht. Omdat dat is wie ik ben.
Bij de kerkdienst en de begrafenis daarna waren heel veel mensen. Ook al mijn vrienden en vriendinnen. Mensen huilden, ook mensen die haar nauwelijks hadden gekend. Ik dacht waarom huilen jullie eigenlijk, jullie kennen haar immers niet. Als er al iemand mag huilen, ben ik dat wel. Maar bij mij kwamen er nauwelijks tranen. Wel keek ik zo nu en dan naar boven en vroeg me af wat mama zou denken als ze ons allemaal zo zou zien, daar boven in de hemel. Mijn mantelpakje beschermde me, zo leek het wel.
Dat mantelpakje heb ik nog lang gedragen. Het was niet ´´besmet´´ geraakt doordat ik het tijdens de begrafenis van mijn moeder had gedragen. En hoe kon dat ook, het had me immers moed gegeven. Ook wilde ik het niet bewaren als een soort relikwie of herinnering. Ik wilde verder leven. Ik heb het dus gewoon gedragen tot het bijna versleten was. Het jasje op een spijkerbroek, het rokje met andere truitjes of blouses. Uiteindelijk heb ik het jasje weg moeten gooien. Ik droeg het toen ik mijn haar liet laten kleuren en er per ongeluk een klodder haarverf op de kraag van het jasje terecht kwam waardoor de stof onherstelbaar beschadigd werd. Niemand kon er iets aan doen maar ik ben huilend naar huis gefietst nadat ik bij de kapper vandaan kwam.
Zomer 2006.
Ook nu voel ik weer de emotie die hoort bij dit verhaal. En dat geeft niet. Ik was geen kind meer toen maar soms toch ook nog even wel. Of ik het goed heb gedaan? ik weet het niet maar ik weet wel dat ik nog vaak even naar boven kijk om te me er even van te vergewissen dat het goed is zo.
Liefs,
JJ
donderdag 8 oktober 2009
Ogenupdate: duivels dllemma?
Dag Lezer,
Regelmatig of eigenlijk heel vaak, wordt mij de vraag gesteld: wanneer wordt je nu geopereerd? Het antwoord is even simpel als ingewikkeld: namelijk geen idee!
Mijn afspraak met het UMCG is zonder opgaaf van redenen verzet van 14 oktober naar 2 november. Ook kan men mij dan nog niet vertellen met wie ik precies een afspraak heb. De arts die volgens het OZR mij zou moeten opereren of een 'gewone' oogarts of misschien zelfs één in opleiding.
Het heeft geen zin om daar al te gefrustreed op te reageren bij de dame achter de telefoon want dat leidt inmiddels tot de reactie: oh, bent u het weer, u moet geduld hebben......
Ik beschik inmiddels wel over mijn dossier maar helaas zit daar nog niet de uitgebreide brief in van het OZR naar aanleiding van de uitslag van de second opinion, te weten, voor zover mijn geheugen nog werkt, tweede helft september verder met behandeling, bloed laten controleren vanwege de negatieve effecten van de pillen die ik moet slikken en een dringend advies over wie de operatie moet uitvoeren. Ik heb dus maar opnieuw een brief gestuurd naar het ziekenhuis om ook over die brief te kunnen beschikken zodat ik zeker weet dat dat wat mij is gezegd op papier staat. Dit vooral om me goed te kunnen wapenen tegen de dames en heren van het UMCG, mocht dat nodig zijn.
Mijn bloed heb ik zelf maar laten controleren. Vandaag heb ik gehoord dat alles nog goed is dus dat betekent dat ik de pillen nog wel even kan gebruiken. Op de lange termijn wordt echter gesteld dat de medicatie, die ook tegen hoogteziekte wordt gebruikt, slecht is voor lever en nieren.
Dat het bloed goed is, is fijn maar ik zou het eigenlijk ook wel met een pilletje minder willen proberen om te zien wat dat doet met mijn zicht en de druk. Want sinds een week of twee gaat het beter. Ik heb soms zelfs het idee dat ik een deel van mijn zicht wat ik had, voordat het mis ging, weer terug heb. Alleen het lezen op de computer en het lang lezen van stukken en een boek lukt nog niet goed. Maar echt zeker weten doe ik dat nog niet want ik doe nog niet alles wat ik voorheen ook deed.
