Dag lezer,
Tot voor een week of drie was alles best wel duidelijk. Ik zag nu eenmaal niet zoveel. Dat is mijn hele leven al zo en ik was er redelijk aan gewend. Dingen kostten nu eenmaal wat meer moeite, maar ach, als je veel energie hebt, is dat probleem overkomenlijk. En inmiddels had ik mezelf ook wel geaccepteerd. Die bril, volgens sommigen artistiek, volgens mij hip maar wel met toch te dikke glazen, was mijn handelsmerk geworden.
Maar dan sta je ineens, na iets wat was ingeschat als een oogontsteking, in het UMC Groningen en hoor je om negen uur 's avonds dat er toch wel wat meer aan de hand is.
Op dat moment word je ineens weer geconfronteerd met jezelf. Alles wat zo op orde leek en hanteerbaar, is dat dan even niet meer. En hoe ver je je ogen ook open spert, meer licht komt er niet uit. Integendeel, het kan nog minder worden.
15 juli, ook een woensdag, natuurlijk de wereld vergaat niet maar alles ziet er ineens wel wat anders uit. Maar als je dan dat ziekenhuis weer uitloopt met een vracht aan pillen en druppels, realiseer je je toch meteen één ding.
Ik laat me hierdoor niet gek maken. Ik blijf Jellie, hoe dan ook. Ik ben nog steeds die vrouw met ambities, dromen, verwachtingen. Laat niemand mij die alsjeblieft afnemen.
Liefs,
JJ
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten