Waarom ik toch steeds weer nieuwe kleren koop!

Lieve lezer,

Tijd voor enige zelfreflectie. Dat is toch goed op zijn tijd, nietwaar? Niet te vaak want daar raak je dan weer gedeprimeerd van maar zo nu en dan kan het geen kwaad.
Bij veel mensen zal deze zelfreflectie zich richten op de diepere levensvragen: wat heeft het allemaal voor zin, waarom doe ik wat ik doe, ben ik wel tevreden over mezelf en de relaties die ik ben aangegaan, etc. etc. etc.?

Helaas moet ik vanaf deze plaats toegeven dat het bij mij toch vaak om iets anders gaat. En wellicht zal het een aantal van jullie niet verbazen, het heeft bij mij toch vaak te maken met de aankoop van het zoveelste kledingstuk.

Vóór de aankoop is er geen sprake van reflectie. Dan is alles gericht op 1 ding: en dat is niet de aankoop an sich maar het vormgeven van het plaatje van hoe ik er op dat moment uit wil zin. Dat plaatje is vaak al enige tijd in mijn hersens opgeslagen. Bladen, het internet, een TV-uitzending, alles kan een aanleiding zijn. Weken kan ik bezig zijn met het vormgeven van dat plaatje. Soms zijn een paar minuten helaas ook genoeg. Het moment van de aankoop, wanneer je weet dat dat wat je wilde gelukt is, is een gaaf moment. Het doel is bereikt!

Je komt thuis met je aankopen en ziet dat er bijna geen plaats meer is in die kamer in je huis die toch al gereserveerd was voor alleen jouw spullen. Dat is het moment dat je tot reflectie kunt komen. Soms gaat het vooraf door het zelfverzekerd weggooien van iets dat toch al jaren oud was maar wat dan toch een goed gevoel geeft. Veel te vaak gaat het heel anders, bij mij in elk geval wel.

Hoe dan, vraag je je misschien af? Nou het moment van opbiechten is aangebroken. Mijn zelfreflectie richt zich namelijk vooral op het feit dat ik me nu juist niet schuldig of oppervlakkig of materialistisch voel omdat ik al weer wat heb gekocht. En eigenlijk vind ik dat ik dat dan wel zo zou moeten ervaren. Want ik heb immers genoeg? Meer dan! Keuze zat! Maar nee hoor!

Ik voel me niet schuldig over het feit dat ik me alweer heb laten verleiden door die beelden in mijn hoofd, die visioenen van een facet van mijn persoonlijkheid die ik ook wil laten zien. Of heb ik me gewoon weer laten verleiden door die fantastische jurk bij Juul in de etalage die ik toch echt nodig heb voor dat feestje van volgende week?

De moraal van dit verhaal? Je niet te veel laten leiden door dat waarvan je vindt dat je het zou moeten vinden omdat anderen dat vast ook vinden. Of simpeler gezegd: gewoon doen waar je zin in hebt en kopen wat je leuk vindt zolang je je het kunt permiteren!

Dames, dit moeten jullie toch met me eens zijn?

Liefs,
JJ