Maar omdat je niet kan voelen hoe het met je oogdruk gaat weet je ook niet of je wellicht met iets minder van die vervelende medicatie toe zou kunnen. Want misschien heb ik gewoon alleen maar minder last van de medicatie en de druppels en is de oogdruk nog steeds niet structureel lager. Geen idee want een afspraak in het ziekenhuis is zoals inmiddels bekend, bijna net zo ingewikkeld te maken als een afspraak met, laten we zeggen, Barack Obama.
Dus enerzijds goed nieuws en anderzijds heel erg ingewikkeld. Want wat ga ik straks doen? Ik weet nu wat ik zie en wat ik heb. De operatie is risicovol en daarnaast is het zo dat iedere keer als het buisje, de drain die er in moet om de druk te verminderen, dichtslibt en er een nieuwe in moet, er littekenweefsel kan ontstaan waardoor het zicht weer minder wordt.
Ik geniet nu nog maar even van het feit dat ik me veel beter voel dan een paar weken geleden. Afhankelijk van de hoogte van de druk en het feit of minder medicatie wel of niet zou werken moet ik toch wellicht voor de operatie kiezen.
Kortom, een duivels dilemma! Het is net een donkere wolk die altijd in de lucht hangt bij alles wat je doet. Als je niet oppast, sta je stil en laat je kansen liggen. Want ja, wie weet, moet je volgende maand wel dit of overmorgen dat en dan is het nu niet handig om, .... en ga zo maar door.
En weten jullie wat nou het allervervelendste is, ik zie niet zo veel maar die wolk, die zie ik dan weer wel.
Liefs,
JJ
Regelmatig of eigenlijk heel vaak, wordt mij de vraag gesteld: wanneer wordt je nu geopereerd? Het antwoord is even simpel als ingewikkeld: namelijk geen idee!
Mijn afspraak met het UMCG is zonder opgaaf van redenen verzet van 14 oktober naar 2 november. Ook kan men mij dan nog niet vertellen met wie ik precies een afspraak heb. De arts die volgens het OZR mij zou moeten opereren of een 'gewone' oogarts of misschien zelfs één in opleiding.
Het heeft geen zin om daar al te gefrustreed op te reageren bij de dame achter de telefoon want dat leidt inmiddels tot de reactie: oh, bent u het weer, u moet geduld hebben......
Ik beschik inmiddels wel over mijn dossier maar helaas zit daar nog niet de uitgebreide brief in van het OZR naar aanleiding van de uitslag van de second opinion, te weten, voor zover mijn geheugen nog werkt, tweede helft september verder met behandeling, bloed laten controleren vanwege de negatieve effecten van de pillen die ik moet slikken en een dringend advies over wie de operatie moet uitvoeren. Ik heb dus maar opnieuw een brief gestuurd naar het ziekenhuis om ook over die brief te kunnen beschikken zodat ik zeker weet dat dat wat mij is gezegd op papier staat. Dit vooral om me goed te kunnen wapenen tegen de dames en heren van het UMCG, mocht dat nodig zijn.
Mijn bloed heb ik zelf maar laten controleren. Vandaag heb ik gehoord dat alles nog goed is dus dat betekent dat ik de pillen nog wel even kan gebruiken. Op de lange termijn wordt echter gesteld dat de medicatie, die ook tegen hoogteziekte wordt gebruikt, slecht is voor lever en nieren.
Dat het bloed goed is, is fijn maar ik zou het eigenlijk ook wel met een pilletje minder willen proberen om te zien wat dat doet met mijn zicht en de druk. Want sinds een week of twee gaat het beter. Ik heb soms zelfs het idee dat ik een deel van mijn zicht wat ik had, voordat het mis ging, weer terug heb. Alleen het lezen op de computer en het lang lezen van stukken en een boek lukt nog niet goed. Maar echt zeker weten doe ik dat nog niet want ik doe nog niet alles wat ik voorheen ook deed.
Maar omdat je niet kan voelen hoe het met je oogdruk gaat weet je ook niet of je wellicht met iets minder van die vervelende medicatie toe zou kunnen. Want misschien heb ik gewoon alleen maar minder last van de medicatie en de druppels en is de oogdruk nog steeds niet structureel lager. Geen idee want een afspraak in het ziekenhuis is zoals inmiddels bekend, bijna net zo ingewikkeld te maken als een afspraak met, laten we zeggen, Barack Obama.
Dus enerzijds goed nieuws en anderzijds heel erg ingewikkeld. Want wat ga ik straks doen? Ik weet nu wat ik zie en wat ik heb. De operatie is risicovol en daarnaast is het zo dat iedere keer als het buisje, de drain die er in moet om de druk te verminderen, dichtslibt en er een nieuwe in moet, er littekenweefsel kan ontstaan waardoor het zicht weer minder wordt.
