Fashionstory: een donkerbruine jurk met witte stippen

Lieve lezer,

Voor mij hoort kleding bij het leven, je kunt er mee uitdrukken wie je bent of wilt zijn en kledingstukken helpen mij herinneringen levend te houden. In deze blog die eigenlijk al ruim vier jaar oud is, neem ik jullie mee naar nu ruim zestien jaar geleden.

Een donkerbruine doorknoopjurk met witte stippen


Het moet twaalf jaar geleden zijn geweest, ik was vijfentwintig. Het was een zonnige zondagmiddag in het begin van juni. Het was rond vijf uur en het moderne kerkgebouw stroomde vol met warm goudgeel zonlicht. Ik zat met ongeveer 15 mensen vooraan in de kerk. Het was een belangrijke dag voor de Christelijk Gereformeerde Gemeente in Leeuwarden. Vijftien jonge mensen stonden op het punt belijdenis te doen van hun geloof in God. Ik zat bijna aan het eind van de rij. Ik droeg een lange, donkerbruine zomerjurk met kleine witte stipjes en een bijpassend witlinnen colbert. Een lange jurk, zonder mouwen en met een lage hals, die aan de voorkant vastgeknoopt werd met vijftien knopen. Een jurk waarin je ook goed kon knielen. Een stijlvolle en passende outfit voor een belangrijk moment in mijn leven.


Ik had er lang over gedaan om iets te kopen dat paste bij deze gelegenheid. Ik wilde uitstralen dat het doen van belijdenis voor mij geen sinecure was. Maar ook wilde ik laten zien dat ik anders was dan veel anderen. Het klinkt misschien arrogant maar ik wilde niet echt horen bij de mensen die achter mij in de kerk zaten. Ik wilde andere keuzes maken dan de keuzes die zij, volgens mij, hadden gemaakt. Ik wilde geen huisje, boompje, beestje. Ik wilde geen leven waarin alles voorspelbaar was. Ik wilde gekend worden. Ik wilde opvallen. Misschien was het niet eerlijk van mij om iedereen over een kam te scheren maar het voelde alsof zij stil waren blijven staan en ik vooruit ging. Met mijn kleding wilde ik dat uitdragen. Ik wilde laten zien dat ik stijl had en anders was! En dat was gelukt. Mijn favoriete boetiek in Leeuwarden had me niet in de steek gelaten en het Nederlandse merk Thomas evenmin. Ik voelde me goed. Dat speciale gevoel dat nieuwe kleren die echt bij je passen, je kunnen geven.


Natuurlijk ging het daar allemaal niet om. Ik stond daar om een keuze te maken voor God. Maar ook een keuze voor de Christelijk Gereformeerde kerk. Dat laatste vond ik veel moeilijker dan het eerste. Ik wist dat er iets was dat meer is dan wij kunnen bevatten. Ik wist dat er ergens een plek moest zijn waar mijn moeder naar me keek en trots op me was. Maar de kerk, dat was een ander verhaal. Ik had lang met mijn dominee gediscussieerd over de keuze voor een kerk die er opvattingen op na hield waar ik absoluut niet achter kon staan. Opvattingen over homofilie, abortus, samenwonen, de wijze waarop je je leven moet inrichten. Maar hij had mij overtuigd. Natuurlijk, de kerk was belangrijk maar uiteindelijk ging het om de keuze voor God. Nou die keuze wilde ik wel maken. Ook al had ik het ´´licht´´ niet gezien, zoals sommige anderen die naast mij in kerkbanken zaten. Maar men had mij verzekerd dat dat ook niet hoefde en dat veel mensen die al hun hele leven bezig waren geweest met het geloof, die ervaring niet hadden gehad en toch goede christenen waren geworden.


De kerkdienst begon. Vol overtuiging zong ik mee met de bekende liederen. ´´God zoekt een jeugd die strijdt´´ op de melodie van het Engelse volkslied, was het gezang dat met de meeste overgave werd gezongen. Ook ik voelde me heel sterk en vol vertrouwen toen ik dat lied meezong. Het voelde goed wat ik deed. Nadat we hadden geknield en onze gelofte hadden afgelegd, was het officieel. We waren nu volwaardige leden van de gemeente. Een persoonlijke spreuk van de dominee maakte van dit formele moment een individueel moment. Ik voelde me ook aangesproken. Alsof God zelf mijn tekst had uitgezocht: de Heer is mijn herder, hij verlaat mij niet. Alsof er altijd iemand met je meeloopt. Ik wilde dat veilige gevoel wel voor altijd vasthouden.


Onmiddellijk na dat plechtige moment kwam mijn moment. Het moment waarvoor ik me eigenlijk zo mooi had aangekleed. Ik zou op de preekstoel de geloofsbelijdenis voorlezen..Iedereen zou me zien staan. Even zou ik het middelpunt zijn. Tot dan toe had ik het altijd geweigerd, voorlezen in de kerk. Ik wilde niet het risico lopen dat ik fouten zou maken, dat ik mijn tekst niet meer zou kunnen lezen. Ik wilde niet dat mensen dachten, goh, wat sneu voor d´´r. Ik had altijd geroepen dat ik dit nooit zou doen. Maar nu was ik er klaar voor. Ik voelde me sterk. Het was voor mij niet zo maar iets. Het betekende dat ik eindelijk zo ver was, dat ik het kon, dat ik de zieligheid voorbij was. En het ging goed! Ik liep zonder aarzelen naar de preekstoel. Mijn jurk zwierde om mijn benen. Terwijl ik naar de mensen keek die voor mij zaten, zag ik ook mezelf staan. Ik zag me zelf zoals ik graag wilde zijn. Een stijlvolle jonge vrouw die haar eigen weg wilde gaan. Ik sprak duidelijk, rustig, zelfverzekerd. Natuurlijk was het niet mijn eerste keer dat ik in het openbaar moest spreken. Maar het was wel de eerste keer dat ik voor mensen stond die mij al van jongs af aan kenden. Die zich een beeld van mij hadden gevormd, zo dacht ik, dat ik met deze kleine daad van rebellie wilde doorbreken.


Of dat is gelukt, weet ik niet eens. Dat deed er ook eigenlijk niet toe. Het was immers mijn moment. Na de kerkdienst kreeg ik naast felicitaties wel veel complimenten over mijn bijdrage. Ik werd de maanden daarna dan ook steeds weer gevraagd om iets in de kerk te doen maar ik heb nooit meer ja gezegd.


Ik heb heel lang niet begrepen hoe groot mijn verbondenheid met het geloof en de kerk is geweest en nog steeds is. Ik wil er wel van loskomen maar dat zal nooit helemaal lukken. Dat hoeft ook niet, weet ik nu. Je draagt je achtergrond altijd met je mee. Je moet alleen zelf beslissen wat je er mee doet. Net zoals die donkerbruine zomerjurk tot nu toe altijd met mij mee is gegaan. Ook al draag ik hem niet meer, weggooien gaat niet. Steeds weer vind ik ´´m, ergens onderin de kast en dan voel ik me weer even zoals ik me voelde toen ik op de preekstoel stond en rondkeek ik de zonovergoten kerk.

Zomer 2005


Ik hoor graag jullie reacties en wie weet heb je ook je eigen herinneringen die je wilt delen. Ik zou met dit thema graag iets meer willen doen maar daar heb ik ook jullie verhalen voor nodig.
Liefs,
JJ