Hypochonder

Dag Lezer,

Ik moet het mezelf helaas toegeven. Ik ben er niet trots op, en ik hoop natuurlijk dat velen van jullie het herkennen, maar als er dan eens iets met je is, zoals bij mij nu met mijn ogen, dan lijkt het wel of dat niet genoeg is.

Hoe ik dat bedoel, nu na enige zelfreflectie en deze keer had ik daar niet veel tijd voor nodig, moet ik toegeven dat als je niet oppast het ene probleem snel kan leiden tot het andere.

Elk pijntje, waar je voorheen geen last van had, elk vreemd gevoel, elke onvolkomenheid in je fysieke bestaan, wordt ineens tot in den treure geanalyseerd.

Heb ik nu last van mijn buik door de medicatie die ik moet gebruiken? Of is het alvast omdat ik ongesteld moet worden en het wellicht wat eerder komt dan normaal? Of is het misschien zelfs stress. Voel ik ineens ergens een lichte steek in de bovenkant van mijn lijf, moet ik dat dan nader onderzoeken? Ben ik dan te gespannen, is het een ontsteking wellicht? En dat mijn masseuze me wist te vertellen dat alles rond rug, armen en schouders vast zit wat ook gevolgen heeft voor andere delen van je lijf. Het was na die twee massager ook twee weken weg. Maar luisteren, ho maar.

Ieder hoofdpijntje heeft met oogdruk te maken, terwijl dat alleen maar in de allerernstigste vorm het geval kan zijn en dan heb je het echt niet meer over een hoofdpijntje......
Zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen.

Ik moet het toegeven, ik word soms moe van mezelf. Ik voel me inderdaad zo'n hypochonder die elke week bij de dokter zit. Nou dat laatste doe ik dan weer niet, ik blijf er gewoon gezellig over doormalen in mijn hoofd dat toch al vol zat met alles wat ik nu meemaak.

Vandaar ook deze actie, ik spreek mezelf nu via deze blog streng toe! Ophouden er mee. Stoppen. Niemand wordt er beter van en jij al helemaal niet.

LEES JE DAT GOED! JIJ AL HELEMAAL NIET.

Zo nu moet ik weer even tegenkunnen.

Veel liefs,
JJ