Ik geniet nu nog maar even van het feit dat ik me veel beter voel dan een paar weken geleden. Afhankelijk van de hoogte van de druk en het feit of minder medicatie wel of niet zou werken moet ik toch wellicht voor de operatie kiezen.
Kortom, een duivels dilemma! Het is net een donkere wolk die altijd in de lucht hangt bij alles wat je doet. Als je niet oppast, sta je stil en laat je kansen liggen. Want ja, wie weet, moet je volgende maand wel dit of overmorgen dat en dan is het nu niet handig om, .... en ga zo maar door.
En weten jullie wat nou het allervervelendste is, ik zie niet zo veel maar die wolk, die zie ik dan weer wel.
Liefs,
JJ
zondag 4 oktober 2009
Verslaafd
Lieve lezer,
Ken je die reclamespot van KPN, die van de vrouw die in een kamer vol tassen straalverliefd staat te kijken naar haar laatste aanwinst? Nou, ik zou die vrouw kunnen zijn!
ik weet precies wat ze voelt. Ik ken het gevoel van de nieuwe tas die fonkelnieuw staat te pronken in je walk in closet. Het zachte leer, het superhippe ontwerp, het gevoel dat ie van jou is! Alleen van jou! Ik kan het niet goed uitleggen maar het maakt me heel erg blij!
En dan de allereerste keer dat je 'm vult met alles wat je nodig hebt om 'm mee te nemen de straat op. Als je dan op straat loopt, heb je toch het idee dat iedereen ziet wat voor vrouw van de wereld jij wel niet bent want jij weet hoe het hoort. Jij weet welke tas 'hot' is en nog belangrijker: hoe je hem moet dragen.
Maar om nog even terug te komen op de reclamespot: gelukkig zou mijn lief M het ook (nog!) niet in zijn hoofd halen om ongevraagd mijn schatten via Marktplaats te verkopen. Ik geloof dat de relatie dan toch zeer ernstig onder druk zou komen te staan....
Even terug naar de tassen. Ik moet me tenslotte aan de echte prioriteiten houden. Ik heb planken vol tassen, veel te veel, in alle kleuren en maten en er gaat er zelfs wel eens één weg. jawel, inmiddels word ik toch steeds kritischer op mijn collectie! Ook heb ik er last van als een tas iets mankeert. Ja echt, als ie slijt of stuk gaat, kan ik daar soms dagenlang behoorlijk chagerijnig van zijn.
Regelmatig wissel ik van tas, helaas lukt het me niet iedere dag. Daarvoor is het te lastig om elke keer de inhoud van de tas over de hevelen naar een andere.
Langzamerhand ontstaat er toch een probleem.Het is een luxe probleem, ik geef het toe, maar het zit zo. Eigenlijk heb ik dus niet de collectie die ik echt zou willen. Want de 'it bags' van het seizoen zijn nu eenmaal zeer prijzig en passen vaak niet in mijn budget. Of misschien beter gezegd: ik ben er net nog niet aan toe dat ik het ervoor wil uit geven.
Toch verandert er wel iets......ik heb besloten om voor deze winter een gave designertas te kopen. Zwart, kan dus lang mee, toch? Nog geen Tod's van 2000 euro maar het mag wat kosten Nu vind ik Tod's ook niks voor mij maar je begrijpt wat ik bedoel. En dus ben ik nu klaar voor de grote zoektocht.
Om jullie mee te laten genieten en te inspireren neem ik onderaan deze blog alvast een verslavende site genoemd. De komende weken zal ik meer tips geven over gave sites waar je tassen kunt kopen. Want een goeie tas maakt iedere outfit compleet. Goedkoper uit ben je echt niet, ook al wordt dat door de blad alom geroepen, maar het gevoel dat een nieuwe tas je geeft, is verslavend! Gelukkig hebben we daar weer outlets voor.
So ladies, it's time to shop!
Liefs,
JJ
Links:
www.somucheasier.co.uk/designer-handbags.html/
http://www.theoutnet.com/Shop/Bags
http://www.nerobianco.nl/shopper.asp?artgr1=3
Ken je die reclamespot van KPN, die van de vrouw die in een kamer vol tassen straalverliefd staat te kijken naar haar laatste aanwinst? Nou, ik zou die vrouw kunnen zijn!
ik weet precies wat ze voelt. Ik ken het gevoel van de nieuwe tas die fonkelnieuw staat te pronken in je walk in closet. Het zachte leer, het superhippe ontwerp, het gevoel dat ie van jou is! Alleen van jou! Ik kan het niet goed uitleggen maar het maakt me heel erg blij!
En dan de allereerste keer dat je 'm vult met alles wat je nodig hebt om 'm mee te nemen de straat op. Als je dan op straat loopt, heb je toch het idee dat iedereen ziet wat voor vrouw van de wereld jij wel niet bent want jij weet hoe het hoort. Jij weet welke tas 'hot' is en nog belangrijker: hoe je hem moet dragen.
Maar om nog even terug te komen op de reclamespot: gelukkig zou mijn lief M het ook (nog!) niet in zijn hoofd halen om ongevraagd mijn schatten via Marktplaats te verkopen. Ik geloof dat de relatie dan toch zeer ernstig onder druk zou komen te staan....
Even terug naar de tassen. Ik moet me tenslotte aan de echte prioriteiten houden. Ik heb planken vol tassen, veel te veel, in alle kleuren en maten en er gaat er zelfs wel eens één weg. jawel, inmiddels word ik toch steeds kritischer op mijn collectie! Ook heb ik er last van als een tas iets mankeert. Ja echt, als ie slijt of stuk gaat, kan ik daar soms dagenlang behoorlijk chagerijnig van zijn.
Regelmatig wissel ik van tas, helaas lukt het me niet iedere dag. Daarvoor is het te lastig om elke keer de inhoud van de tas over de hevelen naar een andere.
Langzamerhand ontstaat er toch een probleem.Het is een luxe probleem, ik geef het toe, maar het zit zo. Eigenlijk heb ik dus niet de collectie die ik echt zou willen. Want de 'it bags' van het seizoen zijn nu eenmaal zeer prijzig en passen vaak niet in mijn budget. Of misschien beter gezegd: ik ben er net nog niet aan toe dat ik het ervoor wil uit geven.
Toch verandert er wel iets......ik heb besloten om voor deze winter een gave designertas te kopen. Zwart, kan dus lang mee, toch? Nog geen Tod's van 2000 euro maar het mag wat kosten Nu vind ik Tod's ook niks voor mij maar je begrijpt wat ik bedoel. En dus ben ik nu klaar voor de grote zoektocht.
Om jullie mee te laten genieten en te inspireren neem ik onderaan deze blog alvast een verslavende site genoemd. De komende weken zal ik meer tips geven over gave sites waar je tassen kunt kopen. Want een goeie tas maakt iedere outfit compleet. Goedkoper uit ben je echt niet, ook al wordt dat door de blad alom geroepen, maar het gevoel dat een nieuwe tas je geeft, is verslavend! Gelukkig hebben we daar weer outlets voor.
So ladies, it's time to shop!
Liefs,
JJ
Links:
www.somucheasier.co.uk/designer-handbags.html/
http://www.theoutnet.com/Shop/Bags
http://www.nerobianco.nl/shopper.asp?artgr1=3
Hypochonder
Dag Lezer,
Ik moet het mezelf helaas toegeven. Ik ben er niet trots op, en ik hoop natuurlijk dat velen van jullie het herkennen, maar als er dan eens iets met je is, zoals bij mij nu met mijn ogen, dan lijkt het wel of dat niet genoeg is.
Hoe ik dat bedoel, nu na enige zelfreflectie en deze keer had ik daar niet veel tijd voor nodig, moet ik toegeven dat als je niet oppast het ene probleem snel kan leiden tot het andere.
Elk pijntje, waar je voorheen geen last van had, elk vreemd gevoel, elke onvolkomenheid in je fysieke bestaan, wordt ineens tot in den treure geanalyseerd.
Heb ik nu last van mijn buik door de medicatie die ik moet gebruiken? Of is het alvast omdat ik ongesteld moet worden en het wellicht wat eerder komt dan normaal? Of is het misschien zelfs stress. Voel ik ineens ergens een lichte steek in de bovenkant van mijn lijf, moet ik dat dan nader onderzoeken? Ben ik dan te gespannen, is het een ontsteking wellicht? En dat mijn masseuze me wist te vertellen dat alles rond rug, armen en schouders vast zit wat ook gevolgen heeft voor andere delen van je lijf. Het was na die twee massager ook twee weken weg. Maar luisteren, ho maar.
Ieder hoofdpijntje heeft met oogdruk te maken, terwijl dat alleen maar in de allerernstigste vorm het geval kan zijn en dan heb je het echt niet meer over een hoofdpijntje......
Zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen.
Ik moet het toegeven, ik word soms moe van mezelf. Ik voel me inderdaad zo'n hypochonder die elke week bij de dokter zit. Nou dat laatste doe ik dan weer niet, ik blijf er gewoon gezellig over doormalen in mijn hoofd dat toch al vol zat met alles wat ik nu meemaak.
Vandaar ook deze actie, ik spreek mezelf nu via deze blog streng toe! Ophouden er mee. Stoppen. Niemand wordt er beter van en jij al helemaal niet.
LEES JE DAT GOED! JIJ AL HELEMAAL NIET.
Zo nu moet ik weer even tegenkunnen.
Veel liefs,
JJ
Ik moet het mezelf helaas toegeven. Ik ben er niet trots op, en ik hoop natuurlijk dat velen van jullie het herkennen, maar als er dan eens iets met je is, zoals bij mij nu met mijn ogen, dan lijkt het wel of dat niet genoeg is.
Hoe ik dat bedoel, nu na enige zelfreflectie en deze keer had ik daar niet veel tijd voor nodig, moet ik toegeven dat als je niet oppast het ene probleem snel kan leiden tot het andere.
Elk pijntje, waar je voorheen geen last van had, elk vreemd gevoel, elke onvolkomenheid in je fysieke bestaan, wordt ineens tot in den treure geanalyseerd.
Heb ik nu last van mijn buik door de medicatie die ik moet gebruiken? Of is het alvast omdat ik ongesteld moet worden en het wellicht wat eerder komt dan normaal? Of is het misschien zelfs stress. Voel ik ineens ergens een lichte steek in de bovenkant van mijn lijf, moet ik dat dan nader onderzoeken? Ben ik dan te gespannen, is het een ontsteking wellicht? En dat mijn masseuze me wist te vertellen dat alles rond rug, armen en schouders vast zit wat ook gevolgen heeft voor andere delen van je lijf. Het was na die twee massager ook twee weken weg. Maar luisteren, ho maar.
Ieder hoofdpijntje heeft met oogdruk te maken, terwijl dat alleen maar in de allerernstigste vorm het geval kan zijn en dan heb je het echt niet meer over een hoofdpijntje......
Zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen.
Ik moet het toegeven, ik word soms moe van mezelf. Ik voel me inderdaad zo'n hypochonder die elke week bij de dokter zit. Nou dat laatste doe ik dan weer niet, ik blijf er gewoon gezellig over doormalen in mijn hoofd dat toch al vol zat met alles wat ik nu meemaak.
Vandaar ook deze actie, ik spreek mezelf nu via deze blog streng toe! Ophouden er mee. Stoppen. Niemand wordt er beter van en jij al helemaal niet.
LEES JE DAT GOED! JIJ AL HELEMAAL NIET.
Zo nu moet ik weer even tegenkunnen.
Veel liefs,
JJ
donderdag 1 oktober 2009
Fashionstory: een donkerbruine jurk met witte stippen
Lieve lezer,
Voor mij hoort kleding bij het leven, je kunt er mee uitdrukken wie je bent of wilt zijn en kledingstukken helpen mij herinneringen levend te houden. In deze blog die eigenlijk al ruim vier jaar oud is, neem ik jullie mee naar nu ruim zestien jaar geleden.
Een donkerbruine doorknoopjurk met witte stippen
Het moet twaalf jaar geleden zijn geweest, ik was vijfentwintig. Het was een zonnige zondagmiddag in het begin van juni. Het was rond vijf uur en het moderne kerkgebouw stroomde vol met warm goudgeel zonlicht. Ik zat met ongeveer 15 mensen vooraan in de kerk. Het was een belangrijke dag voor de Christelijk Gereformeerde Gemeente in Leeuwarden. Vijftien jonge mensen stonden op het punt belijdenis te doen van hun geloof in God. Ik zat bijna aan het eind van de rij. Ik droeg een lange, donkerbruine zomerjurk met kleine witte stipjes en een bijpassend witlinnen colbert. Een lange jurk, zonder mouwen en met een lage hals, die aan de voorkant vastgeknoopt werd met vijftien knopen. Een jurk waarin je ook goed kon knielen. Een stijlvolle en passende outfit voor een belangrijk moment in mijn leven.
Ik had er lang over gedaan om iets te kopen dat paste bij deze gelegenheid. Ik wilde uitstralen dat het doen van belijdenis voor mij geen sinecure was. Maar ook wilde ik laten zien dat ik anders was dan veel anderen. Het klinkt misschien arrogant maar ik wilde niet echt horen bij de mensen die achter mij in de kerk zaten. Ik wilde andere keuzes maken dan de keuzes die zij, volgens mij, hadden gemaakt. Ik wilde geen huisje, boompje, beestje. Ik wilde geen leven waarin alles voorspelbaar was. Ik wilde gekend worden. Ik wilde opvallen. Misschien was het niet eerlijk van mij om iedereen over een kam te scheren maar het voelde alsof zij stil waren blijven staan en ik vooruit ging. Met mijn kleding wilde ik dat uitdragen. Ik wilde laten zien dat ik stijl had en anders was! En dat was gelukt. Mijn favoriete boetiek in Leeuwarden had me niet in de steek gelaten en het Nederlandse merk Thomas evenmin. Ik voelde me goed. Dat speciale gevoel dat nieuwe kleren die echt bij je passen, je kunnen geven.
Natuurlijk ging het daar allemaal niet om. Ik stond daar om een keuze te maken voor God. Maar ook een keuze voor de Christelijk Gereformeerde kerk. Dat laatste vond ik veel moeilijker dan het eerste. Ik wist dat er iets was dat meer is dan wij kunnen bevatten. Ik wist dat er ergens een plek moest zijn waar mijn moeder naar me keek en trots op me was. Maar de kerk, dat was een ander verhaal. Ik had lang met mijn dominee gediscussieerd over de keuze voor een kerk die er opvattingen op na hield waar ik absoluut niet achter kon staan. Opvattingen over homofilie, abortus, samenwonen, de wijze waarop je je leven moet inrichten. Maar hij had mij overtuigd. Natuurlijk, de kerk was belangrijk maar uiteindelijk ging het om de keuze voor God. Nou die keuze wilde ik wel maken. Ook al had ik het ´´licht´´ niet gezien, zoals sommige anderen die naast mij in kerkbanken zaten. Maar men had mij verzekerd dat dat ook niet hoefde en dat veel mensen die al hun hele leven bezig waren geweest met het geloof, die ervaring niet hadden gehad en toch goede christenen waren geworden.
De kerkdienst begon. Vol overtuiging zong ik mee met de bekende liederen. ´´God zoekt een jeugd die strijdt´´ op de melodie van het Engelse volkslied, was het gezang dat met de meeste overgave werd gezongen. Ook ik voelde me heel sterk en vol vertrouwen toen ik dat lied meezong. Het voelde goed wat ik deed. Nadat we hadden geknield en onze gelofte hadden afgelegd, was het officieel. We waren nu volwaardige leden van de gemeente. Een persoonlijke spreuk van de dominee maakte van dit formele moment een individueel moment. Ik voelde me ook aangesproken. Alsof God zelf mijn tekst had uitgezocht: de Heer is mijn herder, hij verlaat mij niet. Alsof er altijd iemand met je meeloopt. Ik wilde dat veilige gevoel wel voor altijd vasthouden.
Onmiddellijk na dat plechtige moment kwam mijn moment. Het moment waarvoor ik me eigenlijk zo mooi had aangekleed. Ik zou op de preekstoel de geloofsbelijdenis voorlezen..Iedereen zou me zien staan. Even zou ik het middelpunt zijn. Tot dan toe had ik het altijd geweigerd, voorlezen in de kerk. Ik wilde niet het risico lopen dat ik fouten zou maken, dat ik mijn tekst niet meer zou kunnen lezen. Ik wilde niet dat mensen dachten, goh, wat sneu voor d´´r. Ik had altijd geroepen dat ik dit nooit zou doen. Maar nu was ik er klaar voor. Ik voelde me sterk. Het was voor mij niet zo maar iets. Het betekende dat ik eindelijk zo ver was, dat ik het kon, dat ik de zieligheid voorbij was. En het ging goed! Ik liep zonder aarzelen naar de preekstoel. Mijn jurk zwierde om mijn benen. Terwijl ik naar de mensen keek die voor mij zaten, zag ik ook mezelf staan. Ik zag me zelf zoals ik graag wilde zijn. Een stijlvolle jonge vrouw die haar eigen weg wilde gaan. Ik sprak duidelijk, rustig, zelfverzekerd. Natuurlijk was het niet mijn eerste keer dat ik in het openbaar moest spreken. Maar het was wel de eerste keer dat ik voor mensen stond die mij al van jongs af aan kenden. Die zich een beeld van mij hadden gevormd, zo dacht ik, dat ik met deze kleine daad van rebellie wilde doorbreken.
Of dat is gelukt, weet ik niet eens. Dat deed er ook eigenlijk niet toe. Het was immers mijn moment. Na de kerkdienst kreeg ik naast felicitaties wel veel complimenten over mijn bijdrage. Ik werd de maanden daarna dan ook steeds weer gevraagd om iets in de kerk te doen maar ik heb nooit meer ja gezegd.
Ik heb heel lang niet begrepen hoe groot mijn verbondenheid met het geloof en de kerk is geweest en nog steeds is. Ik wil er wel van loskomen maar dat zal nooit helemaal lukken. Dat hoeft ook niet, weet ik nu. Je draagt je achtergrond altijd met je mee. Je moet alleen zelf beslissen wat je er mee doet. Net zoals die donkerbruine zomerjurk tot nu toe altijd met mij mee is gegaan. Ook al draag ik hem niet meer, weggooien gaat niet. Steeds weer vind ik ´´m, ergens onderin de kast en dan voel ik me weer even zoals ik me voelde toen ik op de preekstoel stond en rondkeek ik de zonovergoten kerk.
Zomer 2005
Ik hoor graag jullie reacties en wie weet heb je ook je eigen herinneringen die je wilt delen. Ik zou met dit thema graag iets meer willen doen maar daar heb ik ook jullie verhalen voor nodig.
Liefs,
JJ
Voor mij hoort kleding bij het leven, je kunt er mee uitdrukken wie je bent of wilt zijn en kledingstukken helpen mij herinneringen levend te houden. In deze blog die eigenlijk al ruim vier jaar oud is, neem ik jullie mee naar nu ruim zestien jaar geleden.
Een donkerbruine doorknoopjurk met witte stippen
Het moet twaalf jaar geleden zijn geweest, ik was vijfentwintig. Het was een zonnige zondagmiddag in het begin van juni. Het was rond vijf uur en het moderne kerkgebouw stroomde vol met warm goudgeel zonlicht. Ik zat met ongeveer 15 mensen vooraan in de kerk. Het was een belangrijke dag voor de Christelijk Gereformeerde Gemeente in Leeuwarden. Vijftien jonge mensen stonden op het punt belijdenis te doen van hun geloof in God. Ik zat bijna aan het eind van de rij. Ik droeg een lange, donkerbruine zomerjurk met kleine witte stipjes en een bijpassend witlinnen colbert. Een lange jurk, zonder mouwen en met een lage hals, die aan de voorkant vastgeknoopt werd met vijftien knopen. Een jurk waarin je ook goed kon knielen. Een stijlvolle en passende outfit voor een belangrijk moment in mijn leven.
Ik had er lang over gedaan om iets te kopen dat paste bij deze gelegenheid. Ik wilde uitstralen dat het doen van belijdenis voor mij geen sinecure was. Maar ook wilde ik laten zien dat ik anders was dan veel anderen. Het klinkt misschien arrogant maar ik wilde niet echt horen bij de mensen die achter mij in de kerk zaten. Ik wilde andere keuzes maken dan de keuzes die zij, volgens mij, hadden gemaakt. Ik wilde geen huisje, boompje, beestje. Ik wilde geen leven waarin alles voorspelbaar was. Ik wilde gekend worden. Ik wilde opvallen. Misschien was het niet eerlijk van mij om iedereen over een kam te scheren maar het voelde alsof zij stil waren blijven staan en ik vooruit ging. Met mijn kleding wilde ik dat uitdragen. Ik wilde laten zien dat ik stijl had en anders was! En dat was gelukt. Mijn favoriete boetiek in Leeuwarden had me niet in de steek gelaten en het Nederlandse merk Thomas evenmin. Ik voelde me goed. Dat speciale gevoel dat nieuwe kleren die echt bij je passen, je kunnen geven.
Natuurlijk ging het daar allemaal niet om. Ik stond daar om een keuze te maken voor God. Maar ook een keuze voor de Christelijk Gereformeerde kerk. Dat laatste vond ik veel moeilijker dan het eerste. Ik wist dat er iets was dat meer is dan wij kunnen bevatten. Ik wist dat er ergens een plek moest zijn waar mijn moeder naar me keek en trots op me was. Maar de kerk, dat was een ander verhaal. Ik had lang met mijn dominee gediscussieerd over de keuze voor een kerk die er opvattingen op na hield waar ik absoluut niet achter kon staan. Opvattingen over homofilie, abortus, samenwonen, de wijze waarop je je leven moet inrichten. Maar hij had mij overtuigd. Natuurlijk, de kerk was belangrijk maar uiteindelijk ging het om de keuze voor God. Nou die keuze wilde ik wel maken. Ook al had ik het ´´licht´´ niet gezien, zoals sommige anderen die naast mij in kerkbanken zaten. Maar men had mij verzekerd dat dat ook niet hoefde en dat veel mensen die al hun hele leven bezig waren geweest met het geloof, die ervaring niet hadden gehad en toch goede christenen waren geworden.
De kerkdienst begon. Vol overtuiging zong ik mee met de bekende liederen. ´´God zoekt een jeugd die strijdt´´ op de melodie van het Engelse volkslied, was het gezang dat met de meeste overgave werd gezongen. Ook ik voelde me heel sterk en vol vertrouwen toen ik dat lied meezong. Het voelde goed wat ik deed. Nadat we hadden geknield en onze gelofte hadden afgelegd, was het officieel. We waren nu volwaardige leden van de gemeente. Een persoonlijke spreuk van de dominee maakte van dit formele moment een individueel moment. Ik voelde me ook aangesproken. Alsof God zelf mijn tekst had uitgezocht: de Heer is mijn herder, hij verlaat mij niet. Alsof er altijd iemand met je meeloopt. Ik wilde dat veilige gevoel wel voor altijd vasthouden.
Onmiddellijk na dat plechtige moment kwam mijn moment. Het moment waarvoor ik me eigenlijk zo mooi had aangekleed. Ik zou op de preekstoel de geloofsbelijdenis voorlezen..Iedereen zou me zien staan. Even zou ik het middelpunt zijn. Tot dan toe had ik het altijd geweigerd, voorlezen in de kerk. Ik wilde niet het risico lopen dat ik fouten zou maken, dat ik mijn tekst niet meer zou kunnen lezen. Ik wilde niet dat mensen dachten, goh, wat sneu voor d´´r. Ik had altijd geroepen dat ik dit nooit zou doen. Maar nu was ik er klaar voor. Ik voelde me sterk. Het was voor mij niet zo maar iets. Het betekende dat ik eindelijk zo ver was, dat ik het kon, dat ik de zieligheid voorbij was. En het ging goed! Ik liep zonder aarzelen naar de preekstoel. Mijn jurk zwierde om mijn benen. Terwijl ik naar de mensen keek die voor mij zaten, zag ik ook mezelf staan. Ik zag me zelf zoals ik graag wilde zijn. Een stijlvolle jonge vrouw die haar eigen weg wilde gaan. Ik sprak duidelijk, rustig, zelfverzekerd. Natuurlijk was het niet mijn eerste keer dat ik in het openbaar moest spreken. Maar het was wel de eerste keer dat ik voor mensen stond die mij al van jongs af aan kenden. Die zich een beeld van mij hadden gevormd, zo dacht ik, dat ik met deze kleine daad van rebellie wilde doorbreken.
Of dat is gelukt, weet ik niet eens. Dat deed er ook eigenlijk niet toe. Het was immers mijn moment. Na de kerkdienst kreeg ik naast felicitaties wel veel complimenten over mijn bijdrage. Ik werd de maanden daarna dan ook steeds weer gevraagd om iets in de kerk te doen maar ik heb nooit meer ja gezegd.
Ik heb heel lang niet begrepen hoe groot mijn verbondenheid met het geloof en de kerk is geweest en nog steeds is. Ik wil er wel van loskomen maar dat zal nooit helemaal lukken. Dat hoeft ook niet, weet ik nu. Je draagt je achtergrond altijd met je mee. Je moet alleen zelf beslissen wat je er mee doet. Net zoals die donkerbruine zomerjurk tot nu toe altijd met mij mee is gegaan. Ook al draag ik hem niet meer, weggooien gaat niet. Steeds weer vind ik ´´m, ergens onderin de kast en dan voel ik me weer even zoals ik me voelde toen ik op de preekstoel stond en rondkeek ik de zonovergoten kerk.
Zomer 2005
Ik hoor graag jullie reacties en wie weet heb je ook je eigen herinneringen die je wilt delen. Ik zou met dit thema graag iets meer willen doen maar daar heb ik ook jullie verhalen voor nodig.
Liefs,
JJ
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
